Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Γεια σας φίλοι μου. Ξεκινάμε αλλιώς σήμερα. Αυτό εδώ είναι το… ”Visions Of Gideon” μέσα από το μαγικό σάουντρακ της ταινίας. Πατήστε Play (ακουστικά συνιστώνται) και φύγαμε!
Οκ αν δεν πατήσατε ‘Play’ στο κομμάτι από πάνω χάνετε ένα μεγάλο μέρος της μαγείας όσων προσπαθώ να σας μεταφέρω οπότε κακό του κεφαλιού σας και συνεχίζω μόνος και ας μην στηρίζετε τους ψυχαναγκασμούς μου. (Πατήστε λέμεεε)
Το υποψήφιο για 4 Όσκαρ ”Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου” είναι μια ταινία σε σκηνοθεσία του μοναδικού Λούκα Γκουαντανίνο, ο οποίος πριν μερικά χρόνια μας έχει δώσει το σπαραχτικό και πολύ αγαπημένο μου ”Είμαι ο έρωτας” (Io sono l’amore) ανάμεσα σε άλλα, ενώ το σενάριο είναι του μύθου Τζέιμς Άιβορι και βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Αντρέ Ασιμάν.
Ανεξάρτητα με ότι έχετε ακούσει ή ότι νομίζετε η ταινία δεν αφηγείται απλά… μια γκέι ιστορία αγάπης. Οκ, ναι μεν αλλά… και για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό νωρίς νωρίς – αν σε λένε Βαγγέλα και είσαι νταλικιέρης, Παντέλο και δουλεύεις οικοδομή, Αριστόμαχο και είσαι στρατιωτικός ή έστω Φαήλο και είσαι πολιτικός, μάλλον δεν θα το πολύ γουστάρεις γιατί ή ταινία έχει – και – ερωτικές σκηνές μεταξύ των δύο ανδρών πρωταγωνιστών. Οι τελευταίες ταινίες του Λίαμ Νίσον ίσως είναι ό,τι πρέπει για βαρβάτους άντρακλες σας εσάς, οπότε αφήστε εμάς τους λίγο πιο ευαίσθητους, που βγάζουμε και λίγο φρύδι ενίοτε, κάνουμε τα trimming μας, ψωνίζουμε στου Tom Ford και βάζουμε και καμία ενυδατική, να μιλήσουμε για έρωτα χωρίς παρωπίδες και ταμπέλες.
Για να το κλείσουμε το θεματάκι όμως, αν θα έπρεπε να την βάλω σώνει και καλά σε ένα σεξουαλικής κατεύθυνσης καλούπι για κάποιους πιθανώς στενόμυαλους και κομπλεξικούς συντηρητικούς αναγνώστες και θεατές, μάλλον μια ”Bi” ιστορία θα έλεγα ότι είναι. Αυτό όμως θα ήταν μια χαζή υπεραπλούστευση για το αριστούργημα που έχει κάνει κοινό και κριτικούς ανά τον κόσμο να παραμιλάνε από συγκίνηση.
Θα πω χαρακτηριστικά ότι μετά το πέρας της δημοσιογραφικής προβολής πριν λίγες μέρες, κανείς μας στην αίθουσα δεν σηκώθηκε από την θέση του πριν σχεδόν τελειώσουν οι τίτλοι τέλους, γεγονός το οποίο εγώ το βιώνω για δεύτερη φορά στην πενταετία που γράφω για σινεμά, (το φινάλε βοηθάει) ενώ ακούστηκαν ψιθυριστά λέξεις και φράσεις όπως… ”Απίστευτο… τελειότητα… δέος” ανάμεσα σε άλλες από ανθρώπους που βλέπουν 10-15 ταινίες την εβδομάδα και που γενικά δεν εντυπωσιάζονται εύκολα. Όλοι μας, στρέιτ, γκέι, βαρύμαγκες και… ‘τσαγιέρες’, βρεθήκαμε καθηλωμένοι στις καρέκλες μας, γιατί για δύο ώρες είχαμε μεταφερθεί σε μια άλλη, απαράμιλλης ομορφιάς εποχή, (κάποιοι υπήρξαμε ευλογημένοι που την ζήσαμε) πλημμυρισμένοι από συναισθήματα και εικόνες τα οποία χρειάζονται μάλλον ποιητές για να σας μεταφέρουν επακριβώς, αν και θα κάνω μια προσπάθεια στο τέλος του κειμένου μου. Ας πω αρχικά όμως ότι αυτή η μαγική ταινία είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, φιλίας και έρωτα η οποία διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Στόρι:
Ο δεκαεπτάχρονος Elio (εκπληκτικός ο υποψήφιος για Όσκαρ Timothée Chalamet) – πέφτει δυστυχώς και εκτός τρομαχτικού απροόπτου, πάνω στο Όσκαρ του Γκάρι Όλντμαν φέτος – περνάει ένα μάλλον τεμπέλικο καλοκαίρι στην ιταλική εξοχή με τους γονείς του. Την γαλήνη του ήρεμου σκηνικού θα ταράξει σαν βότσαλο στη λίμνη ο ερχομός ενός ψηλού μαυρισμένου Αμερικάνου, του Oliver (level up από χρονιά σε χρονιά ο πολύ καλός Armie Hammer) ο οποίος θα βοηθήσει τον καθηγητή πατέρα του Elio (Michael Stuhlbarg) στην ακαδημαϊκή έρευνά του. Στην αρχή ο Elio αντιμετωπίζει τον νεοφερμένο επιφυλακτικά και παρόλο που ψάχνει αφορμές για να περάσει χρόνο μαζί του, του φέρεται με υπεροψία. Παιδί διανοούμενων ακαδημαϊκών, κοροϊδεύει την ”αμερικανιά” του Oliver και γενικότερα έχει μια αντιδραστική στάση. Οι μεταξύ τους λεκτικές κονταρομαχίες αποκτούν όμως σταδιακά μια φιλική και ρομαντική χροιά και σύντομα ο Elio και ο Oliver γίνονται αχώριστοι, ενώ παράλληλα οι ερωτικές κατακτήσεις και των δύο, υπό την μορφή σέξι νεανίδων της καλοκαιρινής τους παρέας, αυξάνονται και πληθαίνουν. Τίποτα όμως δεν θα μπορέσει να μπει εμπόδιο ανάμεσα σε αυτό που νιώθουν ο ένας για τον άλλο.
Δεν θα σας κουράσω με αναλύσεις και περιττά λόγια, έστω κι αν αυτά θα ήταν μάλλον ύμνοι για μια ταινία που πολύ απλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, οι ερμηνείες και οι μουσικές ήταν τόσα πολλά παραπάνω από αυτά που περιμέναμε να δούμε και ό,τι έχετε ακούσει εδώ και μήνες, δεν περιέχει κανένα μα κανένα ίχνος υπερβολής. Η μουσική ειδικά έχει το χάρισμα να ξεκλειδώνει αναμνήσεις, (μέχρι και μυρωδιές) που δεν ήξερες καν ότι έχεις και εδώ αυτό συμβαίνει κατά ριπάς γιατί λίγο πολύ όλοι είχαμε έναν, δύο… ή δώδεκα στην δική μου περίπτωση εφηβικούς έρωτες που μας σημάδεψαν με κάποιο τρόπο. Είναι τόσο αψεγάδιαστα όλα που για δύο ώρες, έχεις την αίσθηση ότι δεν παρακολουθείς μια ταινία, αλλά ότι είσαι και εσύ εκεί μαζί με τους πρωταγωνιστές και ξαναζείς κάποιες από τις παιδικές σου αναμνήσεις, ως μέλος της παρέας τους, ενώ να μην ξεχάσω ν’ αναφέρω πως η ταινία κέρδισε την πρώτη θέση στην λίστα του Guardian με τις κορυφαίες του 2017!
Αυτό που όμως εν κατακλείδι σου μένει, είναι η αίσθηση μιας βαθιάς μελαγχολίας και η αναπόληση στιγμών μιας άλλης εποχής που συνδέεται με μια κρυστάλλινη αγνότητα και με την αθωότητά σου. Έγραψα όμως πιο πάνω ότι θα κάνω μια προσπάθεια να σας μεταφέρω τι ένιωσα πιο λεπτομερώς, έστω και αν και δεν είμαι ποιητής.
Ένιωσα λοιπόν ότι το Call me by your name έφερε το καλοκαίρι του 1983 μέσα στον χειμώνα της πόλης και της εποχής μας και πως ειδικά η γενιά που μεγάλωσε στα 80΄s θα το λατρέψει. Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα τα δροσερά σεντόνια του Αυγούστου. Το κρεμασμένο μαγιό στην ντουζιέρα. Τα τζιτζίκια που τιτιβίζουν. Την μερέντα fuck Nutella και την μαρμελάδα του πρωινού, που δεν τελειώνει ποτέ, την στιγμή που η μητέρα σου, σου χαϊδεύει τα μαλλιά. Το ξυπόλυτο περπάτημα στο γρασίδι. Το ζουμερό και βελούδινο ροδάκινο που στάζει στον λαιμό σου και σε κάνει να κολλάς ολόκληρος. Την μασημένη κασέτα που με το στύλο προσπαθείς να επαναφέρεις, ώστε να μην χάσεις τα αγαπημένα σου τραγούδια που θα χορέψει όλη η παρέα το βράδυ στην παραλία. Το τρεχούμενο παγωμένο νερό που πίνεις κατευθείαν από την πηγή στο χωριό. Τις φωνές του πατέρα σου που σε έψαχνε αφού είχε σκοτεινιάσει για να φας μαζί με όλη την οικογένεια. Είναι το κόμικ που διάβαζες σελίδα σελίδα μαζί με τον καλύτερο σου φίλο. Τα μπλουζ που χόρευες στα πάρτι με μισό μέτρο απόσταση από το αντικείμενο του εφηβικού σου πόθου. Είναι το πρώτο τσιγάρο που τράβηξες βαθιά και σχεδόν πνίγηκες από τον καπνό, γελώντας και δακρύζοντας ταυτόχρονα. Τα διαλυμένα Converse All Star που όλο σκεφτόσουν να πετάξεις, αλλά ποτέ δεν βρήκες την δύναμη μέχρι που μια μέρα απλά… εξαφανίστηκαν σε μια άλλη διάσταση. Είναι η απογευματινή βόλτα με τα ποδήλατα παρέα με τους παιδικούς σου φίλους σέρνοντας με ταχύτητα τα πόδια σας στους χωματόδρομους. Εκείνο το ξέφρενο καρδιοχτύπι που πήγε να σπάσει τον θώρακα σου και δεν γνώριζες τον λόγο, γιατί πολύ απλά σου συνέβαινε για πρώτη φορά. Είναι το ραβασάκι που πέρασε από χέρι σε χέρι μέχρι να φτάσει εκεί που ήθελες. Είναι η νωχελικότητα πριν τον μεσημεριανό ύπνο στην ξαπλώστρα της αυλής. Είναι τα νυχτερινά μπάνια κάτω από τα αστέρια. Είναι εκείνο το υγρό φιλί με γεύση από αλάτι, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ για όσο ζεις. Είναι οι πολύχρωμες πεταλούδες στα λουλούδια τριγύρω αλλά και οι άλλες στην κοιλιά σου. Είναι τα γυμνά μπερδεμένα κορμιά που κολλάνε ιδρωμένα. Είναι τέλος, η θλίψη που νιώθεις την τελευταία μέρα και ο αποχαιρετισμός με δάκρυα και αναφιλητά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι όπου όλα θα είναι αλλιώς.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και κάποια μένουν τα ίδια με το να αλλάζουν. Αν κόψεις ένα ακόμη μήλο απ’ το κλαδί θα σου αρέσει η γεύση του όπως την πρώτη φορά ή θα είναι απλά η επανάληψη της ίδιας αέναης αμαρτίας; Θα αισθανθείς ξανά ποτέ το ίδιο όπως τότε; Θα θελήσεις; ”Είναι καλύτερα να σου μιλήσω και να πω τι νιώθω ή να πεθάνω χωρίς να το μάθεις”;
Οι απαντήσεις στις αίθουσες λοιπόν. Οι καρδιές και τα σώματα μας βλέπετε, μας δίνονται μόνο μια φορά και προσφέρονται για άμεση χρήση (για να μην πω κατάχρηση). Εγώ βγαίνοντας από την προβολή επιβεβαίωσα όσα προσπαθώ να κάνω πράξη χρόνια τώρα. Ότι πρέπει πάσει θυσία να ζήσω όπως θέλω εγώ. Με σφιχτές αγκαλιές και γέλια δυνατά. Με νέες γεύσεις στα χείλη μου και τις παλιές σε κατάταξη στο θησαυρόφυλάκιο της μνήμης μου. Εμπειρίες. Θα τις κλέβω όπου μπορώ και θα τις μοιράζομαι απλόχερα. Πρέπει να παρατείνω την νιότη μου με πάθος για ζωή. Με αγάπη. Με αλήθεια. Με έρωτα.
Το ”Call me by your name” είναι ένα ερωτικό γράμμα που όταν σας παραδοθεί θα κάνει την καρδιά σας να εκραγεί. Το ”Call me by your name” είναι ο ίδιος ο έρωτας. Το ”Call me by your name” είναι η ίδια η ζωή. Να γίνουμε ένα. Να είμαστε ένα. Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου. Θα σε φωνάζω με το δικό μου.
Απολαύστε το τρέιλερ και ετοιμαστείτε για μια από τις πιο ρομαντικές εμπειρίες της δεκαετίας.
