«Αν δεν υπάρχουν σκύλοι στον Παράδεισο, τότε όταν πεθάνω θέλω να πάω εκεί που έχουν πάει!»

«Αν δεν υπάρχουν σκύλοι στον Παράδεισο, τότε όταν πεθάνω θέλω να πάω εκεί που έχουν πάει!»

Με βάση τη «διαμάχη» που ολοένα και φουντώνει τελευταία μεταξύ φιλόζωων, «φιλόζωων» και μη, νιώθω την ανάγκη να καταθέσω τη δική μου εμπειρία ζωής σχετικά με το κατοικίδιό μου και τη σχέση μου με τα ζώα γενικά. Πριν δυο χρόνια πέρασα μια τεράστια περιπέτεια με την υγεία μου κατά τη διάρκεια της οποίας αναθεώρησα πάρα πολλά πράγματα, ήρθα αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο ενός ανθρώπου, τον θάνατο, και πέρασα εφιαλτικές στιγμές που δεν θα ήθελα ποτέ κανείς να βιώσει ούτε στο ελάχιστο. Όσο ήμουν άρρωστη σκέφτηκα αρκετές φορές να υιοθετήσω ένα σκυλάκι. Περνούσα πολλές ώρες μοναξιάς μιας και ο φίλος μου δουλεύει αρκετές ώρες, πολλές νύχτες αυπνίας που θα ήθελα κάποιον να κάθεται δίπλα μου χωρίς να μιλάμε μόνο για συντροφιά. Από την άλλη σκεφτόμουν πως δεν ήταν η σωστή στιγμή λόγω του ότι δεν θα είχα τις δυνάμεις και την όρεξη να φροντίζω ένα κατοικίδιο και θα ήταν παραμελημένο. Έτσι οι «εγωιστικοί» μου λόγοι δεν υπερίσχυσαν και είπα να αναβάλλω την υιοθεσία για αργότερα, όταν θα ένιωθα πιο δυνατή και ενεργητική.

Αφότου ένιωσα καλύτερα, στάθηκα στα πόδια μου ξανά και έφυγε απ’ το στόμα μου η φαρμακίλα, ήρθαν και τα νέα : η σκυλίτσα μας στο χωριό την οποία φροντίζουν οι γονείς του φίλου μου γέννησε έξι πανέμορφα κουτάβια. Εδώ θέλω να σας πω πως ποτέ μου δεν είχα προτίμηση ράτσας ή χρώματος ή φύλου. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να μην είναι πολύ μεγαλόσωμος ο σκύλος για να μπορώ να τον κουμαντάρω μιας κι εγώ είμαι μικρόσωμη. Ο πατέρας του φίλου μας έλεγε να πάμε σύντομα στο χωριό να διαλέξουμε σκυλάκι μιας και οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες ήταν πολλοί και θα έπαιρναν τα πιο όμορφα. Ωστόσο ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί μιας και όλα τα κουτάβια είναι αξιολάτρευτα και επειδή ποτέ μου δεν επέλεξα έναν φίλο με βάση την εμφάνισή του.

Όταν κατεβήκαμε στο χωριό πήγα στον κήπο να δω τα κουτάβια. Ήταν κατακαλόκαιρο και τα είχαν όλα μαζί με την μαμά τους σ’ έναν εξωτερικό περιφραγμένο χώρο. Γονάτισα στην καγκελένια πορτούλα και τα χάζευα. Αυτά έπαιζαν και κυλιόνταν στα χώματα σαν χνουδωτά μπαλάκια, πιο κει η μαμά τους κοιμόταν αποκαμωμένη από τον θηλασμό. Δεν ήθελα με τίποτα να διαλέξω, αν μπορούσα θα τα υιοθετούσα όλα. Είπα μέσα μου πως θα ήθελα εκείνο να διαλέξει εμένα. Άπλωσα το χέρι μου και είπα πως αυτό που θα έρθει πρώτο θα είναι εκείνο που θα πάρω. Κι έτσι έγινε.

Αυτή η στιγμή μου άλλαξε τη ζωή κυριολεκτικά. Οι μέρες μου έγιναν πιο φωτεινές και οι νύχτες μου πιο ζεστές. Ένιωσα και νιώθω μια απίστευτη τρυφερότητα και μια βαθιά ανιδιοτελή αγάπη. Δεν αποκαλώ τον εαυτό μου μαμά, η μικρή μου έχει την μαμά της. Δεν συγκρίνω τους ανθρώπους με τα ζώα. Δεν υφίσταται τέτοια σύγκριση που να αφορά διαφορετικά πλάσματα. Πιστεύω όμως πως αυτό που λένε «τα πάντα εν σοφία εποίησεν ο Κύριος» είναι αλήθεια. Οι σκύλοι έχουν τόσο εκφραστικά μάτια επειδή δεν έχουν ανθρώπινη λαλιά να σου μιλήσουν. Έχουν αυξημένα ένστικτα γιατί δεν μπορείς να τους πεις πράγματα για να σε καταλάβουν αλλά να τα διαισθανθούν και να σε βοηθήσουν με τον τρόπο τους. Είναι εκεί για σένα και δεν υπάρχει καλύτερος ψυχοθεραπευτής στον κόσμο από ένα κουτάβι που γλείφει το πρόσωπό σου. Λένε πως εάν ένας σκύλος δεν σε πλησιάσει αφού σ έχει κοιτάξει στα μάτια θα πρέπει να πας σπίτι και να εξετάσεις τη συνείδηση σου μιας και ο σκύλος έχει ένα μαγικό τρόπο να φιλτράρει τους ανθρώπους, πράγμα δύσκολο ακόμα και για εμάς που είμαστε άνθρωποι. Μαζί του μπορείς να κάνεις τις πιο μεγάλες γελοιότητες και όχι μόνο δεν θα σε κρίνει αλλά θα κάνει κι αυτός το ίδιο. Το πιο βασικό όμως είναι πως αποφασίζοντας να υιοθετήσεις ένα σκυλάκι διαλέγεις έναν πιστό σύντροφο ζωής που δεν θα σε προδώσει ποτέ του και δίνεις αγάπη σ’ ένα πλάσμα που θα την εκτιμήσει όσο κανείς.

Σας τα γράφω όλα αυτά καθισμένη στον καναπέ, έχοντας δίπλα μου τη γλυκιά μου Σοκοφρέτα να ροχαλίζει και νιώθοντας την καρδιά μου πλημμυρισμένη από αγάπη και στοργή όπως αξίζει να είναι κάθε καρδιά τα Χριστούγεννα και κάθε μέρα. Είτε δίποδη, είτε τετράποδη…

Shine

Comments

comments