Γιάννης Ρίτσος Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ. Το σώμα σου ωραίο Το σώμα σου απέραντο. Χάθηκα στο απέραντο. Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής. Όσο απομακρύνεσαι Σε πλησιάζω. Ένα άστρο έκαψε το σπίτι ...

Γιάννης Ρίτσος “Είχαν αρχίσει οι ζέστες – Ιούνιος μήνας – άλλαζες κάθε τόσο θέση στο κρεβάτι ζητώντας το δροσερό μέρος στα σεντόνια, μη βρίσκοντας δροσιά. Κι αυτή η ταυτόχρονη καταδίκη και αθώωση. Φωνάζανε οι γρύλοι. Οι φρουροί αποκοιμήθηκαν πάνου στα ...

Γιάννης Ρίτσος Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ’ εμένα. Καλυμμένη απ’ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο διάστικτο ...

Γιάννης Ρίτσος Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι μέσα απ’ τους θορύβους του θανάτου και της νίκης Να συλλογιέμαι εσένανε μέσα απ’ τη φυλακήκι έχοντας περασμένα τα σαράντα  Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι Να το ’να χέρι σου σ’ ...

Γιάννης Ρίτσος «Κ’ οι λέξεις φλέβες είναι μέσα τους αίμα τρέχει όταν σμίγουν οι λέξεις το δέρμα του χαρτιού ανάβει κόκκινο όπως την ώρα του έρωτα το δέρμα του άντρα και της γυναίκας.»

Γιάννης Ρίτσος Αυτό που έρπει μες στο σώμα πάνω στο σώμα από σώμα σε σώμα στα δυο βουνά με τόνα σύννεφο στο πουλί του δέντρου στη φωλιά του πουλιού πούπουλο κι άχυρο η φωλιά του αυτό που σε κάνει υπάρχω ...

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ’ τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δύο-τρεις ...

Γιάννης Ρίτσος               Στον Κώστα Βάρναλη Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη. Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα, είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που ...

Γιάννης Ρίτσος Η αποστολή μου τέλειωσε κι ακόμη αργοπορώ. Αμφίρροπος ακόμη στέκω στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου. Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως σαν το σπαθί μέσα στη θήκη του. Ο δρόμος ...

Γιάννης Ρίτσος Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες διαδοχικές αναιρέσεις, σφαλερές διαισθήσεις. Κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο. Τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα. Η νύχτα διαστέλλονταν πάνω απ’ την πόλη. Κι εσύ απόμεινες ασάλευτος μέσα στο ...