Δε σε χόρτασα – Χαρά Μαρκατζίνου

Θέλω να σου γράψω… ίσως αν το δω 

τυπωμένο στο χαρτί να το πιστέψω κιόλας…

Ο χρόνος πέρασε νερό, μα δε σε χόρτασα,

πάντα λαχταρούσα λίγο ακόμα…

Λίγο ακόμα από το χρόνο σου, λίγο ακόμα χρόνο στην αγκαλιά σου,

λίγο ακόμα από το χάδι σου,

λίγο ακόμα από το φιλί σου στα χείλη μου…

Ναι, δε σε χόρτασα…

Προσπαθούσα να ξεγελάσω το χρόνο για τις στιγμές που ήμασταν μαζί και περνούσαν τόσο γρήγορα.

Κάθε φορά νόμιζα πως θα ήταν η τελευταία…ως την επόμενη που λαχταρούσα να βρεθώ κοντά σου.

Δύσκολο να ζεις κλεμμένες στιγμές , δύσκολο να δικαιολογείς τη σιωπή, το κενό,

μόνο και μόνο για να κλέψεις αυτές τις στιγμές…

Το βλέμμα σου είναι ίδιο όπως εκείνη την πρώτη φορά που μου χαμογέλασες

κι εγώ κοκκίνισα από αμηχανία…

Το άγγιγμά σου με καθηλώνει όποια στιγμή, κάθε λεπτό

και το γέλιο σου φωτίζει ακόμα τη μέρα μου!

Ναι ξέρω… ήρθε η ώρα να φύγω…

Αυτή τη φορά χωρίς πισογυρίσματα…χρειάζεται να προχωρήσω μπροστά, να αφεθώ…

Να δοκιμάσω, να δοθώ και  να μου δοθούν απόλυτα, αποκλειστικά, ολοκληρωμένα…

Ήρθε η ώρα να φύγω…

έχοντας ακόμα τη μυρωδιά σου πάνω μου, την αφή της πλάτης σου στα δάχτυλά μου,

το άγγιγμα των χειλιών σου στο λαιμό μου, το γέλιο σου στ’αυτιά μου, 

το πράσινο στα μάτια μου, τη μελωδία του τραγουδιού που μου αφιέρωσες…

Ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετίσω απλά, αληθινά, αθόρυβα, αναπάντεχα…

όσο αναπάντεχο ήταν το αντάμωμά μας κι όσο αθόρυβα αυτά που νιώθαμε γεμίζαν το δωμάτιο.

Νομίζω στο’πα και πριν, δε σε χόρτασα, δε σε βαρέθηκα, δε σε χάρηκα όσο ήθελα 

κι ίσως αυτό ήταν για μας, το σμίξιμο στα σκοτεινά…εκεί που αφήναμε ελεύθερους τους εαυτούς μας 

σ’ ένα πάθος που μας κυρίευε.

Ναι! Αυτό ήταν το δικό μας πολύτιμο μυστικό που θα θυμόμαστε,

αυτό που θα νοσταλγούμε, αυτό που θα ζωντανεύει αν το βλέμμα μας ξανασυναντηθεί…

Εκείνο το βράδυ του καλοκαιριού μου’χες πει πως “είμαι άπιαστη σαν όλα τα ωραία…”, κλέβοντας τους στίχους από το τραγούδι

κι εγώ σου είχα πει “είμαι εδώ… μες την αγκαλιά σου”

Ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετήσω…

ακόμα κι αν θυμώσεις, ξέρω πως θα καταλάβεις, είναι καλύτερα και για τους δυο μας…

Όσα σου έγραψα, όσα σου είπα, όσα σου ψιθύρισα είχαν την αλήθεια μου

κι όσα μου είπες, σπάζοντας την ασπίδα της σιωπής σου είχαν τη δική σου αλήθεια…

Ήρθε η ώρα να φύγω καλέ μου…

ΥΓ: Έτσι όπως μου είχες πει…

 

Comments

comments