Όλα όσα χάνουμε, χαμένοι στη μετάφραση! – Αγγελική-Λυριάννα Χατζηρήγα

Τι; Τι με κοιτάς πάλι με εκείνο το τάχα μου παραπονεμένο βλέμμα σου. Βλέμμα που δικάζει κάθε «σ’ αγαπώ» που τολμώ ακόμη να προφέρω. «Παίξε αδιάφορα με τα μαλλιά και πέτα ένα νευρικό γελάκι». Προσποιήσου πάλι καθώς σε χαζεύω …

Έλα! Φόρα πάλι εκείνη τη μάσκα, την αδιάφανη. Κρύψε μου κάθε υποτυπώδες ή μη συναίσθημα. Μίσησε με που δεν έμαθα στο λίγο. Αγάπα με για το πολύ που κρατώ προσεχτικά εμπρός σου. Τι είναι ο έρωτας αγόρι μου; Σε ρωτώ με τρεμάμενο ακόμη χείλος. Ιδρωμένα κορμιά και ανακατεμένα σεντόνια πεταμένα στο πλευρό, δεν δύναται να βαφτιστούν πεισματικά ανάγκη. Ανάγκη είναι η επιθυμία να σε θέλω εδώ. Στα ωραία και τα άσχημα συνάμα. Να σε σταυρώνω και να σε φιλώ κάθε που κλείνεις κουρασμένα τα μάτια, πλέκοντας προσευχές ολόκληρες στο όνομα σου. Αθόρυβες ενδείξεις αγάπης…

Έμαθα να τις χειρίζομαι ανάλογα, στο σενάριο που υπογράφεις καθημερινά, αρνούμενος να ορίσεις μια ιδιότητα στο «εμείς» παρά σπασμένα αδιάφορα «εγώ» μου τοποθετείς κομμάτια δίπλα δίπλα. Παζλ, χαμένων κομματιών… Τείνουν να γίνουν χαμένες ζωές, πλάι σε παλιές αγάπες. Διαθέτω λίγο παραπάνω θράσος από το συνηθισμένο αγάπη μου. Δεν πρόκειται να παίξω άλλο παιχνίδια άνισων ρόλων. Στο «μαζί» ή στο «χώρια»! Το «μαζί και χώρια» μας τελείωσε, παρ’ το χαμπάρι. Μαζί σου να τα βάζεις και όχι με θεούς και ανέμους. Πόκερ δε μου ζήταγες τις Κυριακές ξαπλωμένοι στο σαλόνι; Πόκερ, επιζητώ να παίξω, διδαγμένη από τον καλύτερο. “All in” ‘η τίποτα, “all in” για πάρτη σου και μόνο.

Ξέρω πως θυμώνεις σαν γυρνώ αλλού το βλέμμα. Στις ανάσες που σου κόβονται κάθε που κάνω ένα βήμα μπρος ποντάρω… Και στα γέλια μας που ηχούν ξημερώματα ολόκληρα, εγκλωβίζοντας χώρο Κυριακής στη θέση εκείνη των καρδιών μας.  «Σ’ αγαπώ» δεν άκουσα ακόμη απ’ τα χείλη σου, μα το μετέφραζα σε κάθε σκέπασμα και αγκαλιά στα αγαπημένα μου τα πρωτοβρόχια. Σε κάθε γέμισμα ποτού που περιείχε παραπάνω δόση λεμονάδας, αντί για βότκας στο περιεχόμενο…

Και στο φίλημα των ακροδάχτυλων μου, στιγμές που αλλάζαμε ταυτόχρονα ταχύτητα στο αμάξι. Ταχύτητα μωρό μου… Συνεχόμενη κούρσα είναι ο έρωτας με τερματισμό και διεκδίκηση πρωτιάς σε μάτια που χρωμάτισες δικά σου. Πινέλα στιγμών, ποικίλων αποχρώσεων και τόνων για να νοσταλγείς αργότερα στο γκρι, κλεμμένα δευτερόλεπτα απ’ την αγκαλιά του.

Αποτυπώματα ζωών, σε πλήκτρα σκονισμένου πιάνου, μελωδίες γνώριμες… Μελαγχολίες μόνιμες. Χτύπημα ενός τηλεφώνου, που έγινε πάνω στην ώρα και ενός άλλου που άργησε τελικά… πολύ. Αεροπλάνα που χάσαμε και άλλα που αποτέλεσαν σταθμό, μόνιμου εισιτηρίου στην τσέπη!

Έρωτες με σήμερα, δίχως αύριο. Έρωτες με αύριο που δε θα μάθουμε ποτέ στο σήμερα… Έχε το θάρρος να παλεύεις λίγο παραπάνω για εκείνα που ανάβουν μέσα σου πυρσούς ολόκληρους… Που ντύνουν καλοκαίρια και άμμους ολόχρυσους στο διάβα τους. Καστράκια πολύτιμα στο χρόνο, με αλμύρα στο τελείωμα… Ποτέ γκρεμισμένα ολοσχερώς στο πέρασμα της! Η θάλασσα, πάντα προφυλάσσει τα μελλούμενα, σεντούκια φυλαγμένα στο βυθός της, κοχύλια- μάρτυρες- συλλέκτες στιγμών. Πέτρες που στοίβαξες σε κομοδίνα, να φέρουν κάτι από καρδιές, προμήνυμα αγάπης και πίστης στο καλύτερο… Το σήμερα σε βρίσκει εδώ, μπορείς να νιώθεις το ίδιο ευλογημένος στο παρόν; Άσε το μέλλον να δικάσει- αν δικάσει στο χρόνο το δικό του. Αντιφατικές έννοιες και εμείς πάντα μια ανάσα μακριά από τα θέλω μας στο τώρα. Σήμερα σε θέλω. Εσύ; Αύριο μωρό μου, έχε με αγκαλιά να δούμε τι μας ξημερώνει…

Μη μας τοποθετείς σε δείκτες ενός ρολογιού που δε δείχνει ποτέ μα ποτέ προς το πλευρό μας. Κάνε το χρόνο σύμμαχο, κλείσε του το μάτι πονηρά σαν με κρατάς στιβαρά στα χέρια. Μάθε μου πως είναι να ταξιδεύεις νοητά, να περπατάς δίχως βαρύτητα στα σύννεφα. Να γίνεσαι καρδιοχτύπι ο ίδιος στην ανάσα που στέκεις μακριά απ’ τα χείλη μου…

Ανάσα μου βαφτίσου για λίγο και αφέσου!

Στο σήμερα που επέλεξες, μην με φοβίζεις άλλο στα σκοτάδια που τοποθετείς, θεατή στη θέα εκείνη του έρωτα μας.

Δεν ντράπηκα ποτέ τον έρωτα, τη γύμνια εκείνη που ορίζει τον πόθο μου για σένα.

Φως να εισπνέω κάθε που σε γεύομαι…

Φως να γίνομαι, γενόμενο εντός σου!

Να μη τολμώ αγάπη μου, να χάνομαι σε εκείνη τη μετάφραση.

Να μη τολμώ αγάπη μου, να χάνω το «εμείς» που ξημερώνει…

Comments

comments