Happy Birthday Βoss!

 Νατάσσα Μανίτσα

Είναι από αυτές τις μέρες που δε θες να κάνεις τίποτα…

Θες να βουλιάξεις στον καναπέ, να απομονωθείς από τα πάντα να κλείσεις κινητά, να μπλοκάρεις αριθμούς να μη σηκώσεις τηλέφωνα, αλλά να που το άτιμο το λαπτοπ σου εμφανίζει εκεί στα αντικοινωνικά σου δίκτυα ότι σήμερα γίνεται 67… Ποιος;;; The Boss!

Πας πίσω, στις μέρες που πήγαινες φροντιστήρια για να περάσεις Πανελλήνιες στο κέντρο της Αθήνας, τότε που αναπτύχθηκε ο έρως ο αξεπέραστος για το κέντρο και κυρίως τα δισκάδικα που ξετρύπωνες, στα διαλείμματα… και φυσικά στις κοπάνες! Κοπάνα να συναντήσεις τον… 😉 και φυσικά για να αγοράσεις βινύλια με Santana, Sade, Dire Straits, INXS, Scorpions…

Τότε, ξέθαψα πολλά βινύλια, ακούσματα που είχα από μπέμπα, καθότι ένα άγριο νιάτο δε μπορεί, θα πέσει κάτω από ένα άλλο. (μπαμπά για σένα αυτό αφιερωμένο)!

Ωπ, να τη η σημαία… ναι τότε είχε μια κάποια υποτιθέμενη πέραση ακόμα η αμερικάνικη σημαία, μα εγώ κυρίως αγαπούσα αυτόν που πόζαρε μπροστά της γράφοντας τα όλα στα οπίσθιά του!

Το τι έχει γραφτεί για αυτό το άλμπουμ δεν περιγράφεται! Το έβδομο στην καριέρα του, το νούμερο ένα απογειωτικό του, που τον καθιέρωσε στη ροκ σκηνή και του έδωσε τον τίτλο The Boss δικαιωματικά. Επτά από τα δώδεκα τραγούδια του μπήκαν στο τοπ τεν των αμερικανικών τσαρτς, επίτευγμα που έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα μόνο ο Μάικλ Τζάκσον με το «Thriller» και η Τζάνετ Τζάκσον με το «Rhythm Nation 1814».

Παρεξηγημένο την εποχή που κυκλοφόρησε από πολλούς που πίστευαν ότι συνέπλεε με την ψευδή εικόνα για το αμερικανικό όνειρο που προωθούσε η κυβέρνηση Ρίγκαν, ενώ ο Σπρίγκστιν μέσω των στίχων του ακριβώς αυτό καυτηρίαζε, ότι δηλαδή για τον μέσο Αμερικανό το αμερικανικό όνειρο ήταν όνειρο απατηλό και ιδιαίτερα για εκείνον που είχε γυρίσει δαφνοστεφανωμένος από πολέμους όπως εκείνος του Βιετνάμ για να ξεχαστεί λίγο αργότερα. Η φωτογραφία δε της Αν Λίμποβιτς με τα οπίσθια του ίδιου με φόντο την αμερικανική σημαία έγινε σύμβολο της δεκαετίας του ’80.

Έλιωνα…

Για τη βραχνή φωνή του, την αμεσότητά του, το ότι ήταν ανέκαθεν στο μυαλό μου στην κατηγορία του Αντρα με κεφαλαίο, ακόμα και στα πολύ νιάτα του!

Έλιωνα για το Cover me… για τους στίχους, τους ήχους, την έλλειψη, τη μελαγχολία…

Χρόνια πολλά Bruce!!!

Comments

comments