Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Γράφει η Διονυσία Γιαννοπούλου – ψυχοθεραπεύτρια
Γεννιόμαστε “ολόκληροι”, μέσα στο φως, στην αγάπη, στη δύναμη, με ιδιαίτερες για τον καθένα ποιότητες και χαρίσματα… αλλά και “αχίλλειες πτέρνες”… που είναι απαραίτητες για την εξέλιξή μας… Γι’ αυτό σαν μωρά, όλοι θέλουν να μας πλησιάσουν, να πάρουν λίγο απ’ την πληρότητά μας.
Σιγά – σιγά όμως, μεγαλώνοντας μέσα στην οικογένεια, αργότερα με την “κοινωνικοποίηση” στο σχολείο… αρχίζουν να μας “ρουφούν” αυτό το ιδιαίτερο φως μας, και την ουσία μας, μέσα από “παραβιάσεις”, και “επιθέσεις” κάθε είδους, με λόγια και πράξεις απ’ τους “σημαντικούς” άλλους… από τους γονείς, τους συγγενείς, τ’ αδέλφια, τους εκπαιδευτικούς, τους συμμαθητές μας κλπ.
Αυτοί οι σημαντικοί άλλοι, γίνονται “δράκουλες” και καταβροχθίζουν την αξία μας, τη δύναμη μας, την ψυχική μας γαλήνη, και μας τσακίζουν τα φτερά… μέσα από συνεχή αρνητική κριτική, παρατηρήσεις, σύγκριση, ενοχές, μορφασμούς, καταπίεση, ψυχαναγκασμό, χειρισμούς, καταπίεση… μας βάζουν στο κρεβάτι του προκρούστη ή και μας στριμώχνουν στα δικά τους ασφυκτικά καλούπια.
Από την εμπειρία μου, οι κύριες συμπεριφορές αποδυνάμωσης της αυτοεκτίμησής μας σαν παιδιά, είναι:
- Η υπερπροστασία
- Η μη φροντίδα των αναγκών μας
- Η συνεχής αυστηρότητα, η αρνητική κριτική και οι υψηλές προσδοκίες από εμάς
- Η ασυνέπεια και η αδιαφορία
- Να μη μας “ακούν” και να μη μας “βλέπουν” με την καρδιά τους
- Να μη μας “υποστηρίζουν”… να νιώθουμε μόνοι στο σπίτι
- Η λεκτική και μη λεκτική κακοποίηση
Έτσι μας πέρασαν το μήνυμα ότι “δεν είμαστε εντάξει” και ότι κάτι “δεν πάει καλά” με εμάς και ότι τ’ αδέλφια μας και οι συμμαθητές μας είναι καλύτεροι. Έχουμε εκπαιδευτεί να επικεντρώνονται πάντα και να υπογραμμίζουν τ’ αδύναμα κομμάτια μας και να τα μαστιγώνουν.
Δεν ακούμε εύκολα καλές κουβέντες, δε μας “καθρεφτίζουν” θετικά για το πόσο όμορφοι είμαστε και το πόσο καλά τα καταφέρνουμε… και δεν αποδέχτηκαν και δεν αγκάλιασαν ποτέ τις δυσκολίες μας και τις αδυναμίες μας… Δεν αναγνώρισαν ποτέ την “ολότητά” μας… και εμείς μπαίνουμε στην παγίδα να προσπαθούμε να τους “αποδείξουμε”… κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε λίγο από την έγκριση τους και την αγάπη τους.
Μήπως ήρθε η ώρα να “ενηλικιωθούμε”;
-Να υψώσουμε τ’ ανάστημά μας και να φωνάξουμε τα “όχι” σ’ ότι μας “ρουφάει” την εκτίμηση και την αγάπη στον εαυτό μας
-Να χτίσουμε μια σταθερή βάση εκτίμησης και εμπιστοσύνης που να μην επηρεάζεται απ’ τη γνώμη των άλλων
-Ν’ αγκαλιάσουμε και να συμφιλιωθούμε με τις “αχίλλειες πτέρνες” μας και να συμπονέσουμε τις πληγές απόρριψης του εσωτερικού μας παιδιού
-Να απομακρυνθούμε από τοξικές καταστάσεις και ανθρώπους που μας μπήγουν πιο βαθιά το μαχαίρι στις πληγές μας και μας θυμίζουν παλιούς “δικαστές”, “ανακριτές” και “τρομοκράτες” των παιδικών μας χρόνων
-Να δημιουργήσουμε νέους “δεσμούς” αλληλοϋποστήριξης και επικοινωνίας με νέους φίλους που είναι στην ίδια “συχνότητα” μ’ εμάς και μπορούν να μας κατανοήσουν και να είναι “διαθέσιμοι” να μας δώσουν και να μας αποδεχτούν
Και κυρίως…
-να πάρουμε αγκαλιά το εσωτερικό πληγωμένο παιδί μας, να το “συμπονέσουμε”, να το κανακέψουμε και να του δώσουμε επιβεβαίωση και αγάπη “άνευ όρων” για αυτό που “είναι”, και για όλα αυτά που μπορεί να καταφέρει…
πηγή: enallaktikidrasi.com
