Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Kαλή χρονιά φίλοι και φίλες! Εύχομαι το 2017 να σας φέρει ότι εύχεστε αλλά κυρίως αγάπη, υγεία και πολλή τύχη γιατί ως γνωστόν και στον Τιτανικό είχαν υγεία αλλά ξέμειναν από τύχη, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Το 2016 μπορεί να ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά σε όλα τα επίπεδα αλλά κινηματογραφικά μιλώντας μας έδωσε μερικές από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε!
Ελπίζω μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές να έχετε ήδη απολαύσει τουλάχιστον το εκπληκτικό ”La La Land” για να μην αναφέρω ξανά ταινίες όπως τα Arrival, Leon, Hacksaw Ridge που βρίσκονται καθ’ οδόν για τα Όσκαρ σε ενάμιση μήνα από τώρα!
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τρείς μόνο μέρες έμειναν μέχρι την Κυριακή για τα πρώτα μεγάλα βραβεία της χρονιάς, τις Χρυσές Σφαίρες, ενώ η σινε – εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα, μπορώ να πω με σιγουριά και χωρίς καμία υπερβολή, ότι όμοια της δεν θα έχουμε για ολόκληρο το 2017!
Από σήμερα λοιπόν στις αίθουσες βγαίνουν τέσσερις ταινιάρες για όλα τα γούστα! Κρατηθείτε: Το επί δυο δεκαετίες σε δημιουργία… ”Silence” του τρισμέγιστου Μάρτιν Σκορσέζε, το ποιητικό ”Paterson” του Τζίμ Τζάρμους, το εντυπωσιακό ”Assassins Creed” με τους Μάικλ Φασμπέντερ και Μάριον Κοτιγιάρ και τέλος η ταινία που προτείνουμε εδώ, το πολυαναμενόμενο ”Nocturnal Animals” του ημίθεου της μόδας… Tom Ford, ο οποίος επιστρέφει 7 χρόνια μετά το στυλιστικό, αριστουργηματικό ντεμπούτο του (και δικό μου αγαπημένο) με το ”A single man”, με μια ιστορία ερωτικής εκδίκησης που μας καθήλωσε!
Φύγαμε λοιπόν!
Νιώθεις ποτέ ότι η ζωή σου έχει πάρει έναν δρόμο που ποτέ δεν ήθελες; ‘Οτι όσα βιώνεις σε καθημερινή βάση δεν είναι αυτά που αξίζεις ή που έστω περίμενες και ότι κάπου στην πορεία όλα άλλαξαν προς το χειρότερο, ενώ εσύ στεκόσουν ως απλός παρατηρητής αφήνοντας τα όνειρα σου να σε προσπεράσουν; Μπορείς κοιτάζοντας πίσω να διακρίνεις ποια ήταν ακριβώς η καθοριστική στιγμή που ενώ επιζητούσες να συμπορευτείς στην ζωή με κάποιον από αγνό έρωτα, ομορφιά και αγάπη, τα αντάλλαξες όλα με μια εναλλακτική, σχεδόν εικονική πραγματικότητα;
Τώρα πλέον ίσως έχεις ξεμείνει με κάποιον άλλον που δεν θέλεις πλέον δίπλα σου, ή είσαι μόνος/μόνη, ενώ οι ‘φίλοι’ που σε περιβάλουν σου προκαλούν αναγούλα, ο οικογενειακός κύκλος σου είναι για κλωτσιές και τέλος έχεις και μια δουλειά στην οποία νιώθεις ότι δεν ανήκεις! Μια δουλειά που ίσως ο 20χρονος εαυτός σου θα σε μούτζωνε αν ήξερε ότι κάνεις και που μόνο η ολοκληρωτικά ψεύτικη κοινωνία στην οποία ζούμε εγκρίνει. Αν εφάπτεσαι με κάτι από όσα προ ανέφερα, τότε εκτός από τον ΜαΖωνάκη, το ”Παιδί της νύχτας” και το πολύ αλκοόλ, θα βρεις απαντήσεις και στα Νυκτόβια Πλάσματα!
Υποψήφιο λοιπόν για τρείς Χρυσές Σφαίρες, το Nocturnal Animals έρχεται με γκάζια και με διθυραμβικές κριτικές από το φεστιβάλ Βενετίας, όπου και εντυπωσίασε, έχοντας στις αποσκευές του το μεγάλο βραβείο της επιτροπής, ενώ να πούμε εδώ ότι το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο μυθιστόρημα «Tony and Susan» του Όστιν Ράιτ και ότι σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Φόρντ δήλωσε ότι είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό!
Στόρι: Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Σούζαν (Έιμι Άνταμς) η οποία βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο με τον απόμακρο Χάτον (Άρμι Χάμερ). Όταν μια μέρα λαμβάνει ένα προσχέδιο βιβλίου από τον πρώην της αποφασίζει φυσιολογικά να το διαβάσει. Το βιβλίο – εγώ να δω πότε θα τελειώσω το δικό μου – του Έντουαρντ (εκπληκτικός για ακόμη μια φορά ο Τζέικ Τζίλενχαλ) τον οποίο δεν έχει δει 19 ολόκληρα χρόνια έχει τίτλο «Νυκτόβια Πλάσματα» και της το έχει αφιερώσει ενώ στάζει ήδη αίμα πριν καν αυτή το ανοίξει. Η ιστορία που της στέλνει αφηγείται ένα βίαιο έγκλημα και η Σούζαν σύντομα αρχίζει να πιστεύει ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πρωτόγνωρη πράξη εκδίκησης.
Γνώμη: O Tom Ford (ποιος καλύτερος να το κάνει) μας βάζει σε αυτόν τον απόλυτα δήθεν, σουρεάλ αλλά υπαρκτό κόσμο από την πρώτη κιόλας σκηνή με τους τίτλους αρχής, προβάλοντας, αλλά ταυτόχρονα ασκώντας και την κριτική του (ειρωνεία ίσως) στην…ελίτ! Μια ελίτ που θαυμάζει την… ‘και καλά τέχνη’, σαχλοσχολιάζοντας τα τεκτενόμενα μιας ολοκληρωτικής ανυπαρξίας, που βιώνεται όμως – oh mon dieu – ως μοναδικός τρόπος και λόγος ύπαρξης!
Οι γυναίκες των τίτλων αντιπροσωπεύουν την απόλυτη ελευθερία. Το μόνο αγαθό που η πρωταγωνίστρια δεν έχει. Το ‘ξυπνητήρι’ σε αυτόν τον μη ελεγχόμενο εφιάλτη για αυτήν θα έρθει μέσα από το ίδιο της το παρελθόν. Ένα παρελθόν ένοχο που η ίδια άφησε πίσω και που θέλει να ξεχάσει, που υπό προϋποθέσεις όμως ίσως την οδηγήσει και σε μια πιθανή λύτρωση παρ’ όλη την χλιδή και τις ανέσεις μέσα στις οποίες ζει, που παράλληλα όμως την κρατούν φυλακισμένη.
”Τα Νυκτόβια Πλάσματα” είναι ένα μοντέρνο φιλμ νουάρ σε δύο χρόνους (ανάγνωση του βιβλίου/πραγματικότητα) με όλα τα απαραίτητα και βασικά συστατικά που προστάζει το είδος. Μια μοιραία γυναίκα, ένας ερωτευμένος και πληγωμένος άντρα και ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Σε αυτά ο Φόρντ προσθέτει απλόχερα την τέλεια ομορφιά και την ποίηση των εικόνων του, που εδώ όμως (σε αντίθεση με το μαγικό προ 7ετίας, (A single man), εναλλάσσονται συνεχώς με μια σαρωτική βία και μια χωρίς τέλος απόγνωση.
Η τέχνη και η ματιά του πολυπράγμονα καλλιτέχνη ξεχειλίζουν σε κάθε πλάνο και κίνηση της κάμερας, ενώ έξυπνες πινελιές όπως η παρασκευή ενός Cuba Libre (με μαύρη ζάχαρη) μπορεί να διαφύγουν από ένα μη έμπειρο μάτι, -τι τα’χουμε τα γαλόνια- αλλά αυτό που σίγουρα δεν θα ξεφύγει από κανέναν θεατή είναι το ολοκληρωτικά υλιστικό σύμπαν που δημιουργεί. Ένα σύμπαν που ισοπεδώνει την κάθε είδους ευαισθησία και ελπίδα για ρομαντισμό.
Έννοιες όπως αυτές, στα Νυκτόβια Πλάσματα, δεν είναι απλά ανύπαρκτες αλλά καθιστούν και όσους τις διαθέτουν ολοκληρωτικά εξοστρακισμένους και σχεδόν αόρατους για τους γύρω τους, οι οποίοι βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις τυγχάνει να είναι και τα αντικείμενα του πόθου τους σε μια κοινωνία όπου η τεχνητή αφθονία ως στάτους και ο απόλυτος κυνισμός είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης. ”Δεν έχει λεφτά”… λέει με ύφος χιλίων καρδιναλίων η μάνα, Λόρα Λίνεϊ σε μια χαρακτηριστική σκηνή στην κόρη Έιμι Άνταμς, σχετικά με το νέο της αμόρε, δίνοντας το στίγμα του μοναδικού πράγματος που έχει σημασία για αυτήν και τον κύκλο της, όπως βέβαια και για αρκετά ”ζώα” με… ‘λεφτά αισθήματα’ που κυκλοφορούν και ζουν ανάμεσα μας.
Παρ’ όλα αυτά και ολοκληρώνοντας την γνώμη μου που είναι και ευαγγέλιο γιατί είναι ειλικρινής, άμεμπτη και αδιάφθορη, ας μείνω στο ζουμί.
Η ταινία είναι από τις καλύτερες της χρονιάς! Είναι καθηλωτική στο μεγαλύτερο μέρος της αλλά και στο φινάλε της, που εγώ προσωπικά βρήκα αριστουργηματικό (αναφορά στο θρυλικό Τόμας Κράουν του ’68); Ίσως ναι! Βλέπεις η εκδίκηση δεν χρειάζεται να είναι ούτε βίαια ούτε καν εφάμιλλη όσων βίωσες! Το μόνο που πραγματικά χρειάζεται είναι να δώσεις στον άλλο αυτό που του λείπει. Την ελπίδα δηλαδή για κάτι αληθινό. Την προσμονή για μια πραγματική αλλαγή στην ζωή του, που ίσως επιθυμεί για χρόνια. Όταν την αποκτήσει… απλά του την παίρνεις πίσω με την απουσία σου.
Πέρα από το αψεγάδιαστο φινάλε της όμως έχει και εμφανή σχέση (για τους πιο μυημένους) με σπουδαία επιτεύγματα του παρελθόντος όπως το Κουρδιστό Πορτοκάλι και το Blood Simple, ενώ o διάλογος της ανάκρισης με το ”Who..who..? What are you a fuckin owl..? ” είναι ολοκληρωτικά μια αντιγραφή, ή μήπως να πω καλύτερα (γιατί γουστάρω τρελά τον Φορντ ως άνθρωπο, σχεδιαστή και φυσικά ως σκηνοθέτη), πως αποτίει φόρο τιμής στην σκηνή του Αλ Πατσίνο και του Hank Azaria στην επική ”Ένταση” του Μάικλ Μαν! Εκεί που όλα τα υλικά μοιάζουν να δένουν μαεστρικά όμως, η… σάλτσα δεν ταιριάζει απόλυτα στην μακαρονάδα. Ίσως να χρειαζόταν πέννες και όχι ταλιατέλες, τι να πω. Ίσως να φταίει το τυρί! Η μακαρονάδα θα είναι πάντα πάντα μακαρονάδα και θα υπερτερεί όλων, αλλά το τελικό αποτέλεσμα με άφησε λίγο ανικανοποίητο στις λεπτομέρειες. Χωρίς επαναλαμβάνω αυτό να σημαίνει στο παραμικρό, ότι δεν θα απολαύσετε μια ταινιάρα με τα όλα της.
Ως επίλογο των εντυπώσεων μου και ως ηθικό δίδαγμα θα κρατήσω τα λόγια του πρωταγωνιστή αλλά και τον ίδιο τον τίτλο της ταινίας. ”Όταν αγαπάς κάτι πρέπει να παλέψεις γι αυτό. Μπορεί να μην το ξαναβρείς στην ζωή σου.” Μεγάλη αλήθεια και το νου σας!
Ποια είναι τα Νυκτόβια πλάσματα στην πραγματική ζωή όμως; Απάντηση: Είναι όλοι όσοι έχουν μια μόνιμη θλίψη στα μάτια τους. Είναι αυτοί που μένουν ξύπνιοι τις νύχτες πλημμυρισμένοι από ενοχές και ίσως δυστυχία. Είναι τέλος όλοι αυτοί που νιώθουν ότι κάτι λείπει και δεν μπορούν να το εκφράσουν με λόγια.
Στους συντελεστές τώρα !Εκτός από τους Άνταμς (η πρωταγωνίστρια της χρονιάς μετά και το εντυπωσιακό Arrival που ίσως της χαρίσει και το πρώτο της Όσκαρ) και Τζίλενχαλ, στην ταινία πρωταγωνιστούν ο λατρεμένος Μάικλ Σάνον (είμαι 100% σίγουρος ότι έρχεται η σειρά του λίαν συντόμως να σηκώσει κούπα), ο Άαρον Τέιλορ – Τζόνσον που τελευταία φαίνεται να έχει κάνει level up στην καριέρα του, ειδικά από την εποχή του ”Kick Ass” – μας άρεσε – και του μετέπειτα ”Savages”, που παραλίγο να του την θάψει, κερδίζοντας πανάξια και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα ,η αγαπημένη Λόρα Λίνεϊ, ο ‘Αρμι Χαμερ (Man from UNCLE) και η Άιλα Φίσερ (σε μικρό αλλά κόντρα ρόλο), ενώ ολόκληρο το καστ είναι εξαιρετικό (τρομερή δουλειά/μάζωξη η Φρανσίν Μάισνερ)! Για τα κοστούμια και τα σκηνικά οκ, τι να πούμε. Eκεί ο Φόρντ παίζει εντός έδρας και μας κάνει ένα εύκολο 3-0 από ημίχρονο, αφήνοντας μας να χαζεύουμε με δέος το ‘ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο’ που παίζει. Όλα είναι δικά του. Έχουν την δική του ματιά και υπογραφή, ανεξαρτήτως τι θα διαβάσετε στους τίτλους τέλους.
Ειδική μνεία βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε στον Abel Korzeniowski, ο οποίος συνεργάζεται για ακόμη μία φορά με τον Φόρντ και μας δίνει ίσως ένα από τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς (το έχω ήδη) με μουσικές συνθέσεις που μάλλον θα μνημονεύουμε για πολλά χρόνια. Ένα μικρό δείγμα:
Φίλοι και φίλες, μερικές από τις καλύτερες ταινίες ο λ ό κ λ η ρ η ς της χρονιάς βρίσκονται αυτές τις μέρες στις αίθουσες και δεν μιλώ φυσικά μόνο για τις σημερινές εξόδους! Τώρα είναι η ώρα για σινεμά! Τώρα είναι η εποχή για να απολαύσετε τις ομολογουμένως κορυφαίες κινηματογραφικές εμπειρίες – επαναλαμβάνω – ολόκληρου του 2017! Τώρα! Σήμερα..ή αύριο! Άντε οκ το Σαββατοκύριακο για τους πολυάσχολους! Οι επιλογές σας πολλές και μοναδικές και οι σκοτεινές αίθουσες σας περιμένουν!
Εμείς θα τα ξαναπούμε εκτάκτως την Δευτέρα με τους μεγάλους νικήτες από τις Χρυσές Σφαίρες όπου πρώτα ο Θεός ελπίζουμε σε εκπλήξεις, που θα μας βάλουν στην τελική ευθεία για την μεγάλη βραδιά των Όσκαρ στις 26 Φεβρουαρίου.
Απολαύστε το τρέιλερ και… Καλές προβολές!
