Είναι μια Μεγάλη Εβδομάδα… – Χαρά Μαρκατζίνου

Ήταν μια Μεγάλη Εβδομάδα, με κατάνυξη, ευλάβεια, μέτρο και νηστεία…με ‘όχι’, ‘πρέπει’ και ‘μη’. Όπως κι άλλες τόσες μεγάλες εβδομάδες που πέρασαν και ακολούθησαν το ίδιο τυπικό. Με κόκκινα αυγά που πρέπει να βαφτούν μόνο τη Μεγάλη Πέμπτη, με ώρες ατελείωτες στην εκκλησία, που, όμως, αν η γυναικεία σου φύση σε είχε ευλογήσει με τη μηνιαία της κάθαρση, θα έπρεπε να απέχεις, δεν επιτρεπόταν να προσκυνήσεις τις εικόνες ή το Σταυρό, γιατί είσαι λέει ‘βρώμική’…

Ήταν μια Μεγάλη Εβδομάδα που έπρεπε να σε κατακλύζει ντροπή αν δεν νήστευες ή αν δεν είχες εξομολογηθεί τις αμαρτίες σου. Η ίδια Μεγάλη Εβδομάδα, στην οποία σε έσπρωχναν και σε πατούσαν μέσα στην εκκλησία για να πάρουν πρώτοι το ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης, τσακώνονταν μαζί σου στην ουρά για να προσκυνήσετε τον επιτάφειο, που σε κοίταγαν λοξά αν τύχαινε και χαμογελούσες, γιατί οι μέρες απαιτούν ένα φτιαχτό πένθος και σε κατέκριναν αν η φούστα σου ήταν μόλις δυο εκατοστά πιο κοντή από το επιτρεπόμενο…

Ήταν μια Μεγάλη Εβδομάδα που το χαρμόσυνο άγγελμα της Ανάστασης θα μας έβρισκε στα μισά του δρόμου για το σπίτι…γιατί η λαχτάρα για τη μαγειρίτσα θα υπερτερούσε της μεγάλης γιορτής, της αλήθειας που πρεσβεύει η Ανάσταση. Κι αφού θα είχαμε εκπληρώσει τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, περνώντας γενναιές δεκατέσσερεις τη μισή γειτονιά στην περιφορά του επιταφείου, θα ψήναμε την επομένη το αρνάκι μας, θα κάναμε τον πατροπαράδοτο οικογενειακό καβγά μας κι άντε βρε του χρόνου πάλι!

Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Μα δεν είναι τίποτα άλλο από μια γλαφυρή περιγραφή του πώς βιώνουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα οι περισσότεροι από εμάς. Αν βάλουμε το χέρι στην καρδιά και κοιτάξουμε με αλήθεια τον καθρέφτη απέναντί μας θα το παραδεχτούμε…

Ξόδεψα αρκετά χρόνια ακολουθώντας το τυπικό, τη νηστεία που φορούσα σαν ρούχο δανεικό πάνω μου, κι ενώ με καταπίεζε την ακολουθούσα, κοιτώντας με μισό μάτι εκείνους που δεν νήστευαν για να τους κάνω να φαίνονται πιο μικροί από μενα, πιο λίγοι… Και κάποιες φορές η εξομολόγηση με βάραινε ακόμα περισσότερο αντί να μου δώσει φτερά, να γαληνέψει την ψυχή…με γέμιζε ενοχές κάνοντάς με να νιώθω ανάξια…

Τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν τη βιώνεις απαραίτητα μόνο μέσα στην εκκλησία…τη βιώνεις κάθε μέρα εκεί έξω, παλεύοντας με τους δικούς σου δαίμονες, με το δικό σου σταυρό που με τόση δεξιότητα επέλεξες κάθε του καρφί…

Τη Μεγάλη Εβδομάδα και τη θυσία του Θεανθρώπου, δε θα τη βιώσεις μόνο ακούγοντας ψαλμωδίες και κάνοντας μεγάλες μετάνοιες…τη θυσία Του θα την κάνεις βίωμα και πράξη, όταν αγκαλιάσεις ένα παιδί που δε γνωρίζεις, όταν δώσεις σε έναν πεινασμένο φαγητό, όταν συγχωρήσεις εκείνον που σε πλήγωσε και σου έκανε κακό, αντί να του το ανταποδώσεις, όταν προσφέρεις αγάπη με την καρδιά σου χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, όταν ανοίξεις την αγκαλιά σου για το παιδί σου που με τα λόγια σου και τον εγωισμό σου το έδιωξες μακριά, όταν επισκεφθείς ανθρώπους σε ιδρύματα, που η ‘κοινωνία της αγάπης’ τους καταδίκασε έγκλειστους.

ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,  γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.  τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· 

Τη Μεγάλη Εβδομάδα δε θα την βιώσεις με τη νηστεία του λαδιού, αν νηστεύοντας το λάδι θεωρείς ότι παραγράφονται οι αδικίες, τα ψέματα, οι υποκρισίες… Νηστεία είναι η αποχή από κάτι που σε ευχαριστεί, νηστεία είναι η εγκράτεια, για όσο αντέξεις, έστω κι αν αυτό είναι μία μέρα. Τη Μεγάλη Εβδομάδα θα την βιώσεις όταν το πρωί ξυπνώντας νιώσεις ευγνωμοσύνη για τη μέρα που έχεις μπροστά σου, κι ας είναι ο σταυρός που κουβαλάς βαρύς…

Την αγαλλίαση και τη χαρά θα τις νιώσεις το Μεγάλο Σάββατο το πρωί στο ‘Ανάστα ο Θεός’, όταν ο ιερέας γεμίζει με δάφνες όλη την εκκλησία κι εγώ, προσωπικά, κάθε φορά γεμίζω δάκρυα όταν το βιώνω, γιατί αυτή η μοναδική στιγμή φέρνει το χαρμόσυνο μήνυμα της αλήθειας, της ελπίδας και της αγάπης…μιας αγάπης, όπως την δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός κι όχι όπως την καταντήσαμε εμείς οι άνθρωποι!

Αυτή είναι μία Μεγάλη Εβδομάδα, που άφησα πίσω όλα τα τυπικά, τη σοβαροφάνεια και τα δήθεν και επέλεξα την αγάπη, όπως αυτή καθρεφτίζεται στο πρόσωπο των παιδιών, στη χαρά που κατάφερα να τους προσφέρω, κι ήταν τέτοια η αγαλλίαση, που η ψυχή έβαλε φτερά…Τα καρφιά δεν πονούν πια κι ο σταυρός μοιάζει να έχει ελαφρύνει από το βάρος των ενοχών, των ντροπών και των λαθών… Αυτή είναι μία Μεγάλη Εβδομάδα γεμάτη αγάπη, συγχώρεση, αλήθεια…

Καλή Ανάσταση σε όλους, γεμάτη αλήθεια, αγάπη και φως…

Comments

comments