Μόνο δική σου και μόνο βυθισμένη! – Αναστασία Κορινθίου

Στάθηκες απέναντι μου και με κοίταξες με αυτό το βλέμμα που υπόσχεται καταστροφές, φωτιές και τρικυμίες.
Ενα βλέμμα που τάζει ξενύχτια και μάτια κόκκινα…
Ποτέ δεν γούσταρα τους άντρες με κολάν και κόκκινες κάπες!
Ποτέ δεν γούσταρα αυτούς που πετάνε…
Τα αλάνια στην ψυχή που ξέρουν να… πέφτουν – όχι σε πόδια μα σε… πατώματα ή σε γκρεμούς – είναι η δική μου αγαπημένη κατηγορία αντρών!
Αυτοί με την γραβάτα λυτή στην καρδιά και το πουκάμισο ξεκούμπωτο σαν την… ψυχή τους!
Δεν θα σου ζήτησω ποτέ να με σώσεις δίνοντας μου… εγχειρίδιο ζωής, συμπεριφοράς και ερωτικών «σκέρτσων».
Ξέρω πως εσύ θες απλά να τολμήσουμε να ανοίξουμε τις πόρτες σε ένα διαδρόμο γεμάτο φοβους που περιμένουν να αγαπηθούν… Οχι να λυτρωθούν…
Μοναχικοί φόβοι που εμείς θα πάρουμε αγκαλιά.
ΣΕ ακολουθω…
Δεν ξέρω γιατί… Ουτε εσένα ξέρω και ούτε και μένα τελικά…
Λίγο αρχίζω να σε θυμάμαι… Πολύ να σε ερωτευομαι.
Είσαι από αυτούς… Άντρες γεννημένοι σταθμοί που διάλεξαν να γίνουν λιμάνι ταξιδιάρικο.
Οι άνθρωποι δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης σε αυτή την ζωή.
Δεν έχουν καν εγγύηση και καρτούλα αλλαγής.
Αν δεν σου κάνω πέτα με… Μη με ντροπιάσεις με μια… επιστροφή γιατί ό,τι επιστρέφεται έχει πάντα ένα κουσούρι. Ελαττωματικό, ψιλοχαλασμένο ή απλά δεν μας άρεσε.
«Μπορώ να το αλλάξω, παρακαλώ;»
Πιο καλά πέταξε με. Μη με επιστρέψεις!
Μη με ντροπιάσεις έτσι. Εκεί στην άκρη του δρόμου δεν θα με δει κανείς αν με αφήσεις.
Άσε με. Δεν πιάνω πολύ τόπο.
Εκεί να είμαι και να μου λείπεις.
Ναι… μπορεί να σε σοκάρω που θα στο πω, μα εγώ θέλω να με κάνεις ένα με την γη και μετά με τον ουρανό. Ενα με τη φωτιά και μετά ένα με τον άνεμο… ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ ΧΩΜΑΤΙΝΟΙ είναι διαφορετικοί και καμία φορά μάλιστα ΠΟΛΥ ενοχλητικά διαφορετικοί, γιατί δεν σου δίνουν περιθώρια για συγκρίσεις.
Ειρωνικό, το ξέρω. Το έχω πει. Ο Θεός δεν είναι σοφός γέροντας, μα πεντάχρονο ζωηρό κουτσοδόντικο πιτσιρίκι που σπάει συμπαντική πλάκα μαζί μας.
Μας έφτιαξε σαν το τελειότερο μηχάνημα, αλλά μας καταδίκασε να στερούμαστε οδηγιών. Αδέλφια μας βάφτισε από το ίδιο “εργοστάσιο παραγωγής” δολοφόνων (α ρε Καιν πρόγονε) και μας όρισε κληρονομιά ένα κατακόκκινο δαγκωμένο μήλο να μείνουμε εξόριστοι από τον όποιο ερωτικό Παράδεισο για πάντα στους αιώνες των αιώνων… ΑΜΗΝ!
Ερωτικά ανεπαρκείς και λίγοι.
Απιστοι από γέννα.
Άπιστα λίγοι με… μισά πλευρά και καρδιές.
Δεν φταις εσυ που τιμάς την καταγωγή σου.
Δεν φταιω εγω που δεν φοβάμαι την εξορία.
Δύο αμαρτωλά ολόκληρα που αν σκότωσαν ποτέ καποιον ήταν μόνο ο εαυτός τους….
Εσύ παίζεις μουσική με το σώμα μου.
Εσύ θυμάσαι μαζί μου και μου καταργείς την λήθη.
Εγώ καίω όλα τα χθες μου που ήθελαν καλά και σώνει να γίνουν αυριο.
Εγώ καταπίνω τις θάλασσες και τις στεριές μου για να ανταμώσω ουρανό στα σκοτεινά σου μάτια.
Μαζί σου ο χρόνος είναι μισός μονάχα…
Ολα τα άλλα ακέραια, ζωντανά, αγριεμένα.
Καταργούμε τις ανάγκες του αυριο μαζί με θράσος.
Το αύριο δεν έχει εγγυήσεις, μόνο οι ηλεκτρικές σκούπες έχουν και τα πολυμίξερ!
Στέκεσαι απέναντι μου σαν μονομάχος στην αρένα του έρωτα.
Όλες οι πρώην σου και όλοι οι πρώην μου θελουν να γίνουν οι… Καισαρίσκοι που ή θα σηκώσουν ή θα κατεβάσουν τον αντίχειρα.
Δεν θα παλέψω.
Δεν θα αγωνιστώ.
Δεν θα τους κάνω την χάρη.
Θα πάρω αγκαλιά το λιοντάρι και γυμνή στην αρένα θα σου πω ΣΕ ΑΓΑΠΩ.
«Εσύ;»
“Θα σε ξαναδώ” απαντας απλα…
Το κοινό βαριέται…
Τα φαντάσματα φευγουν…
Φαντάσματα από πρώην που πήδηξαν ή το κορμί ή την ψυχή μας ή το μυαλό μας! Ποτέ ξανά όλα μαζι!
Μην τους τρέφεις άλλο κοριτσακι. Μεγάλωσες τώρα που κατάλαβες πόσο μικρή είσαι.
Μην τους αφήνεις να σε χτενίζουν με θαυμασμό, να σε χαιδευουν με κανακέματα, να σε ποτίζουν αφοσίωση.
Θα σε δαγκώνουν απλά καθε μερα με τα πρεπει τους… κάθε μέρα και θα ματώνεις σαν γυναίκα που αρνείται να κυοφορήσει ευτυχία!.
Μην τους χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία για όσα φοβάσαι από την νευρωτική εφηβεία σου ως σήμερα.
Οι… αγχωμένες μαλακίες έδωσαν την θέση τους στις νευρωτικές χαπακωμένες με ζάναξ επιθυμίες!
Σαβουάρ βιβρ του έρωτα δεν υπάρχει και οι ατάκες του sex and the city δεν έσωσαν τελικά ούτε την Μπράντσο ούτε την Σαμάνθα, ούτε καν τον Mr Big.
«Δικέ μου μεγάλε», που ΔΕΝ ντύνεσαι μικρός!
Πετάμε μαζί το λεξικό και το λυσάρι της ζωής από το παράθυρο.
Φτιάχνουμε δικές μας λέξεις… Αγαπημενες.
Δεν είναι για χρήση οι λέξεις. Να τις αγαπήσεις ή να μην τις αγαπήσεις μπορείς μόνο.
Είναι το γκράαλ, το Αγιο δισκοπότηρο, το Viagra και όλες οι αποχρώσεις της γκαβλας μαζί!
Βγάλε την στολή του υπερηρωα. Ό,τι εσωσες έσωσες.
Βγάζω τα τακούνια. Ό,τι προσποιήθηκα προσποιήθηκα.
1.58… μια σταλιά.
Ή θα χωρέσω ή δεν θα χωρέσω μέσα σου.
Θα δείξει.
Θα φανεί.
Μη με σώσεις αγάπη μου.
Κανείς δεν έσωσε εσένα άλλωστε τόσα χρόνια πριν από μένα…
Ας κολυμπήσουμε απλά στην καταιγίδα του έρωτα, ανόμοιοι με τον ίδιο τρόπο.
Αυτόν που ΔΕΝ σώζεται!
Αυτόν που θα με καταγράψει στα πρακτικά των μεγάλων ερώτων σαν μια καταστροφή, σαν μια Ατλαντίδα!
Ποτέ να μη με «περπατήσουν» τουρίστες, ποτέ να μη με ερμηνεύσουν ιστορικοι και ξεναγοί.
Μόνο δική σου και μόνο βυθισμένη!

Comments

comments