Η Αλήθεια μας… γυμνή κι ακατανόητη για τους πολλούς – Αναστασία Κορινθίου

Εντάξει λοιπόν… Ναι θέλω τελικά  να σου μιλήσω…

Θέλω για πρώτη γαμημένη φορά στην ζωή μου να σύρω τις λέξεις μου, τα χαρτιά μου, το μελάνι –ξέρεις αυτά που κρατούν τα πόδια μου με τις υπέροχες αλυσίδες τους – γυμνή σε ένα δωμάτιο που δεν θα φοβάμαι την ουλή από την καισαρική, τον κώλο με την κυτταρίτιδα,τις ρυτίδες στα μάτια .

Για πρώτη γαμημένη φορά θα αφήσω την απουσία ρούχων, μακιγιάζ και εγγυήσεων να μου δώσουν την απόλυτη συμπαντική δύναμη.

Να ανακαλύψω μέσα από την ποίηση εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους και μοναδικούς, με τις ελεύθερες ψυχές και τα καθαρά μάτια.

Εκείνους τους λίγους, που τα μάτια τους έχουν δει  πολλά κι η ψυχή τους άλλα τόσα, που τα βλέμματα τους ράγισαν σαν βάρυναν οι ώμοι από ευθύνες, από φωτιές, από καταστροφές κυρίως εντός τους, μα η ψυχή τους δεν έσπασε ποτέ!

Εκείνους τους αλήτες βασιλιάδες που έγιναν πολλές φορές κομμάτια μόνοι τους κυρίως, επίτηδες βασικά… μα είχαν μέσα τους τη μαγκιά και τη δύναμη να τα μαζέψουν ένα ένα, ακόμα και τις στάχτες και να αρχίσουν από την αρχή σε δωμάτια κατεστραμμένα, σε σχέσεις τελειωμένες μα ατελείωτες,  σε τέλεια λάθη με τις σωστές… ουσίες για φάρο!

Φάροι που δεν βγάζουν φως.

Φάροι σαν αναπτήρας.

Φιλί της ζωής με παραισθησιογόνες ουσίες να μπαίνουν μέσα σου από χείλη που δεν θέλουν να σε σώσουν και να σωθούν.

Θέλουν απλά να δοκιμάσετε πως είναι να θυμάσαι τον πρώτο θάνατο…

Ετσι για την συμπαντική αλητεία.

Ναι…

Μαζί σου γυμνή σέρνω τα μόνα ελευθερα δεσμά μου…

Τις λέξεις μου… Αυτές που με κρατούν να πετώ σε χαμηλές επικίνδυνες πτήσεις…

Ξέρεις… Σαν τις επικίνδυνες αποστολές σου!

Γυμνή σε διαδρόμους γεμάτους Πόρτες που… φοβάμαι γιατί ξέρω πως αν γυρίσω το… λάθος πόμολο, εκεί που ακούγονται ήχοι από φαντάσματα, τότε θα φοβηθώ πολύ.

Οι άνθρωποι φοβόμαστε να μας δούμε.

Κι εγώ ξέρω πως κάποια στιγμή… σε μία από τις πόρτες σου θα με βρω.

Με όλα τα χθες που ζητούν συγγνώμη, με όλα τα αύριο που θέλουν να κοινωνήσουν στο τώρα το δικαίωμα να είναι… έντιμα αμαρτωλά χθες.

Έσπασες πολλές φορές.

Έσπασα άλλες τόσες.

Για κόλλα όμως δεν χρησιμοποιήσαμε  ούτε απωθημένα, ούτε κακία, ούτε ζήλια.

Για κόλλα βάλαμε τις ρωγμές μας. Αυτές τις γεμάτες φως που τραγουδά ο Κοέν.

Ρωγμές από κάθε φορά που κάποιοι «ξένοι» πέρναγαν, ζητώντας μας να γίνουμε και εμείς ξένοι στο σώμα και στην ψυχή.

Αυτή την ψυχή που θυμάται τα πάντα, αυτό το μυαλό που χτυπά η καρδιά, αυτή η καρδιά που λύνει εξισώσεις σε έναν πίνακα, αυτά τα μάτια που παίζουν Γκιουλ και φέρνουν διπλά.

Έτσι για την πρόκληση του να χάνεις.

Ξαφνικά.

Όμορφα.

Απόλυτα.

Γυρνώ γυμνή, τάχα μου άτρωτη… με μια ξυπόλητη φτέρνα, που θέλει να χορέψει, να ματωσει, να την φιλήσεις.

Θέλει να πιάσεις μια μια τις λέξεις που κρέμονται από το αλυσιδάκι αυτό στον αστράγαλο και να τις καταπιείς σαν τον Κύκλωπα εκείνον που ένα Τίποτα τον νίκησε !

Ένας Κανείς.

Ήρθες μια μισή μέρα για να μου δείξεις, για να αποδεχτώ και να πιστέψω πως η ψυχή σου, δεν είναι εδώ  για να μου κάνει κακό. Δεν έχει έρθει για να βλάψει, να καταστρέψει, να λεηλατήσει.

Να μου μάθει ήρθε για να μάθει και αυτή πως όλα όσα αναζήτησε σε μακρινά εξωτικά ταξίδια, σε γειτονιές με αρώματα και μπουρδέλα, σε παζάρια με μπαχαρικά, σε ποτάμια που κολυμπούσε ο θάνατος και σε παλάτια που έθαβαν έρωτες ταμένους στο αιώνιο, ήταν πάντα δίπλα του.

Μια ανάσα δρόμος.

Η ψυχή σου έχει έρθει να αγαπήσει μου είπες. Ούτε καν να αγαπηθεί.

Να αγαπήσει…

Κι εγώ σε πίστεψα Δαίμονα μου… Άγγελε μου… πτώση μου!

Κι όταν πια θα έφευγες με αυτόν τον καταστροφικό τρόπο που φεύγουν τα λιμάνια… δεν θα μου  άφηνες τίποτα να σε κρατήσω δέσμιο σαν τις κρεμασμένες από το πόδι μου λέξεις. Θα έφευγες χωρίς καν να έχω μια φωτογραφία μαζί σου.

Ναι…

Με χτυπάς  με τα ίδια μου τα όπλα.

Με την αγάπη μου την ίδια. Κι εγώ σπάω, κομματιάζομαι, για να ξαναγεννηθώ ολόκληρη.

Με Ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια αλήθεια, λίγο καπνό  και ένα τραγούδι

Ανυποχώρητη και πάντα ονειροπόλα να σε περιμένω να  ξανάρθεις κάποτε.

Μια μισή μέρα…

Αληθινή σαν το γέλιο σου  και βαθιά σαν το κλάμα μου.

Δεν χωράμε  σε καμία αγιογραφία αγάπη μου!

«Είμαι, ό,τι επιλέξω. Είσαι, ό,τι μπορείς»

Πάντα ελεύθεροι, πάντα ανυπότακτοι, πάντα ακατανόητοι για τους πολλούς…

Πάντα με ελεύθερη ψυχή και μάτια καθαρά!

Comments

comments