Μήπως ζούμε ένα τίποτα πολύ γρήγορα; – Απόστολος Καζάκος

Σήμερα θα καθίσεις να με ακούσεις.

Απόψε, όχι δε θα ντυθείς με τα ακριβά, τα ίσως επώνυμα ρούχα σου, δεν θα περιποιηθείς τον εαυτό σου για να βγεις. Θα μείνεις μέσα στην αγαπημένη σου γωνία, στον καναπέ ή την πολυθρόνα που κάποτε αγόρασες για εσένα. Αφησε τις παρέες που σε κάνουν να βαριέσαι σε εξόδους, που ξεγελάνε φτηνά τις μοιρασμένες μοναξιές σας.

Αφιέρωσε όσο χρόνο χρειάζεται στον εαυτό σου και μην του δώσεις κανένα όνομα σαν αυτό που δίνεις, άκου εκεί quality time, όταν συναντιέσαι στους διαδρόμους του σπιτιού με την οικογένεια σου καθώς δίνεις εντολές για το ημερήσιο πρόγραμμα, πριν αναχωρήσετε για διαφορετικούς προορισμούς. Οι άνθρωποι έγιναν πολύχρωμα post its και υπενθυμίσεις στα κινητά.  Μας περίσσεψε η ποιότητα και τα χρονόμετρα. Όταν τελειώσει η μέρα, η επιστροφή γίνεται σιωπηλά, κανόνας απαράβατος, η κούραση από την ρουτίνα, ο κόπος να ξεχωρίσεις δε σου αφήνει τη διάθεση να ανταλλάξεις δυο κουβέντες πέρα από τις τυπικότητες που σκοτώνουν πιο ύπουλα και από τη ρουτίνα σου. Την αποδέχτηκες αναγκαστικά όπως όλες τις συμβάσεις, αυτές που κάποτε δεν άντεχες. Υιοθέτησες άλλες τώρα, αυτές που κυκλοφορούν σαν τα πατημένα φέιγ-βολάν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εχεις ανάγκη από ύπνο, κι αν έχεις τύχη η χημική υποβοήθηση του θα απομακρύνει τις σκέψεις για ένα αγχωτικό αύριο. Ξημερώματα πάλι θα μισήσεις το ξυπνητήρι μαζί με την λύπη όλων αυτών που σου λείπουν.

Ο χρόνος σαδιστής εχθρός, λες πως τον συνήθισες κι αυτόν και ύστερα ξεσπάς γιατί ποτέ δεν είναι αρκετός. Αρκετός για τι; Ο εαυτός σου πότε έγινε ο μεγαλύτερος αντίπαλός σου; Οι πλαστές ικανότητες δημιούργησαν δυο ασύμβατα μισά. Ο πόλεμος έχει θύμα την κρυμμένη ψυχή σου που άλλα περίμενε, υποφέρει και αδυνατεί να αντιμετωπίσει το ψέμμα που έπλασες.

Κοίταξε στον καθρέφτη και αναγνώρισε την αντανάκλαση του εγω σου που θέλεις να αποφύγεις. Δες τα ρομαντικά όνειρα πως κατάντησαν έτσι, άπληστα, αγχωτικά, συντηρητικά, πριν πεθάνουν μόνο και μόνο για να σε αποφύγουν. Στην πραγματικότητα αυτό ήσουν πάντα, ποτέ δεν συμμορφώθηκες με το συνολικό, καθώς πρέπει φέρεσθαι, υποκρίνεσαι αισχρά. Υπερβολές που έμαθες να μην απεχθάνεσαι, ίσα-ίσα για να ανήκεις κάπου.

Η ζωή σου μεταλλάχθηκε σε κάτι που ποτέ δεν θα έχεις, μια εφαρμογή που διαρκώς χρειάζεται αναβάθμιση. Παρασύρθηκες από τη σύγχρονη τάση να αυτοπροσδιορίζεσαι, να προβάλλεις την ευτυχία που αναζητάς μέσα από την υλική ικανοποίηση, την κούφια επιβράβευση των άλλων που διόλου δεν εκτιμάς. Εφευρίσκεις ανούσιες δραστηριότητες, τρέχεις σαν παλαβό κόκκερ, με ύφος περισπούδαστο για μην αισθανθείς τον θάνατο των επιθυμιών που αρνείσαι να παραδεχτείς. Ανακαλύπτεις άχρηστες ασχολίες, ανίκανες να γεμίσουν το κενό. Κανονίζεις μικρές δραπετεύσεις για να γεμίσεις τις μπαταρίες με περισσότερη πίκρα για όσα δεν έχεις και δεν θα έχεις. Γεμίζεις πελώριες μαύρες πλαστικές σακούλες με σαπισμένων θέλω και τις εγκαταλείπεις δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών.

Όλα πάνε λάθος και θα συνεχίζουν να πηγαίνουν αν δεν διαγράψεις την επιδίωξη να εκπληρώσεις τα πρέπει που σου επιβάλλουν το τίποτα.

Φωτογραφία: PhotoSapiens

Comments

comments