Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
– Οι ιστορίες, τα πρόσωπα, και οι τοποθεσίες που περιγράφονται από τους συγγραφείς είναι απότέλεσμα μυθοπλασίας. Οιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική και ως τέτοια πρέπει να εκλαμβάνεται. Σκύλοι, γάτες, άλογα, και γνωστές, αλλά μη εξαιρετέες, ‘κότες’ που χρησιμοποιήθηκαν ή θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από το συγγραφικό δίδυμο χαίρουν άκρας υγείας –
***
“See I will always have this penchant for what I call kamikaze women. I call them kamikazes because they, you know they crash their plane, they’re self destructive. But they crash into you, and you die along with them.”
– Woody Allen (Husbands and Wives, 1992)
ROBIN:
Ξέρεις Barman, νομίζω πως οι πιο σοβαρές κουβέντες σε αυτό το ανούσιο Σύμπαν γίνονται στα McDonald’s. Εκεί που χαλαρώνεις μετά από μια πουτάνα μέρα στην δουλειά – μια μέρα που λειτουργούσες απλά και μόνο μηχανικά, όχι για κανένα άλλο λόγο πέραν ετούτου της επιβίωσης:
“Δύο λευκά κρασιά, ένα νερό, δυο ψωμιά.”
Το να δουλεύεις μπουφετζής σε μπαρ εστιατορίου είναι μια συνεχόμενη μάχη ενάντια στον χρόνο. Έρχεται χαρτάκι, ετοιμάζεις παραγγελία, τ’ αφήνεις στον δίσκο, χτυπάς καμπανάκι, και με ένα μεταλλικό ντίνγκ! έρχεται η λύτρωση.
Ντίνγκ!
Πόσο γαμάτο θα ήταν αν στην ζωή τα πράγματα λειτουργούσαν όλα τόσο απλά; Αν στον έρωτα υπήρχε εκτυπωτικό μηχάνημα που σου έγραφε ακριβώς τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να ετοιμάσεις, και μετά με ένα καμπανάκι – ντίνγκ! – τελείωσες. Όλα τέλεια! Και παφ προχωράς παρακάτω στο επόμενο εκτυπωμένο χαρτάκι.
Ζωάρα. Φέρτε μου ένα εκτυπωτικό και καλωδιώστε με.
BARMAN:
Ότι θα σαβουρο-έτρωγα σε εβδομαδιαία βάση στα McDonald’s που άνοιξαν πρόσφατα στο νησί, ενώ σε όλη μου την ζωή έχω δοκιμάσει 2-3 φορές και εδώ και πολλά χρόνια κοροϊδεύω όλους όσους το κάνουν, είναι για μένα ένα ακόμη μάθημα ζωής! Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι! Δυο McChicken Classic για μένα λοιπόν… και δύο McChicken Crispy Bacon για τον φίλο μου τον Robin που επικαλέστηκε ένα ζόρικο πρωινό την εμπειρία μου στο θέμα γυναίκες. Απάντησα σχετικά γρήγορα στο πρόβλημα του με μια σινέ-σοφία του μεγάλου Woody Allen:
Φίλε, του λέω, γουστάρεις τις γυναίκες καμικάζι! Αυτές τις αυτοκαταστροφικές γυναίκες που έρχονται καταπάνω σου με μια Γιαπωνέζικη/Ελληνική/Ιταλική/Σουηδική/Ολλανδική…κλπ μπαντάνα δεμένη στα μαλλιά, ρίχνοντας το αεροπλάνο της ύπαρξης τους επάνω σου με ψυχρή μα συγχρόνως απίστευτα καυτή αποφασιστικότητα και σε σκοτώνουν ενώ μαζί σου αυτοκτονούν και αυτές.
ROBIN:
Ναι ρε μαν, ναι! Η δική μου γυναίκα καμικάζι λοιπόν έριξε το αεροπλάνο της επάνω μου χωρίς προειδοποίηση μέσα απ’ ένα παραπέτασμα καπνού γεμάτο με “δεν ξέρω”, “το κάνω για να σε προστατέψω”, και με αποτελειωτική θανατική κραυγή το “ναι, γνώρισα άλλον”.
Μπούμ! Banzai mother fuckers. Όλα καπνός και φωτιά!
Κάθε φορά, μα κάθε φορά, ξανά το ίδιο και το ίδιο μοτίβο δειλίας: περιμένει με όλη την χαρακτηριστική υπομονή του Σκορπιού την στιγμή που ξέρει ότι δεν θα μπορέσω να αντιδράσω και, ξαφνικά, με αποκόβει με μονολεκτικές φράσεις, μέσω τηλεφώνου και ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο. Ποτέ δεν με έχει κοιτάξει στα μάτια σε κανένα “τέλος” μας.
“Δεν ξέρω τι θέλω – αλλά ξέρω ότι δεν θα το βρω μαζί σου.” “Θέλω να μην θέλω”, “δεν θέλω να σκέφτομαι, μόνο να νιώθω” και μπλα μπλα μπλα… και δως του παπαριές! Τόσες μα τόσες δήθεν ζεν μαλακίες πετάγονται μέσα από τα συντρίμμια και τους καπνούς του αεροπλάνου της, και εγώ εκεί! Σταθερός! Να καρφώνεται ο έλικας του αεροπλάνου της παφ! Εδώ μαλάκα, κάτω απ’ το αριστερό στήθος στο ύψος της καρδιάς και παρά ταύτα να παλεύω ακόμη να την δικαιολογήσω, να την συγχωρήσω, και να βρω τρόπο να ρίξω το φταίξιμο επάνω μου! Αυτήν που τα βλέπει όλα μαύρα! Πιο μαύρα και σκοτεινά ακόμη και από την Bat-σπηλιά!
Ξέρεις Barman… ο Robin της προ νησιού εποχής θα έγραφε ένα κλαψομούνικο κατεβατό που κάλλιστα θα μπορούσαν να το πουλήσουν μετά σαν βιβλίο της Μαντά με τίτλο “Δάκρυα στην Καλντέρα” και μπου χου χου χαρτομάντιλα.
Αλλά τώρα; Εσύ, ειδικά, ξέρεις τι εννοώ!
BARMAN:
Νομίζω πως ναι… Ο Τρίτος νόμος του Νεύτωνα φίλε και ίσως ο αγαπημένος μου της φυσικής: “Για κάθε δράση μια ισοδύναμη αντίδραση“. Όπως εγώ έτσι και εσύ φέτος: μισή ζωή σε ένα νησί για έξι-εφτά μήνες τον χρόνο να κολυμπάς σε μια θάλασσα από γυναίκες. Ευκολάκι. Μια τυχαία διερχόμενη τουρίστρια σε ρεπετισιόν! Εκατοντάδες πέρασαν! Την σταυρώνεις με το βλέμμα σου, και δυο-τρεις γύρους σφηνάκια μετά της ψιθυρίζεις στο αυτί… “πρέπει να δεις την θέα από το δωμάτιο μου” και αυτή γνέφει αργά το “ναι” ενώ ήδη στάζει από την ηδονή της αναμονής! Δύο πλάνα και δύο τσιγάρα μετά την έχεις καρφώσει στα όρθια με τα χέρια σου επάνω στα δικά της, και μετά στα τέσσερα! Της μαθαίνεις γεωμετρία και αριθμητική… που δεν τελειώνει με το εξήντα εννιά, ενώ τα μπούτια της τρέμουν την στιγμή που σου σφίγγουν το κεφάλι στα δυο γκράν φινάλε που τόσο απλόχερα της προσφέρεις. Η Ανατολή την βρίσκει εξαντλημένη, με τα χέρια της να πιάνουν το περβάζι και έτσι για άλλη μια φορά τα ένδοξα σεντόνια σου μυρίζουν ιδρώτα και ηδονή!
ROBIN:
Μπουμ! Ακριβώς! Αλλά καταλαβαίνεις που το πάω με αυτό ρε Barman: είναι πλέον στις μέρες μας τόσο εύκολο να βρεθείς γυμνός και καυλωμένος ή ακόμη και σχεδόν ερωτευμένος με έναν άλλον άνθρωπο.
Μα εγώ νιώθω ότι είναι τόσο δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο που απέναντι στην ψυχή του δεν φοβάσαι να βρεθείς τρεμάμενος και τσιτσίδι, με άγριο φως να εκθέτει όλα τα μειονεκτήματα σου: και να ζητάς από τον άλλον να σε αγαπήσει για το άβολο, άσχημο, τερατώδες πλάσμα που είσαι κάτω από αυτό το φως της αλήθειας που όλα τα καίει στο διάβα του. Και ρε μαν, με αυτήν ένιωσα ότι είχαμε – και οι δύο – βρει ο ένας στον άλλον κάτι σχεδόν τέλειο.
Παρά ταύτα έστω και ετοιμοθάνατος – και ίσως ακόμη περισσότερο λόγου αυτού – δεν μετανιώνω για τίποτα. Γιατί την είδα να έρχεται κατά πάνω μου, είδα τον θάνατο στα μάτια της αλλά επέλεξα να γίνει ένα με ‘μένα, ακόμη και με αυτόν τον τελειωτικό τρόπο.
Τελειώνω, γιατί τελειώνουν και τα McChicken: την γυναίκα καμικάζι μου την στέλνω στην ευχή του Σύμπαντος. Εγώ ο ίδιος την πάω στο λιμάνι, την βάζω στο πλοίο και με μια κίνηση… κόβω την άγκυρα.
BARMAN:
Να θυμάσαι: μετά την επίθεση της γυναίκας καμικάζι υπάρχει μονάχα ο θάνατος – ο θάνατος των συναισθημάτων.
Το κοντέρ της αγάπης σου γι’ αυτήν μηδένισε. Άντε κάνα πούτσο και πολύ της είναι και χαριστικά. Όχι από αντίδραση, αλλά γιατί τελικά αποδείχτηκε λίγη. Για σένα, απέναντι σε σένα, όλα αυτά μαζί. Όπως οι πιο πολλές εώς σήμερα. Εσύ και εγώ, και όλοι μας βασικά, αξίζουμε τα καλύτερα.
Τα απόλυτα.
Και θα τα βρούμε σύντομα μπροστά μας! Νιώθω τους πλανήτες να χορεύουν γύρω μας και τους αέρηδες της Φθινοπωρινής αλλαγής να υπόσχονται πολλά. Ήδη τα βλέπω να έρχονται καλπάζοντας προς το μέρος μας!
Δώσε βάση όμως λίγο ακόμη: Γυναίκες μοιραίες. Γυναίκες δηλητήριο. Γυναίκες καμικάζι! Τις ξέρω. Τις σπούδασα για την ακρίβεια. Αρκεί μία (και μόνο μία) για να χαρακτηριστεί ως εμπειρία ζωής ισάξιας πανεπιστημίου, που θα σε αλλάξει ως άνθρωπο και θα σε φτάσει με μαθηματική ακρίβεια στα άκρα! Στα λόγια του λαϊκού βάρδου: “Σίγουρα θα πάμε μια και φτάσαμε ως εκεί, εσύ στο χώμα και γω στην φυλακή!“.
Όση εμπειρία κι αν έχεις τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει γι αυτές.
Δεν συζητώ καν την περίπτωση η συναισθηματική νοημοσύνη σου να είναι αυτή του Φαίδωνα Γεωργίτση απέναντι στην Ζωίτσα την Λάσκαρη στις ‘Θαλασσιές τις χάντρες’, γιατί το μουστάκι είναι το λιγότερο που θα χάσεις. Ας το πάρουμε όμως απ την αρχή.
Στο νησί τα πράγματα ήταν πάντα εύκολα. Summerlovers mood ολούθε! Πολύ αλκοόλ, πολύ κέφι αλλά κυρίως πολλές γυναίκες έτοιμες για όλα! Θηλυκά σε mood διακοπών και γλεντιού να συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν συνάδει στις ‘κανονικές’ τους ζωές. Σε πάνω από μια περιπτώσεις γνώριζα εκ των προτέρων γυναίκες που ενώ στην Αθήνα πχ φερόταν με καθωσπρεπισμό, στο νησί (στο κάθε νησί) ξυπνούσε ο άλλος τους εαυτός… τύπου ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας… κυριολεκτικά!
Τι συμβαίνει όμως όταν σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις τέτοιες καταστάσεις ξεφεύγουν από ένα απλό πήδημα και προκαλούν συναισθηματικά αδιέξοδα;
Robin, τώρα έχεις ξενερώσει. Οικτρά. Αυτό όμως δεν πρέπει να σε βγάλει εκτός τροχιάς. Η πραγματική αγάπη και κάτι που μοιάζει με απόλυτο έρωτα είναι αυτό που εν τέλει ψάχνεις να βρεις. Αυτό που όλοι μας ψάχνουμε! Αυτή η σαρωτική αίσθηση που διαλύει κάθε ανασφάλεια και κάθε είδους φόβο! Το ταίριασμα.
Το μαζί.
Αν με ρωτούσες στα 25 χρόνια μου θα σου έλεγα ότι έχω ερωτευτεί 6-7 φορές. Στα 30 μου θα σου απαντούσα 3-4. Στα 40 μου πλέον ξέρω ότι το μοναδικό αυτό συναίσθημα το έχω νιώσει μιάμιση φορά και όλα τα υπόλοιπα ήταν καύλα και ενθουσιασμός της στιγμής… που ίσως τελικά κράτησε παραπάνω!
Οι γυναίκες καμικάζι όμως είναι μια κατηγορία από μόνες τους. Το σινέ-σύμπαν έχει ασχοληθεί κατά κόρον με αυτή την κατηγορία γυναικών. Υπάρχει όμως μια ταινία που περιγράφει απόλυτα την εξουθενωτική εμπειρία του πλασματικού έρωτα και τα αδιέξοδα του. Μια ταινία που εν κατακλείδι αναλύει τον θάνατο των συναισθημάτων που προανέφερα!
Το “500 μέρες με την Σάμερ” αναλύει την ψευδαίσθηση του απόλυτου έρωτα. Όταν όλα μα όλα δείχνουν προς μια κατεύθυνση, αλλά αντίθετα με κάθε προσδοκία το τέλος έρχεται με την μορφή μιας χαμογελαστής σέξι κοπέλας με την οποία σας συνδέουν τα πάντα! Ο τρόπος που μιλάτε, ο τρόπος που σκέφτεστε, που αστειεύεστε… ακόμα και η κοινή σας λατρεία για τους Smiths και τα μελαγχολικά τους κομμάτια! Η εισαγωγή της ταινίας όμως προειδοποιεί με τρόπο ξεκάθαρο:
Αυτή είναι μια ιστορία για την αγάπη! Δεν είναι μια ιστορία αγάπης!
Εμείς παρατηρούμε τον πρωταγωνιστή της ταινίας να ερωτεύεται ένα πλάσμα που δεν έχει ρίζες! Ένα ξωτικό. Μια γυναίκα που δεν πιστεύει στον έρωτα και αυτό είναι ξεκάθαρο από την κάθε της λέξη και κίνηση! Αυτό όμως δεν τον σταματά από το να πλάθει συνεχώς ιδανικά σενάρια για τους δυο τους σε βαθμό που ακόμη και μια απλή επίσκεψη στο ΙΚΕΑ του δημιουργεί εικόνες και όνειρα για το κοινό τους σπίτι.
Για μια ζωή μαζί.
Η πραγματικότητα όμως θα είναι σκληρή. Το γείωμα θα είναι ολοκληρωτικό και η προσγείωση του ανώμαλη! Θα ξυπνήσει από τον ερωτικό λήθαργο και μια νέα αλήθεια θα του φανερωθεί. Όλα τελειώνουν. Όλα! Το θέμα είναι απλά το πως…και το πότε! Εκεί όμως που όλα μοιάζουν να καταρρέουν φτάνουμε στην τελευταία σεκάνς αυτής της πολύ αγαπημένης ταινίας όπου έρχεται και η ολοκληρωτική ανατροπή. Μια νέα αρχή… γεμάτη ελπίδες και όνειρα. Όχι όπως την περιμέναμε και εμείς αλλά και ο ήρωας μας, αλλά με τρόπο απρόσμενο. Βλέπετε το… καλοκαίρι… (Summer) μπορεί να τον πίκρανε αλλά το… Φθινόπωρο (Autumn) θα τον αποζημιώσει με τον πιο μαγικό τρόπο.
Ηθικό δίδαγμα: Όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο Robin.
Φίλε μου Robin… νιώθεις ότι βρίσκεσαι στον αέρα. Νιώθεις το κενό κάτω απ’ τα πόδια σου να σε καταπίνει. Δεν είναι όμως έτσι. Είσαι στον αέρα γιατί κάνεις ένα άλμα από την μια μεριά της χαράδρας που ονομάζεται έρωτας στην άλλη. Το έδαφος άρχισε να υποχωρεί κάτω απ’ τα πόδια σου και αναγκάστηκες να πηδήξεις! Βρίσκεσαι στον αέρα και από κάτω νιώθεις μόνο το απέραντο κενό.
Νιώθεις ανασφάλεια και φόβο.
Τα πόδια σου όμως θα αγγίξουν από στιγμή σε στιγμή την απέναντι πλευρά! Εκεί θα πατήσεις ξανά σταθερά. Εκεί θα ξεκινήσεις το νέο σου ταξίδι. Εκεί είναι που θα καταλάβεις και το πιο σημαντικό απ’ όλα. Έκανες το άλμα γιατί είσαι γενναίος. Είσαι ο ‘Robin’ (μετάφραση: Κοκκινολαίμης) στην τελική. Γεννήθηκες για να πετάς! Α! Και που ‘σαι… Πλέον έχεις στο πλευρό σου τον Σκοτεινό Ιππότη του νησιού να σε προστατεύει και να σε καθοδηγεί.
***
Ο Barman και ο Robin θα επιστρέψουν στο επόμενο επεισόδιο της νέας καλοκαιρινής στήλης του kissmygrass.gr, με περισσότερο αλκοόλ, λάθη, και πάθη!
Καλό Φθινόπωρο! 😉
