Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Η δασκάλα μου με μαλώνει που δεν γράφω συχνά. Όσο συχνά έγραφα τουλάχιστον. Και είναι η αλήθεια αυτή, γιατί σε κάθε φάση της ζωής μας διαλέγουμε ή να ζούμε ή να διηγούμαστε. Μάλλον περνάω το βίωμα πιο έντονα τελευταία. Όμως οι ιστορίες δεν έχουν φύγει από το μυαλό μου. Είναι σα να τις μαζεύω μέχρι να αποφασίσουν μόνες τους να βγουν στην επιφάνεια. Σαν μικρά μυστικά, αθέατα, που κάνουν τσάρκα στους νευρώνες και τις εγκεφαλικές οδούς. Αυτές οι ελάχιστα αμυδρές απεικονίσεις που μας μπλοκάρουν από το να είμαστε ευτυχισμένοι. Όχι εγώ. Εσύ. Δεν την φοβάμαι τη λέξη. Και έχω γεννηθεί θαρραλεά γενναιόδωρος τύπος από βίτσιο.
Ευτυχισμένοι… τι σπάνια λέξη. 49 κατασκευαστές ψευδαισθήσεων συνιστούν skip. Όχι το απορρυπαντικό. Το άλλο, το σε ρηματικό κουμάσι που σε κάνει να προσπερνάς καταστάσεις, ανθρώπους, ζωές, κρατώντας μόνο την αρνητικίλα σου και κάνα 2-3 επίθετα που σε βολεύει να φοράς στους ανθρώπους για το ξέσπασμα του θέματος ή του θεάματος…
Το Skip που ξεπλένει αναμνήσεις, χαμόγελα, αισθήσεις, φωτογραφίες, σιωπές, γέλια, φόβους, τα χέρια μου, το δέρμα σου, τη μυρωδιά του, την ανάσα της.
Η πιο εύκολη συνταγή για τη δυστυχία είναι η φυγή. Και η πιο σίγουρη. Και πόσο αγαπάμε τα εύκολα και τα σίγουρα…
Η πιο ανώδυνη συνταγή απαισιοδοξίας είναι οι γενιές που μεγάλωσαν με αυτό το “ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο”. Πολύ ύπουλη συνταγή. Σε κάνει να πιστεύεις ότι το καλύτερο σε περιμένει, χωρίς να κουνήσεις δαχτυλάκι, άρα αντί να φροντίζεις για το καλύτερο με ό,τι καλό έχεις, να φτιάξεις τα συστατικά σου αλλιώς, να ξεβολευτείς, να αλλάξεις, μάλλον εύχεσαι τεμπέλικα το σύμπαν να σου επιφυλάσσει κάτι άλλο. Που δεν έρχεται ποτέ. Και πάντα φταίνε οι άλλοι. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και πόσο αγαπάμε τις επαναλήψεις. Σαν σήριαλ του Μέγκα που έχεις χιλιοδεί, αλλά μπαίνεις στον πειρασμό να ξαναδεις μη σου ξεφύγει ατάκα. Και ο κύκλος κλείνει. Τελεία. Και παύλα μαζί.
Φευ στην ανάπαυλα!
Το πρωί απογοητεύτηκα άλλη μια φορά. Γιατί ο κόσμος δεν θέλει να μάθει. Κρίμα γιατί έχω τόσα να πω. Σχεδόν όσα έχω να μάθω… ελπίζω. Έτσι πάνε αυτά. Αν νομίζεις ότι δεν μαθαίνεις, δεν αλλάζεις. Κι αν δεν αλλάζεις, δεν κυλάει η ζωή ανάποδα. Πάει σε μια ευθεία μουντή και βαρετή, σε πιάνει ύπνος και τρακάρεις. Επάνω στα θέλω σου που δεν έγιναν ένα με τα δικά μου. Επάνω στην οπτική σου, που δεν έγινε πινακας ζωγραφικής κόντρα στη δική μου.
Κρίμα να θεωρείς τις θεωρίες σου τις μόνες θεωρίες. Είναι η τρίτη συνταγή για απόψε, η πιο ανεύθυνη συνταγή μοναξιάς που μπορώ να σκεφτώ. Ξέρεις, όχι η ωραιοποιημένη μοναξιά που προβάλουμε ως προσόν. Αυτή η ιλουστρασιόν ανεξαρτησία μας, που φυλάμε ο καθένας στο ντουλαπάκι του φροντισμένου και μπλαζέ ειδώλου. Που ποστάρουμε στο φεις, που μπουστάρουμε στο ινστα. Μποέμ τυπάκια που δεν ξέρουν τι πα’ να πει μαζί. Το ‘χω. Το ξέρω. Μπορώ. Δεν θέλω. Μια φορά να ακούσω όλους τους διαφημιστές της ανεξαρτησίας, της ανεύθυνης ύπαρξης τους, που μόνο τον εαυτό τους μπορούν να κουβαλάνε, να διαφημίσουν πόσο μαγκιά έχει και το μαζί και γιατί το αποφεύγουν! Υπάρχει και το ανεξάρτητο μαζί. Και είναι σεξι.
Φευ στις συνταγές.
Φεύγω. Αργά παρά τέταρτο και ο ύπνος είναι η πιο ξεκούραστη δικαιολογία για να ξημερώσει. Και πόσο αγαπάω τα ξεκούραστα… τα μη άδικα, τα αβίαστα… τα α-μίζερα… τα άλλα…
