Η κατάθλιψη του Δεκαπενταύγουστου – Νατάσσα Μανίτσα

Κι εγώ ξεχυμένη είμαι, δε λέω, αλλά περνάω κατάθλιψη από χθες.

Κάθε χρόνο παραμονή της μεγαλύτερης γιορτής του καλοκαιριού, κλαίω το καλοκαίρι που σώνει.

Θέλω να γυρίσω πίσω στον Ιούλιο επειγόντως, γιατί δεν κατάλαβα πότε πέρασαν οι μέρες που η μόνη έγνοια μου είναι τι απόχρωση θα έχει το μαύρισμά μου. Να αγοράσω Καροτέν ή Τρόπικαλ Μπλεντ;  Να τη βγάλω με μπυρόνια ή ουζάκια απόψε;

Θέλω να γυρίσω πίσω στις μέρες που σκεφτόμουν τι πράγματα πρέπει να κουβαλήσω στο νησί, τις μέρες που βαριόμουν το μάζεμα και το πακετάρισμα της βαλίτσας.

Τις μέρες που έπηζα, μα ήξερα ότι με περιμένει η παραλία, η μεγάλη μου αγάπη. Τώρα τι μας περιμένει αδέρφια; Άγχος, άγχος, κρίση, μέτρα, ξανά άγχος, λογαριασμοί και σκατά γιαχνί.

Θα μου πεις, σώζεσαι από αυτά που σε κυνηγάνε αν είσαι διακοπές; Πάντα θα γυρίζεις και θα τα βρίσκεις να σε περιμένουν στο κατώφλι. Αργά ή γρήγορα, η πραγματικότητα σε προλαβαίνει.

Απ’ την άλλη, οι διακοπές έχουν αξία μόνο όταν σε διακόπτουν από κάτι, για κάτι άλλο. Δηλαδή διακόπτουν το πήδημα που βαριέσαι για κάτι πιο exotic και τότε μόνο έχει αξία το exotic, όταν δεν είναι και αυτό ρουτίνα.

Ωραίες οι θεωρίες αδέλφια, τις λαμβάνω υπόψη, μα παραμένω απαρηγόρητη και βουτηγμένη μέσα στη μαυρίλα των post holidays blues. Που ναι μεν δεν είναι ακόμα post αλλά έτσι λειτουργούν τα άτιμα τα blues. Έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις, τη στιγμή που περνάς όμορφα γιατί ξέρεις ότι μόλις περάσει και αυτή θα τη νοσταλγείς…

Μετράω 3 μέρες ακόμα διακοπών και ήδη κοιτάω τη θάλασσα με νοσταλγία.

Μυρίζω τις λερωμένες από άμμο και αλάτι σελίδες των βιβλίων που λιάστηκαν μαζί μου στην ξαπλώστρα, καμαρώνω την κοκαλωμένη από την αλμύρα πετσέτα μου και ψυχοπλακώνομαι ανεπανόρθωτα.

Για λίγο καιρό από εδώ και στο εξής, όλες οι μέρες θα μοιάζουν Δευτέρες και όλοι οι προορισμοί θα είναι μακριά από την παραλία.

Ο ήλιος θα είναι από πάνω για να με σκάει, αλλά όχι να με μαυρίζει και τα αγαπημένα καλοκαιρινά χιτάκια θα ακούγονται αδιάφορα από όλα τα μεγάφωνα, αφού δεν ανήκουν στο κοντινό beach bar.

Το δέρμα μου θα ξεφλουδίζει από τη λιαστή μου όψη και θα αισθάνομαι σα φίδι που αλλάζει δέρμα. Πετάει σταδιακά την ανεμελιά και φοράει το χρώμα του χειμώνα, το απρόσωπο και χλωμό.

Η κατάθλιψη του Δεκαπενταύγουστου είναι η χειρότερη εορταστική κατάθλιψη που μπορεί να σου συμβεί, γιατί αποτελεί την αρχή του τέλους μιας ολόκληρης εποχής.

Ποτέ κανένας Σεπτέμβρης δε με έχει βρει ίδια και παρόλο που τις αλλαγές δεν τις πολυφοβάμαι, απεναντίας τις αναζητώ, πάντα νοσταλγώ τα καλοκαίρια που αφήνω πίσω μου, τα νερά που κολύμπησα, τις τρελές ιδέες που γεννιούνται κάτω από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο, τη μυρωδιά καρύδα πάνω στο δέρμα, τους κόκκους της άμμου που τρυπώνουν στα πέδιλα, στο μαγιουδάκι και έχουν κουβαληθεί μαζί με τα πατάκια του αυτοκινήτου σου πίσω στην πόλη.

Μη μου μιλάει κανείς για λίγο καιρό, δεν είμαι εδώ για κανέναν.

via