Θέλει τίτλο ο Έρωτας;

Νατάσσα Μανίτσα

O Έρωτας δε χρειάζεται τίτλους, ούτε προσδιορισμούς, ούτε τάξη, μόνο αταξία, να τον αφήνεις να ρέει και να αφήνεσαι και εσύ στη ροή του όσο πιο απλά και ειλικρινά μπορείς. Ωστόσο, μου άρεσε ο τίτλος του βιβλίου για τον έρωτα που δεν θέλει τίτλους. Όπως μου αρέσουν και τα θέματα που στο συγκεκριμένο βιβλίο, αναλύονται και αναστατώνουν…

Πόσες ευκαιρίες δικαιούται ένας έρωτας;

“Πόσες ευκαιρίες δικαιούται ένας έρωτας όταν ξέρεις πως είναι από εκείνους που αν είσαι τυχερός συμβαίνει μια φορά, αν είσαι ευνοούμενος της θεάς τύχης το πολύ δύο, σε όλη σου την ζωή;”

Εγώ είμαι πιο ελαστικός άνθρωπος σε αυτά. Ό,τι υπάρχει γύρω μας είναι γιατί αποφασίσαμε να του δώσουμε την ευκαιρία να αποδείξει την αξία της ύπαρξής του. Άρα, δεν υπάρχει αριθμός στις ευκαιρίες που δίνεις σε έναν έρωτα. Nιώθεις και προχωράς, ή σταματάς, όταν αυτά που νιώθεις σου κοστίζουν σε χαμόγελο.

Έτσι είναι ο έρωτας;

“Για μια νύχτα έρωτα… Πόσα ήταν διατεθειμένη να δώσει; Πόσο κοστίζει ένα βράδυ αν είναι το μόνο που μπορείς να έχεις;”

Μια περιουσία, τη ζωή μου όλη για ένα ταγκό. Τι σου μένει να θυμάσαι τις ώρες που αναμετριέσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό; Αυτές οι νύχτες, μπλεγμένες με μέρες που σε βρήκαν με την αίσθηση του ανικανοποίητου για ακόμα λίγο, ακόμα περισσότερο ακόμα πιο μαζί, ακόμα πιο χώρια για να σε αναζητώ συνέχεια.

Εραστές της σκιάς

“Ύστερα μεγαλώνεις, ωριμάζεις, θέλεις κάτι περισσότερο από τα ξέφρενα ερωτικά ξενύχτια, τις βόλτες, τα μπαρ. Θέλεις κάποιον να γυρίζετε σπίτι μαζί, πότε αγκαλιά, πότε με γέλια, ακόμη και τσακωμένοι αλλά πάντα μαζί, στο ίδιο κρεβάτι. Απλά πράγματα που, όμως, κάνουν την διαφορά. Γίνεται αυτό με έναν έρωτα που χορταίνει την πείνα του σε δέκα παράνομα λεπτά, μια ώρα στα κρυφά, μερικά πρόστυχα μηνύματα;”

Δε βάζω ταμπέλες, όλα γίνονται και είναι πιθανά. Η ίδια η ανισορροπία του έρωτα φέρει το οξύμωρο να θες πιο πολλά και ταυτόχρονα να τα αναιρείς, να ζητάς όσο δεν έχεις και να αναζητάς όταν η υπερβολή και η συνήθεια σε τρομάζει.

Νύχτες ερωμένες

“Άραγε ήταν το ένστικτο του φόβου ή της επιβίωσης η αιτία που οδηγούσε κάθε επόμενη πιθανότητα ένωσης σε αδιέξοδο; Ήξεραν και οι δυο πως το μαζί ήταν εκρηκτικός συνδυασμός…”

… αλλά στην τελική ποιος φοβάται τις εκρήξεις;

Η απόλυτη εκμηδένιση του εγώ

“Κατά βάθος όλοι το ξέρουμε. Ας το παραδεχτούμε λοιπόν: δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο και αφελές από το να παραδίνεσαι ψυχή και σώμα σε κάτι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο καιρός θα σβήσει, θα πνίξει, θα σκοτώσει. Κι όμως αλήθεια. Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να αγαπάς και να σ’ αγαπούν;”

Λογικά ναι. Tι είναι λογικό ή τι πρέπει να είναι λογικό στον έρωτα εκτός από την απόλυτη, παράλογη παράδοσή σου σε αυτόν, την απόλυτη υπέροχη εκμηδένιση του εγώ κι ας ξέρεις ότι αυτό κάποια στιγμή τελειώνει. Σφηνάκι που πίνεται γρήγορα και σε σου καίει τα πάντα. Η δική μου απάντηση σε όλα αυτά είναι… ε και;

Ελαφρότητα ή βαρύτητα στον έρωτα

“Αρνούμαστε να πάρουμε το συναισθηματικό ρίσκο να εμπλακούμε με οτιδήποτε, σε μια προσπάθεια να οριοθετήσουμε το χώρο μας και να μην αφήσουμε κανέναν να εισβάλει και να μας δει όπως πραγματικά είμαστε, όχι όπως δηλώνουμε με μεγάλη ευκολία ότι είμαστε. Η ύπαρξη προηγείται της ουσίας. Όμως, τι νόημα έχει η ζωή χωρίς ουσία; Και ουσία χωρίς συναίσθημα, δεν υφίσταται.”

Κανένας τίτλος, κανένας φόβος για το συναισθηματικό ρίσκο της εμπλοκής. Ο χώρος μας οφείλει να υφίσταται, γιατί ο έρωτας που δίνεται από ελεύθερο προς ελεύθερο αναπνέει, δεν ζορίζει, δεν πνίγει. Εισβολείς αποδεκτοί, καλώς να έρθουν, αρκεί να μην έρθουν ως αρπακτικά της προσωπικότητας του άλλου. Να έρθουν για χάδια, αγκαλιές, φιλιά, συναισθήματα. Tι άλλο;

Το σημείο μηδέν

“Πόσο ακόμη μπορούν να αντέχουν; Πόσες πληγές χρειάζεται να κλείσουν; Πόσα χιλιόμετρα πρέπει να διανύσουν για να βρεθούν στο ίδιο σημείο; Το μηδέν. Ο καθένας το δικό του. Να συναντηθούν χωρίς φορτία, χωρίς φόβους, χωρίς περιορισμούς. Να μείνει μόνο η στιγμή και να είναι όλη δική τους. Ας είναι έστω μια.”

Όταν η επιθυμία μπει στο παιχνίδι όλα είναι πιθανά… το μόνο που χρειάζεται είναι να μπεις στο ταξίδι χωρίς βαλίτσες, να πετάξεις τα μπαγκάζια από το παράθυρο και να πεις, είμαι εδώ και φύγαμε… τόσο απλά!

Τα ύψη είναι μόνο της καρδιάς

“Ποιο άλλο συναίσθημα πλην του αδυσώπητου εγωισμού μπορεί να κρατήσει χώρια δυο ψυχές που ζουν και αναπνέουν ο ένας για τον άλλο; Αυτός ο σκληρός αρσενικός δυνάστης που πετά από το παράθυρο τα συναισθήματα και γεμίζει το χώρο με αμφιβολίες. Ουτοπικό δεν ακούγεται; Να μην βρίσκεις νόημα στη ζωή, αν δεν είναι μέρος της ο δυνατότερος πόθος σου; Πόση τραγικότητα μπορεί να κρύβει το να δηλώνεις πως ο άλλος σε ξέρει καλύτερα από εσένα τον ίδιο αλλά να μην του το έχεις εκφράσει ποτέ;”

Υπάρχει εγωισμός παντού, σαφώς και στον έρωτα, μέχρι τη στιγμή που απλά δεν αντέχεις άλλο και γκρεμίζονται τα πάντα μπροστά του. Aν δε γίνει αυτό, πάντα θα γυρνάς να σκαλίζεις αυτό το απωθημένο, πάντα θα σε πνίγουν όλα όσα ήθελες να πεις ή να κάνεις και από χαζομάρα και στενοκεφαλιά στέρησες αυτή τη μικρή χάρη στον εαυτό σου.

Ο έρωτας δεν είναι θεός

“Είναι λάθος να μετράς το μέγεθος ενός συναισθήματος

με το πόσο υποφέρεις ή πόσα προσωπικά θέλω απαρνιέσαι

για κάποιον. Η θυσία δεν είναι το σωστό μέτρο. Η απόλαυση

της ερωτικής διαδρομής είναι. Γιατί μπορεί ο έρωτας να είναι

δυνατός, έντονος, απαιτητικός όμως είναι επίσης φευγαλέος.

Πόσο διαστροφικό είναι να επενδύεις σε κάτι που διαρκεί

λίγο;”

Η ένταση είναι πάντα στιγμιαία, ωστόσο όλοι την κυνηγάμε σαν ναρκομανείς. Καθόλου διαστροφικό. Δεν επενδύουμε ποτέ σε κάτι, λαχταρούμε να ζήσουμε. Υπάρχει τεράστια διαφορά σε αυτό!

Οι αδελφές ψυχές δεν πεθαίνουν ποτέ

“-Υπάρχει αδικία στον έρωτα;, τη ρώτησε μη μπορώντας να συγκρατήσει το χαμόγελό του.

-Όταν έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου και δεν μπορείς

να είσαι μαζί του, τι είναι, αν όχι αδικία;”

Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Θα σου έρθουν έρωτες που με τη μια θα γίνουν πληγή και άλλοι που θα γίνουν ιστορία… η πιο ωραία σου. Δεν πιστεύω στις αδελφές ψυχές. Πιστεύω σε ανθρώπους που ταιριάζουν, κουμπώνουν ο ένας στη ζωή του άλλου, χωρίς εξήγηση, έτσι απλά και μαγικά!

Όλα ή τίποτα

“…δεν μπορούσε να καταλάβει πώς εκείνος μιλούσε για πάθος και ένταση, επιθυμία και έξαψη, αλλά δεν είχε βρεθεί σε κατάσταση να καίγεται να βιώσει όλα αυτά τα συναισθήματα από κοντά, να θέλει να πάρει το πρώτο τρένο ή αεροπλάνο ή να οδηγήσει μέσα στην νύχτα απλά και μόνο για να συναντήσει το πρόσωπο του έρωτα. Πώς μπορεί κάποιος να αντιστέκεται στα ερωτικά καλέσματα; Ήταν δείγμα δύναμης ή δειλίας;”

Ένας παρορμητικός άνθρωπος σαν και εμένα εύκολα θα έλεγε δειλία, ωστόσο είναι λάθος να κρίνουμε τους άλλους βάσει των δικών μας αντιδράσεων. Το κάνω συχνά και με στενοχωρεί, αλλά πάντα λειτουργούμε λίγο ως καθρέφτης σε όλα όσα θέλουμε πολύ. Λάθος, λάθος, λάθος. όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο πιο γλυκά θα ζούμε ό,τι έχει να μας προσφέρει o άλλος.

Όλοι για σένα κι εσύ για κανέναν

«Έδωσα όσο μπορούσα», της είπε ψυχρά.

Τι σημαίνει τελικά “όσο μπορούσα”; Πόσο είναι αυτό το

“όσο”; Πώς μετριέται;”

Δεν μετράς στον έρωτα, απολαμβάνεις μόνο…

Το παιχνίδι της κατάκτησης

“…ένας άντρας που μετρά πόσες γυναίκες πέρασαν απλώς από το κρεβάτι του, και όχι πόσες έμειναν ή ξαναγύρισαν για να ζήσουν ακόμη μια νύχτα μαζί του, πόσο καλός μπορούσε να είναι όταν έκανε έρωτα;”

Τα σκορ και οι ποσότητες γενικά δε με γοήτευαν ποτέ, ωστόσο η ποσότητα δεν αναιρεί την ποιότητα όσον αφορά την τεχνική. Εκείνο που με προβληματίζει πάντα είναι πόσο αυθεντικός και αληθινός μπορείς να είσαι όταν κάτι το έχεις κάνει συνήθεια. Μόνο αυτό!

Εθισμένος στον έρωτα

“Ποιος βγαίνει τελικά πιο κερδισμένος στο παιχνίδι της ζωής, εκείνος που ερωτεύεται και χάνει ή εκείνος που δεν ερωτεύεται από φόβο μήπως χάσει;”

Νομίζω πως δε χρειάζεται να απαντήσω εγώ σε αυτό.Τίποτα άλλο εκτός από το κλείνουμε τη μύτη και βουτάμε. Η επιλογή είναι μια: ή φοβάσαι ή ζεις!

Μια γεύση από την εκπομπή μας P.S I love you, στην οποία αναλύσαμε κι άλλα κεφάλαια του έρωτα μαζί με την Ιωάννα Γκανέτσα και την Eleni Qse, θα πάρετε στο λινκ παρακάτω. Δυστυχώς, ο δαίμων της τεχνολογίας μας έκοψε την μία εκ των δύο ωρών στην ηχογράφηση, αλλά ελπίζουμε να το απολαύσετε!

 

Comments

comments