Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
«Συνδέθηκε ένα λεπτό πριν». Ξεφύσημα, ρίγος, αγωνία, απογοήτευση. Αγνόησε το! Θα στείλει… «Καλημέρα», δεν έστειλε. Θα στείλει; Δε θα στείλει… Μη δίνεις σημασία κοριτσάκι! Ξαπλώνω στα κρύα σεντόνια, που φιλοξενούν ακόμη το άρωμα του. «Δε θα καταφέρω να περάσω, έχω μπλέξει με τα παιδιά». Φύσημα, ξεφύσημα, απογοήτευση! Αδιαφόρησε κοριτσάκι… και γύρνα πλευρό να κοιμηθείς!
Και κάπως έτσι τρυπώνεις ξανά και ξανά στο γνώριμο σημείο, ενός μικρού κουβούκλιου, που κάποιοι άλλοι σε «στρίμωξαν» πεισματικά. Οι πύργοι και οι δράκοι έχουν πλέον χαθεί προ πολλού, σαν αποφάσισε ακόμη και η Ραπουνζέλ να τα παρατήσει όλα και να πάει για… κούρεμα!
Άδικα σου χρύσωσαν το παραμυθάκι κοριτσάκι! Απ’ τις σελίδες ξεπήδησαν μόνον, οι δράκοι και τα βατράχια, των πολύχρωμων εικονογραφήσεων και οι πριγκίπισσες εδώ… φορώντας δερμάτινα και ψηλά μποτάκια, οδεύουν μόνες τους προς το «and… lived happily ever after».
Γιατί γνωρίζουν καλά, πως η μαγεία πλέον δεν υπάρχει, όσο σύγχρονα και αν μεταμορφωθεί η άμαξα, όσο γκλίτερ και αν χωρέσεις στο τελείωμα του eyeliner, όσο «παλάτια» και αν «χτίσεις» στη τόσο μικρή, αλλά επικίνδυνα μεγάλη καρδιά σου. Πρίγκιπες δεν υπάρχουν πια! Τους πάτησε… ο γίγαντας, όπως στραβοπάτησε κυνηγώντας τον Τζακ!
Και ας είμαστε λιγάκι ρεαλιστές, γιατί έχουν υπερτιμηθεί κάποια απ’ τα γεγονότα! Έχει δει κανείς τι έγινε μετά τους τίτλους τέλους της… Σταχτοπούτας ας πούμε; Όχι; Θα σας πω εγώ. Έζησε σε ένα τεράστια άδειο παλάτι, προσπαθώντας καθημερινά να αποδείξει τη θέση της, στον κακομαθημένο και πικρόχολο γαλαζοαίματο κύκλο! «Πνιγμένη» από ένα σωρό καθήκοντα, με μοναδική παρέα τα αγαπημένα της «κατοικίδια». Και ο πρίγκιπας; Γυρνούσε αμέριμνος, από βασίλειο σε βασίλειο, περηφανευόμενος για το λευκό άτι και την κατάλευκη οδοντοστοιχία του! Καλά… για οικογένεια ούτε λόγος! Φαίνεται είχε πολλά ακόμη… ξένα βασίλεια να κατακτήσει! Χαράμι και η τόση κολοκυθόπιτα που φάγαμε…
Κολοκύθια είναι όλα σου λέω! Δε θέλω να καταλήξω βέβαια στο κλισέ: «η μαγεία παραμένει, όσο διαρκεί η επιθυμία». Διότι, όσο στυμμένο λεμόνι και αν ισχυριστώ πως καταπίνω, να μου φανεί λιγότερη η πίκρα στο τελείωμα, κάπου μέσα μου αναζητώ πάντα, το δερματόδετο βιβλίο με τις νεράιδες και τα κάστρα στο εξώφυλλο. Ακόμη και αν αυτό σκονισμένο ανακαλύπτεται, μέσα στα σεντούκια της δικής μου μόνον καρδιάς! Τις διάλεξα προσεκτικά τις εναλλαγές μου ξέρεις… Άλλοτε υπερβολικά μικρή για να μεγαλώσω και άλλοτε υπερβολικά μεγάλη για να μπορέσω μικρύνω!
Διότι… αν γίνουμε λιγότερο εγωιστές, πόσοι δεν έχουμε συναντήσει στη ζωή μας, τη μαγεία του πρώτου εκείνου φιλιού που θέτει πυρ στα εντός μας και μας στέλνει αδιάβαστους στο σύμπαν; Πόσοι δεν ισχυριστήκαμε πως ακούσαμε «αγγέλους να ψέλνουν» σε κάθε ένωση αγκαλιών, σαν δύο κορμιά μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε… ένα; Αλλά και πόσοι ακόμη, δε χορέψαμε μεθυσμένα βήματα ενός βαλς, σε σκοτεινά σοκάκια ακροβατώντας στα όνειρα μας;
Αν το καλοσκεφτείς, σε όλες τις ερωτικές ιστορίες, οι «τίτλοι τέλους» δεν ορίζονται απαραίτητα στην τελευταία σελίδα ενός έργου, μερικές φορές απλώς, δεν βρίσκεσαι ακόμη σε θέση να τους διακρίνεις. Τα άγραφα κεφάλαια, φέρουν την υπογραφή του πρωταγωνιστή σου ακόμη και μετά τη λήξη αφήγησης της προσωπικής του οπτικής.
Γι’ αυτό σου λέω… Τελικά η μαγεία υπάρχει μέσα μας, μέχρι και το αρχικό «ξενέρωμα», ενώ οι αποστάσεις της καρδιάς δεν μηδενίζονται εύκολα σαν αρχίζουν να πληθαίνουν εντός μας. Το μοναδικό συστατικό που μένει αναλλοίωτο στο χρόνο, είναι η αγάπη. Το μυστικό είναι να είσαι σε θέση να το αντιληφθείς εγκαίρως! Γιατί τα σενάρια της ζωής, μπορεί να μη γράφονται με ανεξίτηλο μελάνι στο χαρτί μα μέσα μας ζουν και βασιλεύουν. Και οι πρωταγωνιστές, όσο και αν δε το επιθυμούμε, έχουν το δικαίωμα να μας εκπλήξουν, «μεταπηδώντας» σε σελίδες ενός άλλου έργου που διαδραματίζεται ελάχιστα… παραπέρα, σαν το αρχικό σενάριο παύει πλέον μεθοδικά να τους εκπλήσσει!
Και αν ρωτάς προσωπικά εμένα… μου αρέσει να μεταμορφώνομαι πότε πότε σε «τρελοκαπελά» αναλλοίωτο στο χρόνο! Η πραγματικότητα μωρό μου δεν είναι κάτι που μου εφαρμόζει, εάν δεν το έχεις αντιληφθεί έως και σήμερα. Καπέλο βάζω μόνο τη φαντασία και μάχομαι κόντρα σε συνήθεια και καιρούς. Γιατί για εμένα ο έρωτας, είναι μόνιμο άρωμα παραζάλης, εθιστικό και επίμονο στις άκρες των δαχτύλων σαν μου χαϊδεύεις, εύθραυστα και απαλά τα μαλλιά και νιώθω πως εισχωρείς σε κάτι ισχυρότερο, όπως τα φύλλα της καρδιάς μου!
Γι’ αυτό σου λέω μωρό μου, η έξοδος από τη «Χώρα των θαυμάτων» ήταν προς όλους πάντοτε γνωστή, αλλά σε ρωτώ με λίγο παραπάνω πείσμα στους καιρούς… Γιατί κανείς ποτέ τους στη διάρκεια της εξέλιξης, δε θέλησε να αποχωρήσει νωρίτερα από ότι και έκανε; Κλείνω πονηρά τα μάτια σαν ακούω τα βήματα σου, ανάλαφρα στην εσοχή της πόρτας… Νιώθω τα χέρια σου να αγκαλιάζουν τη μέση μου, προστατευτικά. «Η μαγεία τελικά…» καταλήγω, πως παραμένει «σαν… αποκοιμιέμαι γαλήνια στην αγκαλιά σου».
