Η δύναμη μέσα στην αδυναμία κρύβεται! -Άννα Μουσογιάννη

“Βαρέθηκα να είμαι δύνατή”

φώναξε με λύσσα την ώρα που έκλεινε την πόρτα πίσω της. Ο ήχος της αντίλαλος σε όλη την πολυκατοικία. Δεν την ένοιαξε όμως. Έπρεπε να μάθει να μην τη νοιάζει και αυτήν κάποιες φορές! Ας ενοχλούσε! Τι έγινε λοιπόν..

Η ώρα ήταν προχωρημένη. Έψαξε να βρει το διακόπτη μέσα στο σκοτάδι αλλά δεν μπόρεσε. Ήταν ταραγμένη. Τα δάκρυα από τα μάτια της έβγαινα ανεξέλεγκτα. Είναι από εκείνα όταν σε πιάνει το παράπονο. “Τον αμάζευτο έχουν πανάθεμα τους” μονολόγησε καθώς έτριβε τα μάτια της με τα χέρια της.

Πέταξε τα ρούχα της από πάνω της.  Την έπνιγαν.  Σκόνταψε πάνω στον καναπέ και έμεινε εκεί ξαπλωμένη ενώ έβλεπε τη ζωή της σε σινέ σκηνές σε πρώτο πλάνο.

“Είσαι δυνατή εσύ δε σε φοβάμαι” πόσο είχε βαρεθεί να ακούει αυτή τη φράση στη ζωή της. Ποιός τους είχε πει ότι ήθελε να είναι κάστρο απροσπέλαστο! “Βαρέθηκα! Κουράστηκα! Δεν μπορώ άλλο τι να κάνουμε..” μονολόγησε με πίκρα πίνοντας μια γουλιά κρασί που πριν λίγο είχε βάλει.

Πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες στη ζωή μας! Να φοβάσαι να δείξεις τη στιγμή αδυναμίας σου μήπως σε λυπηθούν. Κάποιοι κακεντρεχείς να σε κουτσομπολέψουν “Who cares”..

Η δύναμη όμως βρίσκεται μέσα στην αδυναμία.

Και είναι αυτές οι στιγμές που θέλεις απλώς να σε κανακέψουν. Όχι να σε λυπηθούν. Όχι να παρηγορήσουν ή να σου πουν τη γνώμη τους. Απλά να σε κανακέψουν. Να γίνεις μικρό παιδί στην αγκαλιά ενός ανθρώπου και να ακούσεις μόνο μια λέξη και μετά τίποτα “Εδώ είμαι εγώ, μη φοβάσαι”… Και να κουρνιάσεις σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο! Λύτρωση.

Λεπτές ισορροπίες και ανατρεπτικές! Και οι ανθρώπινες σχέσεις ακόμα περισσότερο. Ο άνθρωπος που σε νοιάζεται δεν είναι αυτός που θα σε παρηγορήσει. Αλλά εκείνος που θα καθίσει δίπλα σου όταν εσύ έχεις πέσει χωρίς να μιλάει. Ίσα να νιώθεις την παρουσία του δίπλα σου. Ότι δεν είσαι μόνος.

Και εκείνη, στον καναπέ σε ένα άδειο σπίτι προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις σκέψεις της. Και η ίδια φράση ξανά και ξανά να επαναλαμβάνεται “Εσύ είσαι δυνατή δε σε φοβάμαι”. Έκλεισε τα αυτιά της. “Σταμάτα!!!” φώναξε αλλά μάταια. Όταν η ψυχή σου ωρύεται δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να την κάνεις να σταματήσει.

Η δύναμη θέλει κότσια και έχει μοναξιά. Εκείνη όμως είχε βαρεθεί το ρόλο που της είχαν δώσει χρόνια τώρα. Είχε κουραστεί να είναι εκείνη που να κανακεύει, να δίνει κουράγιο, να δίνει ελπίδες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα εξάλλου να πέσουν. Και τι καλύτερο σε μια αγκαλιά που οι ήχοι γίνονται χάδια που μαλακώνουν την καρδιά.

“Μην ανησυχείς είμαι εγώ εδώ για σένα. Μη φοβάσαι. Δεν είσαι μόνη”! Λόγια που λαχταρούσε να ακούσει αλλά ποτέ δεν άκουγε.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν εξάλλου δικαίωμα να λυγίζουν! Όχι να σπάνε αλλά να λυγίζουν. Και εκείνη την ώρα που ακουμπάνε από τον άνεμο τη γη. Εκείνη τη στιγμή της αδυναμίας τους να υπάρχει μια αγκαλιά που όλο αγάπη θα δώσει εκείνη την ώθηση να ανέβουν πάλι! Είναι μεγάλο το τίμημα αλήθεια να είσαι δυνατός γιατί όταν εσύ θα χρειαστείς έναν ώμο δε θα υπάρχει. Γιατί έχουν μάθει να τους κανακεύεις εσύ..

Πέταξε το ποτήρι με το κρασί στον τοίχο. Κομμάτια έγινε. Γυαλιά και κρασί παντού και εκείνη γελούσε τόσο δυνατά που οι σκιές πήραν  ανθρώπινη υπόσταση και την έκρυψαν στην αγκαλιά τους. Υπάρχει μεγαλύτερο βάλσαμο από μια αγκαλιά όλο αγάπη και σιωπή; Να κουλουριάζεσαι, να χάνεσαι, να γίνεσαι πάλι παιδί και να αποκοιμιέσαι.

“Δε θέλω να είμαι δυνατή” μονολόγησε  όλο παράπονο λίγο πριν αρπάξουν τις λέξεις της τα όνειρα. Αποκοιμήθηκε στο σκοτάδι! Εξάλλου πάντα έρχεται η αυγή μετά!

Και εκεί φαίνονται οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά! Όταν εμείς πέφτουμε, στα μάτια τους ανεβαίνουμε…

Κρύβουν μεγάλη δύναμη οι στιγμές αδυναμίας, αλήθεια!

I’ve been reading books of old
The legends and the myths
Achilles and his gold
Hercules and his gifts
Spiderman’s control
And Batman with his fists
And clearly I don’t see myself upon that list
But she said, where’d you wanna go?
How much you wanna risk?
I’m not looking for somebody
With some superhuman gifts
Some superhero
Some fairytale bliss
Just something I can turn to

Comments

comments