Γιασεμί Μαδαγασκάρης – Δημήτρης Τσολάκης

Όλα έγιναν μέσα σ’ένα απόγευμα, σε μία απόφαση στιγμής, από αυτές τις αποφάσεις που παίρνει κανείς όταν το μυαλό του είναι πιο ρευστό και από τοματοπολτό και από εκείνα τ’απογεύματα που ιδρώνουν απο την κάψα, μέχρι και οι πέτρες. Τίποτα δεν συντελείται, πέρα απο το πυρετώδες βουητό των κλιματιστικών σε συγχορδία παγωμένων τσαγιών και αναψυκτικών, τα οποία πηγαινοέρχονται και κάπως προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά τελικά δεν βοηθούν και πολύ.

Πήρα μια κόκκινη βαλίτσα, αρκετά μεγάλης χωρητικότητας, έχωσα μέσα τα πιο όμορφα καλοκαιρινά μου ρούχα- όλα μαύρα και άραχνα- τέσσερα πενηντάρικα στην τσέπη μίας ζακέτας, τα άπαντα της Καραπάνου, την Σαββατογεννημένη της Μαλβίνας, το 2666 του Μπολάνιο, έναν Ξανθούλη, μια Ζατέλη, μια Έρση Σωτηροπούλου και το μονόγραμμα του Ελύτη- αυτά είπα και φτάνουν για μια ζωή.

Πήρα το πρώτο τραίνο- με άλφα γιώτα το τραίνο- τα τρένα με έψιλον δεν πηγαίνουν πολύ μακριά και πριν εξαφανιστώ δια παντός αποφάσισα να κάνω μια στάση από σενα. Σου χρωστούσα κάτι τελευταίο για την τόση και χρόνια αφοσίωση.

Αποβιβάστηκα, λοιπόν, στην πρώτη πόλη. Δεν είχε όνομα αυτή η πόλη- ήταν όλη δική μας τότε. Ήταν η πόλη μας. Αγόρασα ένα μπουκέτο γιασεμί Μαδαγασκάρης – πάντοτε μου έλεγες οτι αυτό το σπάνιο εξωτικό λουλούδι με το μεθυστικό άρωμα σου θύμιζε εμένα.

Στρίμωξα ανάμεσα στα κέρινα άνθη μία μικρή κάρτα, στην οποία έγραψα «Ακόμα σ’αγαπώ. Το μαλακισμένο σου». Άφησα το μπουκέτο στην πόρτα σου και πίσω στον σταθμό. Δεν γνώριζα πού θα πήγαινα, γνώριζα μόνο οτι φεύγω.

Πέρασα στο γκισέ και είπα με απόγνωση μεν, αλλά και μ’ένα μειδίαμα σιγουριάς στην υπάλληλο να μου κόψει ένα εισιτήριο, δίχως επιστροφή, για τον πιο μακρινό προορισμό που μπορούσε το τραίνο να φτάσει. Όταν φεύγεις παίρνεις μαζί σου τα καινούρια σου όνειρα και ό,τι μπόρεσες να σώσεις απο τον εαυτό σου. Αφήνεις πίσω σου τους ανθρώπους σου και όλα όσα εκείνοι έγιναν για σένα. Όσα μπόρεσαν να γίνουν. Και ‘γω έπρεπε να φύγω, δεν είναι οτι το ήθελα, απλώς έπρεπε. Βέβαια, αν γινόταν θα είχα φύγει και απο μένα τον ίδιο, αλλά αυτό ήταν αδύνατο και το ξέρουμε καλά όλοι μας. Από την άλλη, εαν τελικά αποφάσιζα να μείνω θα γινόμουν ένα με τους άλλους, θα εξισονόμουν σε μία εξίσωση δίχως τελικό αποτέλεσμα και αυτό θα με πονούσε για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου.

Όχι οτι δεν με πόνεσε που έφυγα. Απλώς τώρα ξέρω οτι νίκησα. Οτι δεν είμαι σαν και εσάς. Ξέρω οτι δεν σε έχασα ποτέ, αφού θα σε κουβαλάω μέσα μου και έξω μου και σε ο,τι είμαι και ο,τι απέμεινε. Και έτσι θα σε αφήσω, πληγή να με πονάς, αφού ως γνωστόν καθε νίκη πονάει όσο δύο ήττες. Πληγή που δεν θα κλείνει με κανένα ιώδιο. Ένας λάθος χτύπος, που ο γιατρός ονόμασε αρρυθμία, αλλά μόνο εγώ ξέρω οτι είναι που κάπου ράγισε για λίγο η καρδιά μου.

Γιασεμί Μαδαγασκάρης σημαίνει ότι μ’αγαπάς. Σημαίνει ότι θα μ’αγαπάς για πάντα. Τώρα πια μπορώ να διαλυθώ.

Comments

comments