Smells like teen spirit / Περί έρωτος – Μαρία Μιχελάκη

Παρατηρώ την έφηβη κόρη μου να μιλάει με το αγόρι της στο τηλέφωνο χαρούμενη ευτυχισμένη χαζογελάει και μουρμουρίζει. Μου κάνει νόημα με το χέρι να εξαφανιστώ σαν να είμαι μύγα και φυσικά σαν να ενοχλώ πολύ!

Οι εφηβικοί έρωτες είναι ατόφιοι πραγματικοί, αυθεντικοί, σκέφτομαι, είναι μόνο έρωτας απλός, ένας αέρας που σε ξεσηκώνει, που δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς τίποτε άλλο. Μόνο πότε θα βρεθείς μαζί του πότε θα μιλήσετε… Να’χε κι άλλες ώρες η μέρα, να ‘χες λίγη ελευθερία παραπάνω, λίγο ακόμα… Λίγο, μην μπαίνεις ακόμα στο μετρό, λίγο, μην πληρώσουμε ακόμα, λίγο, περίμενε μαζί μου στη στάση, λίγο αύριο δεν έχουμε σχολείο, λίγο ακόμα, έχω διαβάσει έτσι και αλλιώς…

Με παρασέρνει στα δικά μου με γυρίζει σχεδόν 30 χρόνια πίσω, τότε ο έρωτας στα ξέγνοιαστα χρόνια, τι όμορφα που ήταν. Δεν μας ένοιαζαν τα χρήματα, αφού κι ο άλλος ήταν σαν κι εμάς: μαθητής, φοιτητής συνήθως άφραγκος! Ούτε κοινωνικό στάτους, ούτε τι επαγγέλεστε, ούτε πού μένεις…… Ο καφές ολόκληρος έμενε απείραχτος μέχρι να φύγουμε, ήταν η αφορμή και μιλούσαμε και γελούσαμε και τίποτε δεν είχε σημασία, κι όλη η ζωή μπροστά σου και τα σχέδια σου απείραχτα για το μέλλον κι όλα αισιόδοξα. Τα φιλιά μας, μας ταξίδευαν κι οι ματιές καθαρές μπορούσες να διαβάσεις τα πάντα.

Οι ενήλικες σχέσεις έχουν πολύ λογική μέσα τους, πολλά πρέπει, πολλές ευθύνες και σκοτούρες.

Φοβάται ο έρωτας να βγει στην επιφάνεια, ντράπηκε από τόσους υπολογισμούς…

Πρέπει να με καταλαβαίνεις, πρέπει να με υπολογίζεις, πρέπει κι οι δύο να συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού, να πας εσύ τα παιδιά στο γιατρό, να πας και σουπερμάρκετ, όλα μόνη μου θα τα κάνω εδώ μέσα; Να δουλεύουν κι οι δύο, να βγάζουν πολλά λεφτά, να μένουν σε καλό προάστιο,  σε μεγάλο σπίτι,  να πηγαίνουν  ταξίδια… να να να. Ποιός θα νικήσει, ποιός έχει δίκιο, δε με καταλαβαίνεις, ώσπου… χάνονται όλα.

Κάντε μια παύση, βαθιά ανάσα, κλείστε τα μάτια, γυρίστε πίσω στις στιγμές σας αυτές του πρώτου έρωτα, αυτού που δεν είχε facebook, που είχε φλερτ και ματιές που κάρφωναν και αστεία και γέλια. Οργανώστε ένα μικρό ταξιδάκι μόνο για δύο, προσοχή! Όχι ακριβό ξενοδοχείο, όχι δημοφιλή προορισμό, ό,τι πιο απλό μπορείτε, το φόντο δεν έχει σημασία, ούτε παίζει ρόλο το σκηνικό. Πρέπει να δεις αν αντέχεις τον άλλον, μόνο αυτόν, πρέπει να δεις αν θα περάσεις καλά μόνο με αυτόν που έχεις διαλέξει, εσείς οι δύο έχετε σημασία, όχι η κορνίζα…

Βγείτε και περπατήστε χέρι χέρι, πάρτε το μετρό, χαζέψτε τη θάλασσα, μη φάτε αν δεν πεινάσετε, χωρίς κράτηση, χωρίς σχέδια. Μέσα στην απλότητα, μόνο εκεί ανθίζουν οι έρωτες.

Μια εικόνα μπορεί να είναι ο έρωτας, μια σκηνή από ταινία… ανοίγω την πόρτα βιαστικά, μπαίνεις κι εσύ και καθώς κλείνει με φιλάς, κολλημένη στον τοίχο, ανάβεις δυο τσιγάρα και μου δίνεις το ένα, φτιάχνεις καφέ πριν ξυπνήσω και ξυπνάω απ’ τη μυρωδιά, οδηγείς με το ένα χέρι στο πόδι μου, ανεβαίνω στη μηχανή σου και δεν υπάρχει απόσταση, χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα και στα χρώματα του δειλινού, χάνομαι στα μάτια σου…

– Μα θα μου πεις φιλενάδα, αυτό δεν κρατάει για πάντα, πρέπει να πας παραπέρα, να προχωρήσει η σχέση,

– Ναι θα συμφωνήσω αλλά για λίγο δεν είναι ωραία να ξαναερωτευτείς… να ξαναμαγευτείς, να γίνεις λίγο πιο αφηρημένος… αφημένος στη στιγμή με γεύση από την εφηβεία σου;  Απ’την ανεμελιά σου;

– Κι αν  το πείραμα δεν πετύχει; Μου λες.

– Εεεεεε αν δεν πετύχει, ξέρεις τι να κάνεις φιλενάδα, δεν είσαι δα και έφηβη !!!!!!

Comments

comments