Συνάντησα τον Λάμπη πρώτη φορά στο σπίτι μιας φίλης. Ήταν ένα οκτάχρονο αγόρι με κατάξανθα μαλλιά και κατάλευκο δέρμα. Αδύνατος, σχεδόν αέρινος, είχε δάχτυλα πιανίστα, λεπτά, καλλιτεχνικά και κουβαλούσε μια θλίψη στο βλέμμα του. Εκείνο το απόγευμα καθόταν οκλαδόν σε ένα ...

Από την ημέρα που γνωριστήκαμε εμείς οι δυο, σε βρίσκω μπροστά μου. Βασικά θα ήθελα να σε βρίσκω δίπλα μου. Αλλά, πάντα, ήσουν ένα βήμα μπροστά. Για να μου κόβεις το δρόμο. Κι όμως αγαπιόμαστε. Επιθυμούμε και οι δύο το ...

Εδώ και τρία χρόνια, μείναμε οι δυο μας στο σπίτι. Tα καταφέρνουμε καλά κι ας είμαστε μόνες. Κι ας είναι τα δωμάτια ακατάστατα, με παπούτσια και ρούχα πεταμένα εδώ κι εκεί και φλούδες πορτοκάλι στο τραπέζι της κουζίνας. Κι ας ...

Κάθε φορά που συναντάω ένα παιδί με ειδικές ικανότητες, συνειδητοποιώ πόσο δειλός άνθρωπος είμαι. Πως είμαι μια μάνα με ειδική ανικανότητα στο να συμπεριφερθώ σε αυτό το παιδί όπως του αξίζει: ισότιμα. Κάθε φορά που συναντάω ένα τέτοιο παιδί, ο ...

Η μικρή, ήταν του κουτιού. Το φόρεμά της ατσαλάκωτο, τα παπούτσια καθρέφτης και τα μαλλιά της χτενισμένα, να λάμπουν. Είχε κολλήσει την πλάτη της σε ένα δέντρο και κρατούσε ένα μπλε τετράδιο που έκανε ρολό με τα χέρια της. Χρησιμοποιώντας το σαν ...