Αποκαθήλωση της πραγματικότητας! -Χρήστος Βασιλόπουλος

 

Αϋπνία. Είναι εκείνες οι μέρες που τόνοι σκέψεων με αφορμή ένα πράγμα που συνειδητοποιήθηκε μέσα σου είναι σαν να άνοιξαν την πόρτα και μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και καλπάζοντας εκατομμύρια σκέψεις καβάλα επάνω σε άλλες σκέψεις.

Εσύ θες να κοιμηθείς και αυτές σου δείχνουν ότι τις είδες.

Ξέρουν ότι τις είδες.

Είναι εκείνες οι φορές που έρχεται κάτι και σε χτυπάει – μπαμ- στο κεφάλι. Πράγματα που έχεις καταλάβει με λογικούς συνειρμούς ή διαλογιζόμενος ή με συζητήσεις.

Είναι αυτά που νόμιζες ότι κατάλαβες ή ξέρεις αλλά τώρα βραδιάτικα κατάλαβες ότι απλά είχες πάρει μια πληροφορία ή ότι απλά είχες κάνει μια λογική πράξη που η «κοινή» (σου) λογική σου έδειξε.

Τι συμβαίνει όμως όταν νιώσεις την πληροφορία;

Και ενώ εκατομμύρια άλλες πληροφορίες χορεύουν τώρα στο κεφάλι σου, αναλογίζεσαι τι κάνω τώρα με όλα αυτά;

Είδες ταινίες, διάβασες βιβλία, παρακολούθησες σεμινάρια και έκανες πρακτικές που όλα έμοιαζαν να λένε τα ίδια και τα ίδια για το θέμα «όλα είναι πλασματικά, όλα είναι ένα οικοδόμημα». Αναλογίστηκες χρόνια για την ίδια την πραγματικότητα. Είχες  τόσες «εμπειρίες»!

Τι γίνεται όμως όταν αυτό το δεις ξεκάθαρα μπροστά σου να σε κοιτάει; Όταν δεν είναι απλά ένα λογικό συμπέρασμα;

Μια κουραστική ημέρα σαν όλες τις άλλες.

Μπροστά στον υπολογιστή κάνοντας έρευνα για στοιχεία, για ανταγωνισμό, για δείκτες που δείχνουν πως το τάδε προϊόν τα έχει καταφέρει στις μηχανές αναζήτησης ή η τάδε υπηρεσία γίνεται προοδευτικά γνωστή.

Ποιος ξέρει… Ίσως ήταν το άθροισμα των συζητήσεων των προηγούμενων ημερών για τέτοια τεχνικά θέματα και οι αποκαλύψεις / συζητήσεις από συναδέλφους για θέματα ποιότητας και «ποιότητας».

Μπούρδες. Κοιτάς μπροστά σου και βλέπεις τα νούμερα. Πάντα έλεγες τα νούμερα σε βάθος χρόνου δεν κάνουν λάθος και το λες μέχρι σήμερα στους πελάτες σου.

Σήμερα είδες ότι τα νούμερα όχι μόνο δεν κάνουν λάθος αλλά σου δείχνουν ότι όλα όσα βλέπεις γύρω σου σαν επιτυχίες είναι αέρας κοπανιστός. Όχι φιλοσοφικά «κοπανιστός». Ρεαλιστικά, αληθινά κοπανιστός. Ψεύτικο οικοδόμημα φτιαγμένο με παραμύθια που ξεκινάει από πάνω και πάει μέχρι κάτω.

Αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά σημαίνει αυτό που είχες συζητήσει σε παρέες : ότι άλλα μας λένε και άλλα κάνουν.

Βλέπεις πως αυτό όμως δεν είναι μόνο θέμα το γεγονός ότι το  λένε ή το κάνουν «κάποιοι». Οτιδήποτε εξέτασες σε βάθος έχει χτιστεί πλασματικά με ψεύτικη υποστήριξη, ψεύτικα στοιχεία και “followers», ψεύτικα  δεδομένα. Καμία «σκληρή δουλειά» και «ειλικρινής προσπάθεια».

Παραμύθια. Από παντού γύρω σου βλέπεις τα νούμερα να σου δείχνουν παραμύθια.

Παραμύθια που δείχνουν «τις προτιμήσεις του κόσμου» ή το «πως είναι καλύτερα να ζεις τη ζωή σου».

Τίποτα. Όλα φτιαχτά και είναι μπροστά σου μέσα από νούμερα.

Ψέματα που ζητάνε «ακόλουθους» για να μπορούν να είναι ψέματα. Σκέψου το.

Προβολές που ζητάνε ψήφους εμπιστοσύνης για να μπορούν να είναι προβολές. Για να μπορούν να κρυσταλλωθούν σε πραγματικότητα.

Είναι διαφορετικό να εξέτασες 1-2 περιπτώσεις και διαφορετικό να εξετάσεις τις περιπτώσεις εκείνες που δίνουν γραμμή σε ομάδες ανθρώπων. Σε μικρο-κοινωνίες ολόκληρες.

Σταματάς.

Κοιτάς από μια απόσταση και σκέφτεσαι τι βλέπεις.

Το τρένο των συνειρμών περνάει και σκέφτεσαι ποιο ήταν το αρχικό σου αντικείμενο σπουδών: Ανάλυση.

Τρεις το πρωί η καταραμένη ώρα, ξεκινάει η ανάλυση.

Και σκάει το επόμενο τρένο σπάζοντας σε κομμάτια προς ανάλυση ότι έχεις καταλάβει προς τα πίσω για ότι έχεις καταλάβει.

Βλέπεις την οικοδομή. Το παραμύθι. Και έχει τόση θολούρα που κοιτάς να δεις πίσω από την οικοδομή και δεν βλέπεις τίποτα.

Όλα είναι παραμύθι και όλα παίζουν. Κατά ένα εντελώς ενδιαφέροντα τρόπο ο νους μοιάζει να προσπαθεί να δημιουργήσει πάλι λογικές συνδέσεις ανάμεσα στα κενά για να βγάλει(ς) νόημα. Και αναρωτιέσαι, που την είχα ακούσει αυτή τη φράση!

Θυμάσαι ότι την είχες ακούσει σε ένα βιντεοπαιχνίδι.

Έρχεται μπροστά ένα βαγόνι με σκέψεις και τίτλο «περίεργες πηγές που σου άφησαν κάτι».

Το φέρνεις μπροστά σου. Το εξετάζεις.

Κοιτάς την ιστορία των ανθρώπων. Μια αιώνια πάλη μεταξύ παραμυθιών και προσπάθειας ανακάλυψης της πραγματικότητας.

Βλέπεις τι έχει δημιουργηθεί για να απασχολείσαι και μόνο. Πως σιγά σιγά, γενιά με τη γενιά ο άνθρωπος μαθαίνει να προβάλλει τις σκέψεις άλλων γύρω του και να μαθαίνει να τις νιώθει σαν πραγματικότητα.

Κοιτάς πάλι τα νούμερα. Κοιτάς εσένα και κοιτάς τις ζωές εκείνων που ξέρεις.

Ζούμε τη ζωή άλλων. Και στη «βιδώνει».

Τρέχουμε για τις ζωές άλλων. Τρέχουμε για την ακρίβεια εντός των προβολών των άλλων που κατάφεραν να μας βάλουν να σκεφτόμαστε μια συγκεκριμένη ζωή.

Φέρνεις μπροστά σου την «οικονομική κρίση». Την κοιτάς σε σχέση με το «τρέξιμο». Βλέπεις ότι και πριν πάλι το ίδιο ίσχυε. Σε μεγαλύτερο βαθμό.

Τροφοδοτούμε όλο το μηχανισμό προβολής. Οι ατομικές μας προβολές φτιάχνουν κόσμους που κινούνται, λειτουργούν, είναι χτισμένοι με βάση τις προβολές. Κάποιος έβαλε ένα πρόγραμμα στο «αυτόματο» και το αυτόματο το τρέχει και εξελίσσει νομίζοντας ότι το κάνει για την αυτοβελτίωσή του.

Που είναι η ελευθερία σε όλο αυτό;

Χτίζουμε μόνοι μας τις δικές μας φυλακές.

Προσθέτεις σε αυτό ότι όλα όσα έχουν δομηθεί επικοινωνιακά να δείχνουν το «να ποια είναι η επιτυχία» είναι χτισμένα σε παραποιημένα δεδομένα που μόνο λόγω διόγκωσης και επανάληψης αποκτούν υπόσταση και δείχνουν αληθινά.

Ποια είναι η πραγματικότητα; Που είναι η πραγματικότητα;

Είναι πραγματικότητα ότι πρέπει να κάνεις μια εργασία για να αποκτήσεις χρήματα για να μπορείς να ζήσεις;

Ενώ είναι απτό, άμεσο, κοιτάς και βλέπεις ότι όλο αυτό μόνο ένα στοιχείο αλήθειας έχει από πίσω. Ότι πρέπει να κινείσαι και να σκέφτεσαι. Το προς τα που θα κινείσαι δεν το ορίζεις ακριβώς ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία δεν το ορίζει. Κινείται στο ρυθμό που τίθεται από όποιον έχει τον αποτελεσματικότερο τρόπο να επιβάλλει το δικό του ρυθμό. Σκέφτεται αυτό που κάποιος αποτελεσματικότερα πέρασε ως τρέχων τρόπο σκέψης.

Είναι αυτό πραγματικότητα;

Είναι καθώς το ζεις αλλά τι είσαι;

Μαριονέτα μήπως;

Τι θες πραγματικά; Πας προς τα εκεί ή απλά είσαι μέσα σε ένα μεγάλο φλιπεράκι και είσαι η μπίλια; Μήπως νομίζεις ότι είσαι το χέρι που κρατάει η στέκα του μπιλιάρδου αλλά στην ουσία δεν είσαι καν η μπάλα παρά η τρύπα; Ούτε καν η σκέψη που λέει προς τα που θα πάει η μπάλα;

Ποια είναι η θέση σου μέσα στην όλη προβολή αυτής της πραγματικότητας των άλλων με την αποτελεσματική βούληση;

Σου έρχεται η σκέψη εκείνου του post προ 2 ημερών που ένας επαγγελματικά επιτυχημένος φίλος αναρωτήθηκε πως θα καταφέρει τη μέρα να γίνει μεγαλύτερη για να προλάβει αυτά που πρέπει να γίνουν.

«Τραγική ειρωνεία», σκέφτηκες.

Όλα μαζί σκάνε.

Ποια είναι η πραγματικότητα; Χαμός.

Ποιων τη ζωή ζούμε;

Πως βγαίνουμε έξω από αυτό;

Έχουμε καταλάβει το μέγεθος της προβολής που ζούμε;

Comments

comments