Η γλυκιά παραφωνία… – Άννα Μουσογιάννη

Μια μικρή τρελή και αλλοπαρμένη νότα που με τις σκανδαλιές της έκανε τις υπόλοιπες να φαλτσάρουν, ένα πρωί το έσκασε από το μουσικό πεντάγραμμο. Έπιασε το κλειδί του Σολ στον ύπνο και βγήκε έξω στον κόσμο να τον κατακτήσει με το φάλτσο της αβάσταχτο. Βαρέθηκε να το αγριοκοιτάζουν οι υπόλοιπες νότες κάθε φορά που έκανε τα δικά της. Δεν μπορούσε να υπακούσει στους αυστηρούς κανόνες της μουσικής. Ειδικά αυτό το βλέμμα το αυστηρό του μαέστρου πολύ την πλήγωνε. Δεν είχε όνομα, ήταν η παραφωνία μέσα στις άλλες. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τη χρήση της. Ούτε καν η ίδια. Αποφάσισε λοιπόν ένα βράδυ μετά από μια παράσταση να μαζέψει τα μπογαλάκια της και να φύγει. Να ανακαλύψει το νόημα της ύπαρξης της. Ποιο ήταν το όνομα της; Οι νότες  είναι εφτά και η ίδια το παράφωνο οχτώ. Της άρεσε να ανεβοκατεβαίνει το πεντάγραμμο. Ζάλιζε το κλειδί του Σολ που μάταια προσπαθούσε να την κάνει να παραμείνει ήσυχη. Μπερδευόταν οι  υπόλοιπες νότες.

Ελεύθερη πλέον ανακατεύτηκε με τον άνεμο και έγινε ένα με τους ήχους της φύσης. Με τα όνειρα των παιδιών. Τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ταξίδεψε σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Έγινε μελωδία, άνεμος, καρδιοχτύπι, ανάσα…έγινε κάθε ήχος που υπάρχει στη γη αλλά το νόημα του δεν κατάφερε να το βρει. Ήταν μια παράφωνη νότα χωρίς όνομα!

Ώσπου ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι, εκεί που καθόταν σκεπτική, μέσα στην ησυχία της νύχτας, ένα αστέρι το πλησίασε.

-Γιατί είσαι μοναχή σου;

-Πού θα έπρεπε να είμαι; Απάντησε η νότα θλιμμένη..

-Μαζί με τις υπόλοιπες νότες. Το πεντάγραμμο είναι το σπίτι σου

-Μα δεν έχω όνομα, δεν χωράω ανάμεσα τους, χαλάω την αρμονία τους….

-Είσαι η παραφωνία που χρειάζεται για να δώσει ένταση στο ρυθμό. Αυτή η μικρή η λεπτομέρεια που κάνει τις άλλες νότες να γίνουν καλύτερες. Αυτή η έκρηξη που γίνεται όταν ο μαέστρος θυμώνει μαζί σου.

Η νότα την κοίταξε με απορία..

Πριν προλάβει να ρωτήσει το αστέρι είχε ήδη σβήσει στο σκοτάδι…

Αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Να βρει τις άλλες νότες. Και ας μην είχε όνομα…..

Όταν έφτασε, λίγο πριν τη δουν άκουγε έναν θλιμμένο και μονότονο ήχο. Ήταν σα να έκλαιγε η μουσική…Μόλις την είδαν οι υπόλοιπες νότες έτρεξαν κοντά της γεμάτες χαρά..

–Μα εγώ νόμιζα ότι δε θα καταλαβαίνατε ότι λείπω…πρόλαβε να πει πριν την πάρουν όλες στην αγκαλιά τους και αρχίζουν έναν εύθυμο ρυθμό….

Και όμως ήταν η όμορφη σκανδαλιάρα παραφωνία τους που τους έδινε εκείνο τον διαφορετικό τέμπο στη ζωή…

Και από εκείνη την ημέρα η νότα βρήκε το σκοπό της αν και όχι το όνομα της. Δε χρειάζεται εξάλλου να έχουν όλα τα πράγματα όνομα στη ζωή. Ποιος χρειάζεται τις ταμπέλες για να καταλάβει τη αξία του;

Να αφήνεσαι να δίνεσαι να στροβιλίζεσαι, να ακούς τη μουσική που υπάρχει μέσα σου, γύρω σου, παντού….

Να αγαπάς την κάθε μικρή όμορφη παραφωνία στη ζωή γιατί είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά..

Να εκτιμάς, να αγκαλιάζεις, να ακούς, να νιώθεις και να χορεύεις σα να μην υπάρχει αύριο….

Να έχει η ζωή το ρυθμό που οδηγεί στην κορύφωση…και μετά πάλι στην ηρεμία

…τα όμορφα σκαμπανεβάσματα που δίνουν όμορφες μελωδίες….ένας υπέροχος μουσικός κυμματισμός..

time for music…

Comments

comments