«Αφήστε» με να πάω σχολείο… – Αλεξία Μπακοπούλου

Την περίοδο αυτή υπάρχει μια έντονη κινητικότητα σε άρθρα και αναφορές που αφορούν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και ιδιαίτερα τους νέους μαθητές, τα παιδιά που θα φοιτήσουν στην Α’ Δημοτικού. Δίνονται οδηγίες και κατευθύνσεις προετοιμασίας των μικρών μαθητών για το νέο τους  μεγαλειώδες ξεκίνημα.

Η μικρή μου εμπειρία στο θέμα λέει ότι εκείνοι που χρειάζονται την μεγαλύτερη προετοιμασία και κατευθυντήριες γραμμές είναι οι γονείς. Οι σύγχρονοι μαθητές έχοντας μεγάλη προϋπηρεσία, η πλειονότητα αυτών, σε παιδικούς σταθμούς, προνήπια και νηπιαγωγεία, έχουν με κάποιο τρόπο μυηθεί στην έννοια του σχολείου.

Το θέμα είναι πόσο οι γονείς είναι έτοιμοι να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στο «μεγάλο σχολείο» και να τα αφήσουν να βρουν το δρόμο τους σε ένα νέο –όχι απλό- ταξίδι. Η πορεία δεν είναι εύκολη, ούτε απλή. Όμως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θα βοηθήσουν το νέο ταξιδευτή να βρει τον προσανατολισμό του και να απολαύσει, όσο το δυνατό, την περιήγηση.

Πόσο λοιπόν οι γονείς των μικρών ταξιδιωτών είναι αποφασισμένοι να αφήσουν τα παιδιά τους να πορευτούν με την πυξίδα του σχολικού καραβιού; Τις περισσότερες φορές  ο φόβος, η άρνηση ή η δυσκολία προσαρμογής των μικρών μαθητών στο «μεγάλο σχολείο», δεν είναι παρά μια αναπαραγωγή της ανασφάλειας και της αγωνίας που νιώθουν οι ίδιοι οι γονείς.

Το καράβι όμως δεν είναι μόνο του. Έχει καπετάνιους και ναύτες. Αν δεν τους επιτρέψουμε να κάνουν αυτό που ξέρουν, το ταξίδι θα έχει περισσότερα μποφόρια παρά μπονάτσες. Οι  μικροί μας ταξιδιώτες θέλουν μόνο δύο πράγματα στην αποσκευή τους για αυτό το ταξίδι. Εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους και αγάπη. Αγάπη από αυτή που μοιάζει με εισιτήριο που σου επιτρέπει να πηγαίνεις παντού με τον αέρα της βεβαιότητας που σου δίνει η σταθερότητα μιας αγκαλιάς που σε περιμένει για να μοιραστεί τις νέες του εμπειρίες και όχι να τις φοβηθεί. Η αποσκευή του βαραίνει όταν βάζουμε μέσα, άθελά μας, το φόβο μας ότι θα δυσκολευτεί, θα φύγει από κοντά μας, δεν θα είναι ο υπερμαθητής που όλοι οι Έλληνες γονείς ονειρευόμαστε (της γράφουσας συμπεριλαμβανομένης, ενίοτε).

Υπάρχει πάντα και αυτή η αμφισβήτηση απέναντι στην επάρκεια του εκπαιδευτικού που θα καταπιαστεί με το δικό μας αστέρι. Δεν είναι όλοι καλοί. Δεκτόν. Οι περισσότεροι όμως έχουν τον τρόπο να κάνουν τους νέους μαθητές να νιώσουν ευπρόσδεκτοι, ικανοί και έτοιμοι να απολαύσουν ένα νέο ταξίδι.

Η ποιότητα της γνώσης δεν αποτελεί αυτή τη στιγμή το θέμα μας. Αλλά η ποιότητα της συναισθηματικής μας ωριμότητας. Πόση δύναμη έχουμε να βάλουμε στην άκρη το γονεϊκό μας εγωισμό και να επιστρέψουμε σε κάποιον άλλο να γίνει ο Δάσκαλος και ο νέος «σημαντικός άλλος»;

Το σχολείο είναι από τα λίγα σταθερά πλαίσια που έχουν απομείνει στην ταλαιπωρημένη  ελληνική κοινωνία. Με τα καλά του και τα δύσκολά του. Είναι ο χώρος που χτίζονται φιλίες. Αποκτώνται εμπειρίες, γνώσεις και ανεξαρτησία.

Όταν, λοιπόν αποφασίσουμε ότι θα κόψουμε επιτέλους τον ομφάλιο λώρο και θα αφήσουμε χώρο και σε κάποιον άλλο να «φροντίσει» τον μικρό μας μαθητή, τότε εκείνος θα νιώσει ελεύθερος να «πετάξει» και να κινείται και σε έναν άλλο χώρο που τον φροντίζουν και τον προσέχουν. Όσο περισσότερο ο φόβος και η αγωνία μας κυριεύουν τόσο πιο δύσκολη γίνεται η προσαρμογή στο νέο «μεγάλο» σχολείο.

Γονιός δεν είσαι μόνο όταν αγαπάς και φροντίζεις, αλλά κυρίως, όταν έχεις τη δύναμη να βάζεις την άκρη τους φόβους και τις ανασφάλειες που προκαλούν οι νέες ηλικιακές προκλήσεις και «επιτρέπεις» το βήμα αυτό να γίνει απρόσκοπτα και ελεύθερα.

Καλή Σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά, στους εκπαιδευτικούς και κυρίως στα πρωτάκια!

Comments

comments