Ένα ποίημα ένα χρόνο πριν…– Κωνσταντίνα Σούλτη

Το χέρι μου ήταν πάνω στο δικό σου. Το βλέμμα μου σε γύμνωνε κι ταυτόχρονα απογυμνωνόταν. Η μυρωδιά σου μου προκαλούσε ρίγος και ηδονή. Κι η φωνή σου, η ανάσα των ψιθύρων σου ήταν σε όλο το κορμί μου. Κοντά ή μακριά μου ήσουν εκεί. Ήταν αισθητή η παρουσία σου, αμβλύνοντας την κάθε σου απουσία. Κι όλα αυτά, σαν το χθες ομοίαζαν παραμύθι ανέμελο. Ένα χρόνο πριν κι ειδικά μαζί σου…

Η πρώτη και η τελευταία φορά που σε είχα δει μου έχουν μείνει στο μπροστινό μέρος του μυαλού μου. Λες κι κραύγαζαν για το «κάποτε ξανά μαζί». Είχαν κάτι κοινό, τον φόβο. Ήξερα πως θα με έχανα επειδή σε είχα βρει. Τόσο μεγάλη η διαθεσιμότητα μου όσο και η σιγουριά μου για σένα. Δεν μίλαγες τόσο πολύ, ή έστω δεν μίλαγες για σένα. Όλα ήταν πονταρισμένα στο βλέμμα σου. Τα αναθεμάτιζα τόσο αυτά τα μάτια σου. Όσο τα ερωτευόμουν, τόσο θόλωνε η αλήθεια σου. Ήταν το αποκύημα της εμπιστοσύνης μου στο πρόσωπό σου, στο όνομα σου και στις πράξεις σου. Γύρω σου έβλεπα λέξεις να αιωρούνται άτακτα. Γιατί ένα ποίημα ήσουν. Διαχρονικό και σωτήριο μες σε χαλεπούς καιρούς, όπου κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα.

Ότι μένει, όμως μέσα σου αποτυπωμένο είναι κάρμα αγνότητας και κατάρας. Τέτοια ποίηση ήσουν. Προσιτή για λίγο κι αξέχαστη για πολύ. Μια σύγκρουση ένα χρόνο πριν κι μετά που συνέχιζε αδιάκοπα. Ήταν μέρες που ήθελα να σε βρω κι αυτές που ήθελα να εξαφανιστείς. Δεν το έκανες επίτηδες μα κατάντησα το ίδιο νόμισμα με σένα. Μια ανιδιοτελής όψη κι μια στυγνή. Ό,τι προέκυπτε ήταν τόσο απόλυτο όσο κι η όψη μου και τόσο πρόσκαιρο, καθώς εναλλάσσονταν οι ρόλοι τους. Όλοι έχουμε ένα χάος μα οι επισκέψεις μας σε αυτό δεν είναι συχνές. Να που συνέβη…

Στην κλίμακα των συναισθημάτων μου πλησίαζα τον πόλο της αναισθησίας και τόσο λιγότερο θύμωνα ή λυπόμουν. Το αύριο επόταν μια νέα ταυτότητα μου με σένα στο μητρώο του παρελθόντος μου. Δεν διαγράφεσαι μάτια μου δυστυχώς ή ευτυχώς. Όλα έχουν ένα όριο λένε, κάτι που με παρηγορεί…

Οι αναμνήσεις και η λήθη στον έρωτα είναι καταστάσεις σχετικές. Θα έλεγα συμπληρωματικές, καθώς στο ίδιο άσμα τις τοποθετώ. Ότι θυμάμαι το επιλέγω για την ευτυχία , όπως και να ξεχάσω για την συγχώρεση. Η απουσία σου κι η αηδία των πράξεων σου εναύσματα να ξεχάσω και η παρουσία σου εξάφνου λιποταξία μου από τον πόλεμο μου. Ένα καθήκον έχει να κάνει ο θεός Έρωτας. Στο ράγισμα του, λοιπόν ο κόσμος γίνεται άνω κάτω. Επιστήμες της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής, της νευρολογίας κι ούτω καθεξής δεν επιλύουν τίποτα, ούτε καν ένα κλάσμα από αυτά. Ποια λογική μπορεί να εξηγήσει πως ότι θέλω από σένα είναι απλά εσύ μέσα σε όλες τις πτυχές της ζωής μου; Ακόμη κι μετά από τα δεινά σου, τα ανάξια σου και τα ακαταλόγιστα σου. Η αγάπη κινεί τα νήματα μετά τον έρωτα. Χρειάζεται θύματα που σφίγγουν φευγαλέα τα χείλη τους πριν πουν το σ’ αγαπώ που θα τους στοιχίσει ή θα τους σώσει. Για την επικείμενη απελευθέρωση τους χρειάζονται ξεκάθαρες απαντήσεις από τον δήμιο τους. Αγάπησε το θύμα του όντως ή ένα ανθρώπινο λάθος έπραξε; Τίποτα ενδιάμεσο, ή το ένα ή το άλλο…

Γεγονότα κι αισθήματα το ένα πίσω από το άλλο που δεν συναντούν την έννοια της αλληλουχίας. Μόνο τιμήματα για την μια ή και για τις δυο πλευρές. Όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο ή χρόνια πριν για εκείνους τους καταραμένους που δεσμεύτηκαν από κάθε λέξη του ποιήματος που λάτρεψαν, ερωτεύτηκαν κι αγάπησαν…

Πριν ήσουν εσύ, τώρα είμαι εγώ…

Η ζωή κυλά κι η ανάσα μου για την αγάπη σου μικραίνει.

Η δική μου Δευτέρα παρουσία ξεκινά…

Comments

comments