Το κίνημα της προπαίδειας του 10

Έτσουζε πολύ αλλά ευτυχώς μας άφησε να διαλέξουμε σε πιο χέρι θα την τρώγαμε την ξυλιά. Με τον χάρακα δηλαδή. Ένα απότομο τσούξιμο, μετά έκαιγε το χέρι μου για αρκετή ώρα σαν να είχε φουσκώσει. Ήταν πρώτη Δημοτικού και η δασκάλα μου η Κα Μανουσάκη. Η αμαρτία μου σχετικά απλή:

4 X 8 =32

Δεν θα την ξεχάσω βέβαια ποτέ τώρα αυτήν την πράξη. Τέσσερις φορές το οκτώ δεν κάνει 34 όπως είχα πει στην τάξη με υπερβολική σιγουριά, υπερβολικά γρήγορα όταν με ρώτησε. Ήμουν διπλά αδικαιολόγητος γιατί την προπαίδεια του δέκα την ήξερα σχεδόν όλη από το νηπιαγωγείο και ήμουν καλός στην αριθμητική. Δεν είμαι βέβαια υπέρ της ξυλιάς ή του ξύλου στην τάξη (πόσο μάλλον τα χαστούκια που έριχνε μετά ο Κος Δημουλάς) αλλά αναδρομικά βλέπω τώρα πόσο καλό είναι να υπάρχουν όρια και συγκεκριμένες απαιτήσεις από όλους μας. Αλλιώς γίνεται μπάχαλο. Γίνεται…Ελλάδα.

Σήμερα σχεδόν τα μισά Ελληνόπουλα περνάνε και την πρώτη δημοτικού και την δευτέρα χωρίς να ξέρουν την προπαίδεια του δέκα. Μάλιστα σύμφωνα με δικές μου μετρήσεις σε όσα παιδιά συναντάω, σχεδόν τα μισά μπαίνουν στο Γυμνάσιο και δεν έχουν μάθει ακόμα την προπαίδεια. Κατά την γνώμη μου το γεγονός αυτό είναι ένα απλό και απτό παράδειγμα της στραβομάρας της Ελλάδας. Και κατ’επέκταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Γιατί κρύβει κάτω από το χαλί όλα αυτά που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε. Ασχολούμαστε με πολύπλοκες θεωρίες, συζητάμε περί Αρχαίων και παιδαγωγικής και δεν μπορούμε να θέσουμε πέντε απλά βασικά πράγματα που θα έπρεπε να ξέρει ένα παιδί βγαίνοντας από το δημοτικό. Να μπορεί τουλάχιστον να δουλέψει γκαρσόνι της Ευρώπης.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ένας απαίδευτος άνθρωπος, είναι πρωθυπουργός μας. Έφτασε ως εκεί, επειδή ακριβώς σε κανένα στάδιο της διαδρομής του δεν υπήρχε μηχανισμός να βροντοφωνάξει ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Ότι δεν ξέρει καν προπαίδεια. Καταπίνουμε τον ελέφαντα. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι ίσως ο μικρός Γιαννάκης που προσπαθεί με τα δάχτυλα να βγάλει άκρη πόσο κάνει 3 Χ 4 γιατί δεν του φτάνουν, πιθανώς να μην ταιριάζει με το επάγγελμα που θέλει να του σπρώξει ο μπαμπάς του. Ίσως ήταν πιο χαρούμενος να γινόταν τσαγκάρης αλλά εμείς θα τον δούμε πτυχιούχο και με μαστεράκι γιατί έτσι θέλουμε.

Στην πρώτη δημοτικού δεν θέλουμε να πιέσουμε τα παιδιά. Στην δευτέρα υπάρχει κάποια πίεση να μάθουν την προπαίδεια. Η οποία όμως ουσιαστικά απευθύνεται στους γονείς. Έρχεται το σημείωμα από την δασκάλα ότι “πρέπει να προσπαθήσει πιο πολύ”. Περιέργως δεν είναι δουλειά της δασκάλας που έχει σπουδάσει Παιδαγωγικά και είναι όλη μέρα με το παιδί μου. Είναι δικιά μου δουλειά, μετά την δική μου δουλειά, να ψάχνω στο YouTube τραγουδάκια με την προπαίδεια. Γιατί τα άλλα κόλπα με κάρτες και ζευγαράκια δεν δούλεψαν. Στην τρίτη δημοτικού αρχίζει το θέατρο. Οι δάσκαλοι δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι δεν μπορούν να διδάξουν κάτι τόσο απλό και θεμελιώδες. Οι γονείς νιώθουν τύψεις που δεν κατάφεραν τόσο καιρό να βοηθήσουν. Αντί να μείνει στην ίδια τάξη όπως γίνεται σε άλλες χώρες, το παιδί παίρνει Α- με την συμβουλή “να προσπαθήσει λίγο πιο πολύ στα Μαθηματικά” έτσι γενικά και αόριστα.

Αρχίζουν οι διαιρέσεις. Οι οποίες δεν γίνονται χωρίς να ξέρεις την προπαίδεια βέβαια. Πως να γίνουν; Εμ, γίνονται! Τα παιδιά μαθαίνουν εκατό διαφορετικούς τρόπους να κάνουν τις πράξεις αλλά ακόμα τα μισά στην τάξη δεν ξέρουν προπαίδεια. Φτάνουμε στην Τετάρτη δημοτικού και η απόσταση μεταξύ των παιδιών που ξέρουν προπαίδεια και τελειώνουν αμέσως και των άλλων μεγαλώνει πολύ. Γιατί κάνουν ότι κόλπο μπορούν, πρόσθεση, καθυστέρηση, να κοιτάνε πιο πάνω στη σελίδα ή να μαντεύουν. Αποκλείεται οι δάσκαλοι να μην το καταλαβαίνουν. Αλλά συνεχίζεται το θέατρο της ντροπής όλων μας.  Α+ παίρνουν όσα ξέρουν προπαίδεια, ξεφτιλίζουμε και τους βαθμούς, τσαμπουνάμε και το παραμύθι ότι είμαστε παγκόσμια δύναμη στα μαθηματικά. Επειδή κάποιος Έλληνας λέει ενέπνευσε τον Einstein κάποτε  (μύθος βέβαια)  και ένας άλλος είναι ξακουστός στο Harvard. Όλα καλά, το εθνικό μας παραμύθι αντέχει ακόμα. Αυτοί που μετράνε κατά PISA και άλλοι διεθνείς οργανισμοί που μας βγάζουν πάτους συστηματικά είναι άσχετοι, διαπλεκόμενοι και βαλτοί.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ακραίο παράδειγμα.  Είναι ο μέσος Έλληνας. Δεν ξέρει ιστορία γιατί κι εκεί μπορούσε με κόλπα και προχειρότητες, με ότι του είπαν στο φροντιστήριο,  να περάσει κάπως στο πανεπιστήμιο. Δεν ξέρει γεωγραφία επειδή δεν ήταν μάθημα που χρειαζόταν για να μπει στο πανεπιστήμιο. Είναι αγενής επειδή δεν μεγάλωσε σε μια κοινωνία όπου δεν υπήρχαν κανόνες απαράβατοι. Δεν υπήρχε αξιολόγηση. Κι ας μην μπλέξουμε με την αξιολόγηση των δασκάλων. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει αξιολόγηση των μαθητών. Υπάρχει ένα μπάχαλο όπου όποιος πληρώνει, αγοράζει παιδεία για το παιδί του κοινωνικά αποδεκτή.

Βαριέσαι να διαβάσεις παιδάκι μου; Δεν πειράζει, θα σε στείλω σε ιδιωτικό κολλέγιο. Ή στο εξωτερικό. Κάτι θα σου βρούμε. Η γενιά που μεγάλωσε με τα εύκολα λεφτά του ΠΑΣΟΚ δεν ζορίζεται με τέτοια και δεν επιτρέπει σε κανέναν να δώσει αξία για να είναι όλα ισοπεδωμένα. Κάθεται τώρα και περιμένει ελάφρυνση του χρέους και τα λεφτά του Αρτέμη Σώρρα ενώ τρώει από τα έτοιμα. Ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ μπας και ξανάρθουν οι παλιές καλές εποχές. Ένα κακό όνειρο είναι όλα αυτά περί κρίσης, θα περάσει. Θα τους ξεγελάσει ο Τσίπρας, ωσάν νέος Αντρέας Παπαντρέου, κάτι θα σκεφτούμε οι πανούργοι, θα τους πάρουμε μερικά δις να τα μοιράσουμε. Να μας βολέψουν το παιδί σε μια θεσούλα.

Μην σας χαλάσω το όνειρο. Ότι είναι μπάχαλο η παγκόσμια οικονομία είναι. Ότι τα τρώνε οι τραπεζίτες, τα τρώνε. Ότι παίζονται παιχνίδια από ολιγοπώλια παίζονται. Αλλά ότι και να μου πείτε, όσο βγαίνουν τα μισά Ελληνόπουλα από το Δημοτικό και δεν ξέρουν την προπαίδεια του δέκα εγώ δίκιο δεν θα σας δώσω ποτέ.

Σχετικά άρθρα:  Ο μύθος ότι “όλα αρχίζουν με την παιδεία”, ένα παράλογο νεοελληνικό παραμύθι.

Όταν ούτε οι ίδιοι οι δάσκαλοι δεν πιστεύουν στο δημόσιο σχολείο…

Δεν θα έχουμε ποτέ επιστήμονα πρωθυπουργό

Μα τι κάνουν επιτέλους τα ελληνικά πανεπιστήμια;

Comments

comments