Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Η Ανάσταση κρύβεται μέσα μας ξέρεις… τρυπώνει στα παραθυρόφυλλα της καρδιάς μας και παιχνιδιάρικα ξεπροβάλλει, όπως ο ήλιος ξεπροβάλλει τα πρωινά μέσα από τις γρίλιες και το σκοτάδι λίγο-λίγο μεταμορφώνεται σταδιακά σε φως…
Αν ήμασταν σε θέση να αντιληφθούμε πόσα μικρά θαύματα φιλοξενούμε γύρω μας κατά καιρούς, δε θα δεχόμασταν Αγγέλους – δαίμονες τις νύχτες! Μικρές γιορτές στήνονται σε χώρους του μυαλού μας με καβαλιέρους τα πρόσωπα που προξενούν ακόμη και εν άγνοια τους, τις μεγαλύτερες χαρές μας!
Η τέχνη της αναγέννησης, δεν διδάσκεται με κάποιο μαγικό τρόπο και ραβδάκι «λουσμένο» στη χρυσόσκονη, πραγματοποιείται μέσα από ένα φιλί, μία αγκαλιά ικανή να ξορκίσει κάθε κακό μικρό ή μεγάλο και… σε κάθε χάδι επιβράβευσης ή συγχώρεσης δωρισμένο από χέρια «πνιγμένα» στην αγάπη!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από εκείνη της συγχώρεσης, καθάριο βλέμμα προς τον ουρανό και χέρια ανοιχτά, έτοιμα για αγκάλες… ξέρεις από εκείνες τις γνήσιες και ατελείωτες!
Στιγμές, που άλλοι μιλούν νοσταλγικά, για το «φιλί του Ιούδα»… που «κούμπωσε» γλυκά πάνω στη λευκή σάρκα, έχε τη δύναμη να πατάξεις μέσα σου την προδοσία! Προδομένος αισθάνεται κανείς, σα δώσει το δικαίωμα να αφεθεί και οδηγηθεί στην προδοσία… Μη μπορώντας να ξεγλιστρήσει πια, από το λαβύρινθο, που εσκεμμένα κάποιος άλλος τον παγίδεψε στη δίνη των ψευδαισθήσεων ειδυλλιακής ευτυχίας!
Τέτοιες μέρες νιώθω ευγνωμοσύνη για τις μεγάλες αλλά και μικρές ευλογίες στη ζωή μου. Το αίσθημα της ένωσης στην αγκαλιά που μυρίζει ακόμη «μαμά» ανακατεμένη με κανέλα, σε όλα τα ποτήρια που τσουγκρίσαμε παρέα σε τραπέζια στολισμένα, όχι με ακριβά σερβίτσια και δαντέλες στο τελείωμα, μα με βλέμματα ζεστά όπως εκείνα που «φιλοξενούν» οι αληθινοί φίλοι.
Για τις φορές που είπαμε «συγγνώμη», απαλλαγμένοι απ’τον εγωισμό και στα μικρά βεγγαλικά που άναψαν πυρ εντός μας, στο πρώτο «σ’αγαπώ» που ακούσαμε απ’τα χείλη που λατρέψαμε, σε κάθε μικρό τρέμουλο σχηματισμού ειλικρινούς συναισθήματος!
Η αγάπη δεν είναι δύσκολη στη ζήση όσο και αν προσπαθήσουν να μας πείσουν για το αντίθετο… Το μίσος είναι εκείνο που βαραίνει μέσα μας σταδιακά και επώδυνα! Το μίσος στερεί τις μεγαλύτερες χαρές μας, οδηγώντας μας σιγά σιγά σε μια μοναξιά που μας κατακλύζει και μας απορροφά στο σκοτάδι της λήθης.
Σαφώς και το σκοτάδι φανερώνεται αργά ή γρήγορα και υπάρχει ολόγυρα μπροστά μας, το ζήτημα είναι να μη ξεχνάμε, να εισπνέουμε πότε πότε και λίγο φως. Σε κάθε μικρή ανάσα απελευθέρωσης, ερχόμαστε όλο και πιο κοντά, σε εκείνη τη μεγάλη «επ-ανάσταση» των καρδιών μας.
Γιατί μέσα από την επανάσταση είμαστε σε θέση να κοντράρουμε τη δύναμη, εκείνη της συνήθειας! Αναμφίβολα, δε χωρά η αίσθηση της μέσα στις ζωές μας. Δεν είναι ο έρωτας ή η αγάπη βαλσαμωμένο τριαντάφυλλο, μέσα σε ειδική σκόνη συντήρησης στον χρόνο! Φροντίδα και δροσιά, σαν άλλοτε προσδοκά για να ανανεωθεί και να ανθίσει. Στιγμές πολύτιμες, «σπατάλες» στο χρόνο αλήτη…
Να είσαι σε θέση να επιλέγεις πού θα δωρίσεις τις στιγμές σου, εξουσία μόνο στους χάρτες του μυαλού του ο καθένας και με την ελπίδα της άλλοτε παραχώρησης μιας θέσης σε βαγόνια κατεύθυνσης καρδιάς, εκείνων που «ντύθηκαν» μέσα μας σε τόνους επιθυμίας!
Επιλέγω, απευθυνόμενη στους αστέρες του μυαλού μου… Να ορίσω ανάσταση μέσα μου μνήμες από απογευματινές βόλτες στη θάλασσα, παρέα με τα ηλιοβασιλέματα που χώρεσες κυρίως μέσα μου, μωρό μου… για ήχο από βεγγαλικά επιλέγω τον ήχο εκείνο που «χρωματίζονται» τα γέλια σε γνώριμες γειτονιές, συντροφιά με φίλους αγαπημένους του χθες, που ξέρει να «στέκεται» με πείσμα στο σήμερα… Και μυρωδιές που παρασέρνουν, «εγκλωβισμένες» σ’ ένα μπουκέτο πασχαλιές, που δώρισες εκείνο το Πάσχα στην μανούλα, σαν σε παρηγόρησε για τα γρατζουνισμένα γόνατα, που φιλοξένησαν κάθε μικρή σκανδαλιά, οργανωμένη σε συνεννόηση, απ’τα αδέρφια…
Μου αρέσουν οι όμορφες σκέψεις πιο πολύ απ’τις εκφωνημένες λέξεις, η ιδέα της καλοπροαίρετης πράξης, η αυτή καθαυτή έννοια της συγχώρεσης και η αναζήτηση της άλλοτε πραγματικής ευτυχίας!
Γιατί τελικά, το μόνο που μας χωρίζει από την ευτυχία, είναι μια απόφαση και οι γραμμές που στέκονται επιδεικτικά μπρος και κατά της, ορίζονται, καθαρά και μόνο από εμάς τους ίδιους… Πριν ευχηθείς λοιπόν «Καλή Ανάσταση» και φέτος, φρόντισε η πραγματική σπίθα στη λαμπάδα, να μη «στριμώχνεται» ανάμεσα στις δύο παλάμες του χεριού, στην εκκλησία, μα να εξουσιάζει τα «εντός σου», στεκούμενη μονίμως αναμμένη!
