Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Πω πω πω πω, πω πω πω πω… Τι μαμήσι Χριστουγεννιάτικο είναι αυτό…;
Αμάν πια κάθε Χριστούγεννα να ‘ούμε… Δε παίρνουμε ανάσα να ‘ούμε…
Μπαίνω μέσα από το γραφείο, πτώμα απ’ τη δουλειά και αρχίζει η «μπιριμπιρίαση»..
«Αμάν πια! Έφτασε 17 Δεκεμβρίου και ακόμα δε στολίσαμε! Όλος ο κόσμος στόλισε! Τα μπαλκόνια όλα φωτισμένα. Μόνο εμείς μείναμε! Αχαϊρευτε! Πότε περιμένεις να στολίσεις ρε; Το Πάσχα…; Τράβα κάτω στην υπόγα να φέρεις το δέντρο! Και που’ σαι …; Όχι το μικρό… Το Κολοράντο»
«Ποιο Κολοράντο;»
«Το Κολοράντο ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! Το δέντρο που είχαν προσφορά τα Jumbo όταν παντρευτηκαμε. Αλλά τέτοιος είσαι. Ούτε αυτό δε θυμάσαι. Το πρώτο μας δέντρο. Άχρηστε!»
Ε ρε μπινελίκι για το δέντρο ακόμα δεν αρχίσαμε χριστουγεννιάτικο…
Κατεβαίνω κάτω στο υπόγειο να βρώ «το Κολοράντο» (Γαμώ τα Κολοράντα μου γαμώ…) και να γίνεται της πουτάνας το κάγκελο εκεί μέσα… Τσάντες, ομπρέλες, μπρατσάκια, ταγάρια, λαμπαντέρ, βατραχοπέδιλα, αράχνες, ποντίκια… Αφού τα έβγαλα ΟΛΑ έξω να ‘ούμε βρήκα και το «πουστοράντο» μέσα στην γλίτσα και την υγρασία να ‘ούμε… Μόνο βρύα και λειχήνες δεν είχε πιάσει εκεί να ‘ούμε…
Πάω να το βγάλω έξω να ‘ούμε, ΓΚΑΑΠ σπάει τη λάμπα της αποθήκης το «πουστόδεντρο» και είμαι μέσα στα σκοτάδια με το δέντρο αγκαλιά να ‘ούμε.
Ε και όπως δεν έβλεπα να να ‘ούμε μέσα «στην καμαρούλα μια σταλιά» ΚΛΑΑΑΑΤΣΣΣ πατάω και την κούτα με τα στολίδια να ‘ούμε… Και σπάνε όλα να ‘ούμε…
«Ρε πούστη λεω…» μέσα μου… «Πως θα παώ επάνω με σπασμένα στολίδια… Θα με σκίσει η άλλη να ‘ούμε…
Ευτυχώς υπάρχει θεός να ‘ούμε…Ήμουνα με την παντόφλα και τη πυτζάμα να ‘ούμε αλλά είχα τα κλειδιά του αυτοκινήτου (στο ίδιο μπρελόκ με της αποθήκης)… Φορούσα και μια ρόμπα, νύχτα ήταν, πάω στο ψιλικατζίδικο του κυρ Μιχάλη στη γωνία…
Μπαίνω και με κοίταγε σα ξωτικό με ρόμπα να ‘ούμε…
«Καλώς τον κυρ Γιώργο… Τι έπαθες;»
«Άσε τα λόγια να ‘ούμε… Χριστουγενιάτικα στολίδια έχεις;»
«Έχω κυρ Γιώργο μ’… Κάτι προπέρυσινα… Απλά είναι λίγο σκονισμένα…»
«Ρίχτα όλα εδώ μέσα να ‘ούμε»
60 ευρώ μου πήρε ο Εβραίος να ‘ούμε… Πάω λοιπόν παρκάρω, παίρνω και το «σκατοράντο» και ανεβαίνω
Πρώτη κουβέντα… «Που ήσουν; Γιατί άργησες; Μήπως είχες κρυμμένη καμιά βρωμιάρα στο υπόγειο; Τι χάλι δέντρο είναι αυτό;»
«Αυτό δε μου ζήτησες να ‘ούμε;», τη λέω
«Για βγάλε τα στολίδια να τα δω…»
«Ρε πούστη» σκέφτομαι «…να ‘ούμε τώρα θα με σκίσει…» Και αμέσως παίρνω 10.000 στροφές να ‘ούμε
«Καρδιά μου, να το στήσω πρώτα «το Κολοράντι» μας και μετά να φέρουμε και τα παιδια να στολίσουμε όλοι μαζί καρδιά μου να ‘ούμε…Να βάλουμε και το «Ω έλατο» στο ραδιόφωνο…να νοιώσουμε Χριστούγεννα καλή μου ε να ‘ούμε;»
«Καλή ιδέα. Που και που λές και κανά καλό… Εμπρός στήνε»! μου είπε να ‘ούμε και μαλάκωσε λίγο…
Το «Κωλο-Κολοράντο» άρχισε να μαδάει να ‘ούμε. Τόσα χρόνια υγρασία, ξεπουπούλιασε το κακόμοιρο.
«Σιγά ρε άχρηστε… Γέμισες το πάτωμα πράσινα φύλλα… Τελείωνε… Μια ώρα σκούπα θα βάλω πάλι. Και τώρα τα λαμπάκια… Άνοιξε το κουτί με τα λαμπάκια ρε… Βάλ’ τα στην πρίζα ρε να τα δοκιμάσεις πρώτα…»
Τα βάζω να ‘ούμε και πέφτει η ασφάλεια…
«Πούστη! Άχρηστε! Ανικάνε» με έβριζε μέσα στα σκοτάδια… Και όπως έψαχνε να ‘ούμε τα κεριά να ‘ούμε…ΓΚΝΤΑΑΑΠ ….Υπάρχει θεός να ‘ούμε…
Πατάει πάνω στην κούτα με τις καινούριες μπάλες και σπάνε και αυτές να ‘ούμε… Ευτυχώς γιατί αυτή είναι «κάργια»… Θα θυμώτανε τις μπάλες μία μία να ‘ούμε…
«Αααααχ…» άρχισε να σκούζει…
«Δολοφόνε! Με τα γυαλιά στα πόδια, θα πάθω τέτανο! Φονιά! Έχω γεμίσει αίματαααα»
Ήρθαν και τα παιδιά τρομαγμένα να ‘ούμε και άρχισαν να κλαίνε κι αυτά…
«Με την παντόφλα είσαι αγάπη μου να ‘ούμε… Τι αίματα; Απλά τις μπάλες έσπασες να ‘ούμε (και τις δικές μου να ‘ούμε )… Πηγαίνετε μέσα ρε…» λέω στα άλλα τα μούλικα… «Τίποτα δεν έγινε»
Σηκώνω την ασφάλεια, την ξαπλώνω στον καναπέ να βογκάει και μαζεύω τα καμμένα φωτάκια και σπασμένα στολίδια…
«Αύριο ρε άχρηστε! Άχρηστε… Να πας και να πάρεις και μπάλες και φωτάκια και γυρλάντες ρε… Για το δέντρο μας ρε… Το κατέστρεψες ρε…»
Πήγα την άλλη μέρα να ‘ούμε… και 120 εύρώ μου έφυγαν να ‘ούμε… Τα πήρα όλα και για μέσα και για έξω στο μπαλκόνι…
Πήγα την άλλην μέρα να στολίσω το μπαλκόνι και με έβαλε πάνω στην σκάλα να σκαρφαλώνω, λες και δούλευα στη ΔΕΗ να ‘ούμε. Είχε πιαστεί η μέση μου και αυτή ήταν από κάτω και έδινε διαταγές να ‘ούμε… Λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά και τέτοια να ‘ούμε… Και με έβριζε να ‘ούμε…
Είχαν βγει όλοι στα μπαλκόνια και κοιτάγανε να ‘ούμε… Ήθελε να βάλει και φωτάκια στο μπαλκόνι από πάνω μας να ‘ούμε… Για να έχει φωτεινό θόλο, λέει, και μαλακίες…
Κατέβηκα και σφάδαζε η μέση μου να ‘ούμε… Ξάπλωσα στιν καναπέ και κοιμήθηκα εκεί το βράδυ να ‘ούμε, από το πιάσιμο.
Αλλά τη γλύτωσα με τις κωλόμπαλες να ‘ούμε…
Μωρέ καλά σας λέω, ξεκινήσαν τα «Χριστο-μαμήσια». Και που ΄σαι ακόμα..
TO BE CONTINUED
