Ο έρωτας ζει σε όσα πέθαναν κάποτε… – Αναστασία Κορινθίου

Με άγγιζαν σαν πριγκιπέσα ικανή να την πονέσει στον «ύπνο της», ένα μπιζέλι κάτω από 58 στρώματα και 46 μεταξωτά σεντόνια!

Ούρλιαζα πως είμαι απλά μια νεράιδα που έκανε ώτο – στοπ σε όνειρα γεμάτα φερεμόνες μα δεν με πίστευαν…

Και ήρθες εσύ.

Από το πρώτο βράδυ με έπιασες από το χέρι και με οδήγησες στα σκοτεινά σου μάτια και τους διαδρόμους μιας ζωής που ίσως και να είχα δει από μια κλειδαρότρυπα κάποτε!

Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο άρχισα να συναρμολογώ σε κατάλευκα σεντόνια, σιγά σιγά τον εαυτό μου.
Ούρλιαζαν πια τα σωθικά μου όσα κάποτε μου έκλειναν το στόμα να μην ξεστομίσω…

Να μην ταράξω την ησυχία της καλοσιδερωμένης κουρτίνας και του χλωρινιασμένου λευκού τοίχου που φιλοξενούσε σε σκιές την τρέλα μου!

Αγάπησα αυτό το… δωμάτιο που είχε όλο κι όλο ένα κρεβάτι – καράβι – ταξίδι στους άντρες που ήσουν πριν με βρεις!
Οι φλέβες μου παραδόθηκαν στον εθισμό από ουσίες που άφηναν η λαχτάρα, η προσμονή των φιλιών σου, του αγγίγματος σου, της γλώσσας σου πάνω μου.
Σκοτάδια με φτηνό φως…

Ακριβά όνειρα σε στιγμές που δεν καταμετρήθηκαν σε κανένα νυχτολόγιο του κόσμου τούτου.

Στα βογγητά της ηδονής ποτέ δεν ντρόπιασα τον έρωτα τούτο λέγοντας με ροζ φωνή, διάθεση και εσώρουχα «είμαι δική σου».

Όχι δική σου δεν θα ήμουν ποτέ… Ούτε και εσύ δικός μου θέλω να γίνεις.

Είχα δικά μου πολλά που αυτοδανείστηκαν σε άλλους και με αυτοεξόρισαν στην μοναξιά!
Ελευθερία βαφτιστήκαμε… βουτήξαμε σε αλκοολούχα νερά, να αγιάσουν οι δαίμονες εντός μας!
Να με αφομοιώσεις μέσα σου ναι… να με ορίζεις όχι.

Να σε δεχθώ σαν σύμπαν που χωρά σε πλανήτη ναι… να σε ελέγχω όχι.

Να σπάσω μέσα σου σε χίλια κομμάτια, ώστε εάν κάποτε χαθώ από κάποια ηλιακή καταιγίδα, από κάποιο μικρό, τόσο δα κομματάκι σκόνης, να ξαναγεννηθώ και να ζήσω πάλι μέσα από σένα και το σκοτάδι σου.

Για εσένα. Για όσα ήσουν.

Για εμένα. Για όσα ήμουν.

Για εμάς. Για όσα θα γίνουμε μαζί!

Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο αποχαιρέτησα για πάντα, το κοριτσάκι που κρυβόταν κάτω από τις κουβέρτες φοβισμένα με ανοργασμικές πυτζαμούλες μιας τέλειας ζωής και ζωντάνεψα την γυναίκα που κρυβόταν σε καθρέφτες από ζωές εφτά, καταργώντας υποταγμένες σκέψεις σε κορμιά Αμαζόνας που το στήθος τους κατάπιαν άντρες Λαιστρυγόνες !

Έμαθα μαζί σου ότι ο έρωτας ζει όλη μέρα στον ήρεμο τρόπο που ανασαίνουμε για να ξεγελάμε τα φαντάσματα των κορμιών μας, που μαζί τόλμησαν τα πάντα λίγες ώρες νωρίτερα και λίγα χρόνια πιο αργά από ότι θα τους άξιζε, ενώ η αγάπη ζει αχόρταγα και διψασμένα με αίμα μιας φόνισσας αθωότητας μέσα στα σεντόνια μας το βράδυ.

Έμαθα να σε ερωτεύομαι σαν άγγελος και να σου δίνομαι σαν πόρνη που έχει χορέψει με τον Διάβολο.

Έμαθα οτι τα κορίτσια ερωτεύονται με προσποιητούς οργασμούς και φτηνά δάκρυα, ενώ οι γυναίκες ερωτεύονται με γκάβλες που πονούν και χαμόγελα μεθυσμένα που δεν παραπατάνε.

Έμαθα πως σχέση είναι ό,τι αναλαμβάνει ευθύνες κοιτώντας απευθείας σε ξυπόλητα μάτια και όχι σε σκονισμένα παπούτσια!

Παραιτήθηκα από τον εαυτό μου που είχα αφεντικό στα θέλω μου και με πλήρωνε στην ώρα μου, κάθε που είχα γενέθλια Ζωής, με Πρέπει και Ανασφάλειες, Νευρώσεις και Ιώσεις Ερωτικές!

Κι αν έπρεπε να τα ξανακάνω όλα από την αρχή, να το ξέρεις… τίποτα δεν θα άλλαζα.
Τίποτα δεν θα σου έδινα λιγότερο.

Τίποτα δεν θα σου ζητούσα περισσότερο!
Οι λάθος άνθρωποι να ήμαστε, στην λάθος στιγμή, στην λάθος ζωή, στη λάθος στροφή στον πιο απόλυτο σωστό έρωτα, καταδικασμένο από τους ανθρώπους να καταγραφεί σαν λάθος και από τους Θεούς σαν πάθος, φτιαγμένο για τους ενάρετους, έκπτωτους Βασιλιάδες!

Ο έρωτας άλλωστε – τώρα πια το ξέρω καλά – ζει μόνο μέσα από ανθρώπους που πέθαναν πάνω από μια φορά δίχως να προσδοκούν Ανάσταση!

Μόνο τον τυραννικό… εξορκισμό του ποιητή, με λέξεις σαν διαλέγουν να γίνουν φαντάσματα μιας θολής εικόνας που «ταξιδεύει»!

 

Comments

comments