Γιάννης Αντωνόπουλος: «Η τέχνη μου θέλω να είναι οικουμενική, να αφορά τους ανθρώπους, την κοινωνία, τον πολιτισμό».

 

Ο Γιάννης Αντωνόπουλος έρχεται με την ατομική του έκθεση με θέμα «Διορατικές διαδρομές» να μας ξαφνιάσει ευχάριστα με την ιδιαιτερότητα του τριγωνικού καμπυλωτού σχήματος των τελάρων του, όπου επάνω τους αποτυπώνονται γυμνά σώματα τα οποία κυριαρχούν, αλλά ταυτόχρονα, όπως μας εξηγεί ο ίδιος παρακάτω, ταξιδεύουν και χάνονται στον χώρο, στον δικό τους χώρο. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας παρουσιάσει την πορεία του στην τέχνη, τα θέλω του, τις απόψεις του, τα σχέδιά του.

Πως η ζωγραφική μπήκε στη ζωή σου; Την επέλεξες ή σε επέλεξε;

Και τα δύο! Θυμάμαι, ήμουν μικρός ακόμα, όταν έπεσε στα χέρια μου μια εικόνα με έναν πίνακα του Βελάσκεθ. Αυθόρμητα μου γεννήθηκε η επιθυμία να την αντιγράψω. Το προσπάθησα, είναι η αλήθεια, χρησιμοποιώντας κάτι αυτοσχέδια χρώματα. Φυσικά ήταν αποτυχία. Από τότε δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω. Στην πορεία, η μητέρα μου, η οποία με στήριξε με τον καλύτερο τρόπο και αυτό δεν ξεχνιέται με τίποτα, βλέποντας την κλίση και το πάθος που είχα για την ζωγραφική, μου χάρισε την σειρά “Οι Μεγάλοι Ζωγράφοι”. Τα βιβλία αυτά με ενθουσίασαν. Τα μελετούσα με μεγάλο θαυμασμό. Αυτή ήταν η αρχή! Επίσης, από την εφηβική μου ηλικία είχα τη σπάνια τύχη να δουλέψω στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών και να έρθω σε επαφή με τα αριστουργήματα της Αρχαίας Ελλάδας και την τέχνη της ζωγραφικής και της γλυπτικής. Εκεί μια γλύπτρια μού έδειξε το δρόμο για την Καλών Τεχνών, από την οποία τελικά αποφοίτησα με άριστα.

Τι μπορεί να σε εμπνεύσει, για να ξεκινήσεις ένα καινούριο έργο;

Εμπνέομαι από τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας έχοντας πάντα ως επίκεντρο τον άνθρωπο με τις δυνατότητες και τα επιτεύγματά του. Με συναρπάζει η φύση και τα φυσικά φαινόμενα και γενικά ό,τι συμβαίνει στο ηλιακό σύστημα που μας περιβάλλει και μας επηρεάζει. Ακόμα, βρίσκω γοητευτικές τις κινήσεις και τα σχήματα του ανθρώπινου σώματος που είναι γεμάτο καμπύλες, τα φουσκωμένα πανιά των καραβιών που, επίσης, καμπυλώνουν στη δύναμη του αέρα, τον ορίζοντα όπου αποκαλύπτεται το σφαιρικό σχήμα της γης. Φυσικά, επηρεάζομαι και από τη τέχνη της ζωγραφικής. Υπάρχουν μεγάλοι ζωγράφοι που θαυμάζω, όπως ο Βελάσκεθ, ο Ελ Γκρέκο, ο Μανέ, ο Πικάσσο. κ.ά. όπου αντλώ την έμπνευσή μου.

Στην τελευταία σου ατομική το κυρίαρχο σου θέμα είναι το γυμνό σώμα. Τι αντιπροσωπεύει για σένα ένα γυμνό σώμα;

Το ανθρώπινο σώμα, παρόλο που έχει απεικονιστεί πολλές φορές στην ιστορία της τέχνης, δεν παύει να μαγεύει τον καλλιτέχνη και να τον προκαλεί να το αποδώσει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Στη ζωγραφική μου το ανθρώπινο σώμα παρουσιάζεται αφαιρετικά. Κυριαρχεί και την ίδια στιγμή ταξιδεύει, χάνεται στο χώρο, στο δικό του χώρο. Τα ανθρώπινα γυμνά κορμιά φανερώνουν τη σιωπή, τη μοναξιά, τον πόνο, τη μνήμη, τη φθορά, αλλά και την αναγέννηση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Παράλληλα η ατομική σου έκθεση χαρακτηρίζεται από την ιδιαιτερότητα του τριγωνικού καμπυλωτού σχήματος των τελάρων σου. Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που διάλεξες να εκφραστείς μέσα από τη συγκεκριμένη παρουσίαση των έργων σου;

Η επιφάνεια της ζωγραφικής είναι για μένα εξίσου σημαντική με τις εικόνες που ζωγραφίζω. Από πολύ παλιά δεν μπορούσα να δεχτώ το συγκεκριμένο σχήμα του τελάρου, γι’ αυτό πειραματιζόμουν με διαφορετικά σχήματα. Παιδεύτηκα πολύ, δούλεψα αρκετά χρόνια πάνω στη συγκεκριμένη ιδέα, μέχρι να καταφέρω να την υλοποιήσω. Στην τελευταία μου, λοιπόν, έκθεση, τις «Διορατικές Διαδρομές», παρουσιάζω το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Στο τριγωνικό και καμπύλο σχήμα που δίνω στα τελάρα των έργων μου βλέπω το σχήμα των φτερών, το σχήμα των πανιών των ιστιοφόρων κάθε τι που έχει καμπύλη επιφάνεια. Όλα όσα έχουν δυναμική μπορούν να σε απογειώσουν και σε ταξιδέψουν σε ένα φανταστικό κόσμο. Μου αρέσει αυτή η περιπλάνηση του μυαλού, η δυνατότητα να πας μπροστά, να ταξιδέψεις πέρα από τον ορίζοντα, στο χρόνο.

Ποιος ή ποιοι είναι οι στόχοι που θέτεις μέσα από αυτήν την ατομική σου έκθεση;

Ως σύγχρονος καλλιτέχνης προσπαθώ να προσδώσω στη ζωγραφική μου ένα ιδιαίτερο ύφος, να την εμπλουτίσω με νέες ιδέες, να της αποδώσω μια φρέσκια εικόνα αναμειγνύοντας την αφαίρεση (abstract) και την απεικόνιση (figurative) με διάθεση εξπρεσιονιστική. Πρακτικά, αν κάποιος κοιτάξει τα έργα μου από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, μπορεί να δει την άποψη της φιγούρας. Αν πάλι τα προσεγγίσει από μια άλλη, μπορεί να αντιληφθεί μια αφηρημένη σύνθεση του θέματος. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι καμπύλες γραμμές και οι κυρτές επιφάνειες των έργων ενεργοποιούν τον θεατή να συνδυάσει δυο οδούς σύλληψής τους, την όραση αλλά και την κίνηση. Πρόκειται για μία δυναμική ζωγραφική, η οποία βρίσκεται στο μεταίχμιο ζωγραφικής και γλυπτικής. Για το λόγο αυτό, θεωρώ υπέρτατη πρόκληση να καταφέρω να παρακινήσω το θεατή να εξερευνήσει την πολυπλοκότητα των στοιχείων της ζωγραφικής με τον δικό του ρυθμό. Να τον ωθήσω να μετακινηθεί ελεύθερα, να περιφερθεί από το ένα άκρο του ζωγραφικού πίνακα στο άλλο, να δημιουργήσει τις δικές του παρατηρήσεις – εμπειρίες και στο τέλος τα δικά του συναισθήματα και εντυπώσεις.

Ο τίτλος της έκθεσης σου είναι «Διορατικές διαδρομές». Πως τον επέλεξες και πως αποκωδικοποιείται στα μάτια, όσων επισκεφτούν την έκθεση;

Ο τίτλος της έκθεσης συνδέεται στενά με την διαδικασία δημιουργίας των έργων. Μιλώ για εκείνες τις χρονοβόρες εσωτερικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό και στη ψυχή μου, πριν γεννηθεί κάθε έργο. Είμαι σε συνεχή εγρήγορση. Παρακολουθώ όσα συμβαίνουν γύρω μου σε όλους τους τομείς της τέχνης και της ζωής, τα εσωτερικεύω, ενώ ταυτόχρονα επεξεργάζομαι βαθύτερα αυτά που με αγγίζουν ιδιαίτερα, αυτά που με εμπνέουν, αυτά που με τροφοδοτούν με ιδέες, αυτά που με κάνουν τελικά να οραματιστώ το έργο μου, πριν ακόμα του δώσω «σάρκα και οστά». Αυτές είναι οι δικές μου διορατικές διαδρομές. Επιθυμία μου είναι με τα συγκεκριμένα έργα να προκαλέσω και να προσκαλέσω το θεατή να μπει στο πνεύμα μου, ώστε να συμπορευτούμε σε πρώτη φάση. Έπειτα, να τον κινητοποιήσω να διαγράψει την προσωπική του διορατική διαδρομή. Το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός και εύχομαι να είναι μακρύ…

Δημιουργώντας τα έργα της ατομικής σου έκθεσης, πότε νιώθεις ότι ένα έργο σου έχει φτάσει στην ολοκλήρωσή του;

Έχω πολλές ιδέες, όμως δεν είναι όλες πραγματοποιήσιμες, λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους. Γι’ αυτό επιλέγω αυτές που μπορώ να ξεκινάω με προσχέδια. Κάνω μικρά δείγματα με χρώμα και ύστερα αρχίζω την υλοποίησή τους. Όμως δεν βγαίνει πάντα έτσι όπως το είχα φανταστεί. Το χρώμα που είναι το σημαντικό στοιχείο της ζωγραφικής μου έχει περίεργες συμπεριφορές και αποκαλύψεις. Έτσι, ποτέ δεν ξέρω πότε θα τελειώσει ένα έργο. Το σώμα, το φόντο και οι διαθέσεις αναδύονται και αλλάζουν, καθώς το θέμα μου εξελίσσεται. Χρησιμοποιώ το χρώμα συνειδητά, όμως υπάρχει και το τυχαίο, όπως τα τρεξίματα από την πινελιά, το οποίο στο τέλος αν στέκει σχεδιαστικά το ενσωματώνω στη σύνθεσή μου. Χρησιμοποιώ κάθε μέσο, το χρώμα πλάθεται με το πινέλο, απλώνεται με την σπάτουλα, ζυμώνεται με τα χέρια, το αφήνω να τρέξει, να στάξει, να πιτσιλίσει μέχρι να φτάσει στο αποδεχτό αποτέλεσμα. Θεωρητικά ένα έργο δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Πάντα μπορείς να το βελτιώνεις ή να το τροποποιείς, όσο έχεις τη διάθεση να ασχοληθείς μαζί του.

Πως αντιστρέφεις το δύσκολο κλίμα της εποχής που ζούμε, ώστε να μπορείς να συνεχίζεις να δημιουργείς, όταν είναι δεδομένο πως η ζωγραφική πολύ δύσκολα αποτελεί πλέον μέσο βιοπορισμού;

Πάντα στην τέχνη τα πράγματα ήταν δύσκολα, πόσο μάλλον στην Ελλάδα του 2017. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να στραφείς σε άλλο επαγγελματικό πεδίο, περισσότερο ή λιγότερο συναφές με την τέχνη σου, για να μπορέσεις να βιοποριστείς σε πρώτη φάση και σε δεύτερη να προσφέρεις στην τέχνη σου. Προσωπικά, διδάσκω εικαστικά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πέρα από το θέμα του βιοπορισμού, που είναι η βάση, ζωγραφίζεις γιατί το θέλεις και δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό. Έχεις ανάγκη να εκφραστείς, να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου με αυτό τον τρόπο, ζωγραφίζοντας.

Ποια είναι η δική σου άποψη για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Τέχνη, είτε από εμπορικής πλευράς, είτε από καλλιτεχνικής;

Η κρίση στο εμπορικό κομμάτι της τέχνης είναι αυτονόητη, δεδομένων των δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε. Από καλλιτεχνικής πλευράς, η άποψή μου είναι ότι σε τέτοιες περιόδους, δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Αυτό από μόνο του είναι απελευθερωτικό. Σε κάνει να τολμάς, να πειραματίζεσαι και να δίνεις ό,τι καλύτερο έχεις. Δε συμβιβάζεσαι, δεν κάνεις εκπτώσεις στη τέχνη σου. Αντίθετα, κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις, που έχεις σκεφτεί, που ονειρεύεσαι και σε ευχαριστεί. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τα ζωντανά χρώματα και τις πλούσιες αποχρώσεις που χρησιμοποιώ. Θεωρώ ότι πάντα υπάρχει, πρέπει να υπάρχει η φωτεινή ελπίδα ότι ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα στη ζωή και στην τέχνη. Χρειάζεται όμως κόπος και χρόνος.

Πιστεύεις πως η αγορά Τέχνης μπορεί να κερδίσει έδαφος σε περιόδους οικονομικής κρίσης και κάτω από ποιες συνθήκες ή όρους που θα θέσει ένας εικαστικός;

Σε περιόδους κρίσης όλοι όσοι εμπλέκονται με την τέχνη αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Μόνο η παιδεία, η ευρηματικότητα, οι έξυπνες λύσεις και η συνεργασία ιδιωτικών και κρατικών φορέων και καλλιτεχνών συνθέτουν το δημιουργικό αντίβαρο σε τέτοιες περιόδους. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με βούληση που θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και θα τα απογειώσουν. Δεν ξέρω με ποιες συνθήκες ή με ποιους όρους. Αν όμως αγαπάμε την τέχνη, θα βρεθεί ο κατάλληλος δρόμος.

Από την άλλη πλευρά το ότι είσαι καλλιτέχνης, αποτελεί έναν επιπλέον θετικό λόγο να μπορείς να «αντέχεις» μια τέτοια δύσκολη εποχή ή μπορεί να έχει κι αρνητικό πρόσημο;

Η τέχνη είναι το καταφύγιο και ταυτόχρονα το όπλο των καλλιτεχνών. Με τη βοήθειά της προσπαθώ κι εγώ να αντιμετωπίσω τα προβλήματα και τις δυσκολίες που προκύπτουν σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν υπάρχει αρνητικό πρόσημο για μένα. Όταν έχεις ωριμάσει και υπάρχει το μικρόβιο μέσα σου ξέρεις τι θέλεις να εκφράσεις. Βρίσκεις τη δύναμη και την θέληση να αφιερώνεις τον χρόνο σου σε αυτό που πραγματικά επιθυμείς να κάνεις. Δεν σε σταματούν ούτε τα εμπόδια ούτε οι αρνητικές καταστάσεις των καιρών. Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές, ψυχικές και σωματικές, ούτε τις ίδιες ευκαιρίες και την υποστήριξη που χρειάζεται για να αναδείξουν το έργο τους. Έτσι, καθένας βάζει το σημάδι του στη τέχνη, άλλος πολύ, άλλος λίγο.

Κλείνοντας τη συνέντευξη ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια ή όνειρα;

Να είμαι καλά για να συνεχίσω να ζωγραφίζω, όπως κάνω χρόνια τώρα. Όνειρό μου είναι να παρουσιάζω με τα έργα μου καινούργιες ιδέες και, αν μπορέσω, να προσφέρω αισθητικά κάτι στη τέχνη, να βάλω το δικό μου λιθαράκι. Η τέχνη μου θέλω να είναι οικουμενική, να αφορά τους ανθρώπους, την κοινωνία, τον πολιτισμό. Μία τέχνη με συνέπεια και συνέχεια στη ιστορία της τέχνης.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Κείμενο έκθεσης:  Βιβή Βασιλοπούλου

Επιμέλεια έκθεσης : Γωγώ Κολυβήρα

Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου

Εγκαίνια: Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017 και ώρα 20:00 – 23:30

Διάρκεια έκθεσης: 17 Οκτωβρίου έως 4 Νοεμβρίου 2017

Facebook link: https://www.facebook.com/events/1894247903932743

Dépôt Art gallery

Νεοφύτου Βάμβα 5

106 74 Κολωνάκι Αθήνα

Τηλ επικοινωνίας: 210 3648174

e-mail:[email protected]

Facebook:depotgallery.gr

 

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 12:00 – 20:30

                             Σάββατο 12:00 –16:00 

                             Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

 

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

Comments

comments