Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Η απελπισία ενός λαού οδηγεί στην απόγνωση και στην πλήρη αδιαφορία για τα πάντα.
Μας φλόμωσαν στο δράμα των προσφύγων για να ξεχάσουμε το δικό μας εθνικό και προσωπικό, εφάρμοσαν, για το «καλό» μας, την λιτότητα, μας πήραν ψίχουλο –ψίχουλο το ψωμί απ΄ το τραπέζι, τα όνειρα από τον ύπνο μας και τα αντικατέστησαν με εφιάλτες και συνεχίζουν να υπόσχονται φώτα στην άκρη του τούνελ.
Μα στην άκρη του τούνελ, αυτό που φέγγει είναι η ψυχή μας που έχει βγει.
Σε λίγο ούτε το σπέρμα, ούτε ένα ωάριο δεν θα μας ανήκει.
Χάθηκαν μισθοί, περιουσίες, εισφορές. Χάθηκαν οικογένειες, έσπασαν δεσμοί, διαμελίστηκαν ευτυχίες.
Δημιουργήθηκε μια νέα γενιά “χαμένων στην απελπισία”.
Ετοίμασαν με παρρησία το υπόβαθρο για να μην ανοίξει ρουθούνι. Έδωσαν όνειρα σε δάνεια, κάρτες, όλα με δόσεις, κόπηκαν οι απεργίες, οι διεκδικήσεις, γιατί δεν μπορούσες να χάσεις το ημερομίσθιο, το μεροκάματο… έτρεχε η δόση.
Τώρα είναι αργά.
Παίζεται η τελευταία πράξη πριν το τέλος.
Έργο που έχει ανέβει στο «πάλκο» της Χώρας ήδη 4 φορές… είναι Νύχτα βαθιά.
