Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Κάπου στον Πειραιά μέσα απ’ το ταξί, μποτιλιαρισμένη στην κίνηση, μετά από οχτάωρο ταξίδι στο κατάστρωμα, το μάτι μου πέφτει σε πινακίδα παλαιοπωλείου: “περασμένες αγάπες”.
Και το μυαλό αρχίζει να τρέχει. Σε αγκαλιές, υποσχέσεις, παθιασμένα φιλιά, εκπλήξεις, όνειρα, καυγάδες, συμφιλιώσεις, καινούργιες οδοντόβουρτσες, εσώρουχα στην τσάντα, αξημέρωτα βράδια, εκατοντάδες μηνύματα, κρασί και τσιγάρο, πλοία κι αεροπλάνα, σχέδια για ταξίδια. Οι περασμένες μας αγάπες στοιχειώνουν το πάντα μας, το μέσα μας. Πάντα κάποια γωνία, κάποια ημερομηνία, κάποια συζήτηση τις φέρνουν στην επιφάνεια κι όσο προσπαθούμε να τις βουλιάξουμε, αυτές καταφέρνουν να επιπλέουν.
“Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και δεν αγαπήθηκαν” είπε η αείμνηστη Μαλβίνα και είχε δίκιο.
Η παρακαταθήκη μας στη ζωή είναι οι στιγμές αγάπης που μοιραστήκαμε. Αυτές μας κάνουν αυτό που είμαστε και αυτό που θα γίνουμε. Άνθρωπος που δε μιλά γι αγάπη είναι κενός άνθρωπος, χωρίς βάθος, πεζός.
Κι ο έρωτας; Για μένα είναι ένας φτηνός κομπάρσος που ψάχνει θίασο να συμμετέχει, μα όλοι οι θίασοι είναι περαστικοί κι η καριέρα του εξαιρετικά σύντομη. Θυμάμαι να έχω κλάψει και να έχω πονέσει για αγάπες δίχως ανταπόκριση. Ποτέ μου όμως δεν μετάνιωσα που αγάπησα αληθινά. Κι ας πίστεψα συχνά πως ήμουν θύμα. Θύμα είσαι όταν δεν έχεις μάθει ν’ αγαπάς, όταν τσιγκουνεύεσαι να δείξεις και να δώσεις. Θύμα είσαι όταν δεν έχεις τίποτα να αναπολήσεις και τίποτα να νοσταλγείς.
Η ζωή πάει μπροστά. Νέες αγάπες εμφανίζονται στο δρόμο μας, γυαλιστερές, πολλά υποσχόμενες ή ντροπαλές και δειλές. Οι περασμένες αγάπες μας όμως πάντα υπάρχουν φωλιασμένες σε μια αναπαυτική πλευρά της καρδιάς μας, πάντα είναι εκεί για να μας θυμίζουν τις υπέροχες μικρές μας ιστορίες, που μπορεί να μας πλήγωσαν αλλά μας έκαναν αυτό που είμαστε τώρα: άνθρωποι γεμάτοι, άνθρωποι μεστοί, άνθρωποι που δεν φοβούνται να απλώσουν το χέρι και να πουν δυνατά: “σ’ αγαπώ”
