Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
«Έχω να σου πω…»
«Για πες, για πες!»
Κάπως έτσι δεν έχουν γίνει ναι μεν τα μεγαλύτερα εγκλήματα, αλλά σαφώς έχουν αναπαραχθεί. Είναι αυτή η εισαγωγή που μας βάζει στο mood, το παρασύνθημα να ανάψουμε τσιγάρο, να σηκώσουμε κεραίες, να πάρουμε φτυάρια, γκαζμάδες, τσουγγράνες και να αρχίσουμε το κοσμοαγάπητο, το λαοπρόβλητο θάψιμο.
Όλοι το έχουμε μέσα μας, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, το θέμα είναι ότι υπάρχει και περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες να ξεπεταχτεί. Ω ναι, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, γιατί δυστυχώς, δε γνωρίζει κοινωνικό στάτους, απόψεις, γνώμες και σε καμιά περίπτωση φύλο. Λυπάμαι θα σας απογοητεύσω αγαπητοί αναγνώστες, δεν αποτελεί προνόμιο γυναικών… τα καλύτερα τα έχω εισπράξει από ανδροπαρέες, απλά τα βαφτίζουν διαφορετικά… νέο, συμβάν, κριτική, ό,τι βάζει ο νους του καθενός, προκειμένου να μην του κολλήσουν τη ρετσινιά.
Το κουτσομπολόι, λοιπόν, είναι σαν το κομπολόι. Πάντα εκεί, διαθέσιμο, δημοφιλές, χαλαρωτικό, και κυρίως δημιουργικό… όσο δημιουργικό είναι το ξύπνημα της κότας, που τεντώνεται να ξεπιαστεί μετά από ώρες ύπνου και αποφασίζει για άλλη μια φορά να κάνει εκγύμναση στις φτερούγες της, μπας και το καταφέρει να πετάξει σήμερα, αλλά ποτέ δεν πετάει. Εκεί μια ζωή κολλημένη στο κοτέτσι να ζηλεύει τα άλλα πουλιά!
Οι κότες, λοιπόν, είναι οι πρώτες φανατικές της πρακτικής ετούτης, οι κότες μαζί με τους ενδιαφερόμενους κόκκορες! Κυκλοφορούν τα νέα με ταχύτητα φωτός από κοτέτσι σε κοτέτσι και αναστάτωση επικρατεί όταν σκάσει φρέσκο κουτσομπολόι!
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι υπάρχει κουτσομπολόι και κουτσομπολόι, όπως υπάρχουν και κομπολόγια με χάντρες πλαστικές και πετράδια από αχάτη. Δε βράζουν όλα στο ίδιο καζάνι. Αλλιώς κουτσομπολεύουν τα πουλιά και αλλιώς οι κότες. Αλλιώς κουτσομπολεύεις όταν πετάς, με άλλον αέρα και αλλιώς όταν είσαι καθηλωμένος σε ένα κοτέτσι, που αισθάνεσαι ότι δε σου πάει, γιατί αισθάνεσαι βαρύ το βάρος των συγκεκριμένων φτερών. Ενώ υπάρχουν, δε βοηθάνε και τόσο να την κάνεις για τον ουρανό…
Το θέμα είναι κάποια στιγμή το κουτσομπολόι, αντί να μας κάνει πικρόχολους να μας οδηγήσει πιο βαθιά, στην όλη φιλοσοφία της υπόθεσης. Να αποδεχτούμε ότι κάποιοι θα έχουν την τύχη να δουν μέρη ονειρεμένα, τόπους ανεξερεύνητους, κάποιοι θα βγάζουν το πιο μελωδικό κελάηδημα στο πιο κυριλέ κοτέτσι της γειτονιάς και κάποιοι θα κάνουν τα πιο νόστιμα αυγά!
Όταν το κουτσομπολόι φτάσει πλέον σε αυτό το επίπεδο θα μπορέσει πια να ταυτιστεί πλήρως με το κομπολόι… περνάω το χρόνο μου ευχάριστα, χωρίς να μου μένει πικρία για κάποια πιθανόν ανύπαρκτη, φανταστική ανεπάρκειά μου. Τι να κάνουμε; Ευτυχώς σπάει η μονοτονία και όλοι γεννιόμαστε διαφορετικοί… τα παράπονά σας στο Δημιουργό!
