Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Φαινόμενο του ντόμινο: η μεταβολή ενός στοιχείου κάποιου συνόλου επηρεάζει αλυσιδωτά και τα υπόλοιπα στοιχεία
Πολεμώ ενάντια σε όλα αυτά που ζητώ, μου έχουν πει όμως ότι η αγάπη είναι πιο ισχυρή από τα ισχυρά τείχη.
Ο Χάιντεγκερ στο έργο του “Δρόμοι στο Δάσος” (Holzwege) είχε αναφερθεί στα μονοπάτια μέσα στο δάσος που οδηγούν σε αδιέξοδο. Είναι μονοπάτια ξεχωριστά που χάνονται μέσα στη βλάστηση, φαινομενικά είναι ίδια με τα υπόλοιπα αλλά ουσιαστικά καταλήγουν στο ίδιο. Μόνο λίγοι έχουν την ικανότητα να ξεχωρίζουν όχι μόνο τους δρόμους αλλά και τη σημασία τους να οδεύουν σε αυτούς. Όπως η Αγάπη…
Απόλυτο σκοτάδι. Ακόμα και οι σκιές είχαν κρυφτεί εκείνο το βράδυ. Μόνο το βλέμμα της ξεχώριζε. Με γυμνά πόδια περπατούσε στο παγωμένο γρασίδι. Εκσταζιατόταν με την ανατριχίλα που της προκαλούσε. Κρύωνε. Ζητούσε την αγάπη..
Ζήλεια! Απόρριψη! Εξάρτηση! Εμπόδιο! Φόβος! Θυμός! Μοναξιά! Αγάπη! Ποια αγάπη; Φοβάμαι να δώσω! Φοβάμαι να νιώσω! Αγάπα με! Δεν θέλω να δεις ποιος είμαι! Κρυώνω! Θα φύγεις αν με δεις! Θέλω να σε φιλήσω! Αγάπη… (Α.Μηλιαράκη)
‘Επειτα σε ένα δωμάτιο στο μισοσκόταδο γεμάτο καθρέφες εκείνη και ο Εαυτός της. Όπου και να γύριζε έβλεπε μόνο το είδωλο της. Έκλεινε τα μάτια αλλά μάταια. Η μορφή της έβρισκε τρόπο και εισχωρούσε.
Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον Εαυτό του, εξάλλου. Μπορούμε όλους να τους ξεγελάσουμε αν θέλουμε, τις δικές μας ανάγκες όμως όχι και αυτές βρίσκουν τον τρόπο να μας χτυπάνε αδυσώπητα όταν εμείς τις παραμελούμε.
Πεσμένη στο πάτωμα φώναζε δυνατά. Η αγάπη, ο θυμός, ο εγωισμός, η ζήλεια, η ανασφάλεια, ο φόβος, ο έρωτας, η χαρά, η μοναξιά είχαν στήσει χορό γύρω από εκείνη. Την προκαλούσαν να σηκωθεί και να αντικρύσει αυτό που απέφευγε!
Και όταν βρεις αυτό που αποζητούσες θα είσαι σε θέση να το διαχειριστείς; Αντίλαλος σε ένα άδειο δωμάτιο!
Ο Νίτσε σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις είχε γράψει ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τον εγωισμο. Μια αέναη πάλη υπεροχής ο ένας στον άλλο! Ποιός θα έχει το πάνω χέρι. Είναι τόσο καλά ποτισμένο με αυτό το δηλητήριο το υποσύνειδητο μας που γινόμαστε αυτόχειρες χωρίς να το καταλάβουμε. Και περιφερόμαστε συνειδητά σε έναν κόσμο ψάχνοντας να βρει ο καθένας το άλλο του μισό. Το οποίο δεν βρίσκεται μόνο πίσω από την ιστορία του Σωκράτη στο Συμπόσιο περί άλλου μισού. Είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες εξάλλου και αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάποιον να βαδίζει δίπλα μας.
Είμαστε ένα κράμα από πάθη, λάθη, εγωισμούς, καλοσύνη, φοβιές. Ένα παζλ που συνθέτει την δική μας εικόνα. Η αποδοχή είναι ο συνδετικός μας κρίκος. Κάθε αρνητικό να το αγκαλιάσουμε. Πόσο εύκολο όμως είναι; Μια λάθος εγωιστική κίνηση και το ντόμινο της ζωής μας ξεκινάει χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι να το σταματήσουμε μέχρι να πέσει και το τελευταίο κομμάτι. Και ό,τι χτίζαμε να διαλυθεί από μια στιγμή και μόνο. Πόση ωριμότητα άραγε χρειάζεται να υπερκεράσει κάποιος έναν ανόητο εγωισμό για τον άνθρωπο που αγαπά;
Οι ενοχές άπλωσαν το χέρι και την έδειχναν και εκείνη να ρωτάει τον εαυτό της ξανά και ξανά…
“Έρωτας ή Αγάπη; Τι από τα δύο; Είναι το ίδιο; Ποιό είναι προτιμότερο;”
Ο Έρωτας είναι σαν τη γρίπη. Παροδικός. Ανεβαίνει ο πυρετός με ταχύτατους ρυθμούς. Σε αποδυναμώνει. Σου δημιουργεί ένταση. Εγωισμό. Αίσθημα υπεροχής. Ψάχνεις τρόπους να απορρίψεις καθώς οι φοβίες στήνουν χορό γύρω από εσένα για εσένα. Κάποια στιγμή όμως περνάει. Ο πυρετός πέφτει. Οι δυνάμεις ανακτώνται. Σου μένει μόνο αυτή η πικρή γεύση της δίψας του πυρετού. Μετά κενό. Μέσα στην αδυναμία υπάρχει μια δύναμη που ξεπετάγεται ξανά…
Το πάθος είναι σαν τη φωτιά καίει μόνο όσο βρίσκει να κάψει και έπειτα σβήνει αφού τα έχει κάψει όλα..
Η Αγάπη όμως; Αυτή είναι χειρότερη. Είναι το αυτοάνοσο εκείνο που έτσι και μπει στο αίμα σου δεν υπάρχει επιστροφή! Ούτε φάρμακο. Όταν αγαπάς συγχωρείς. Αδυναμία το λένε κάποιοι. Θέλει όμως δύναμη να αγαπάς και να αποδέχεσαι…
Είναι φοβερό όταν κάποιος άνθρωπος εισχωρήσει στο αίμα σου γράφει ο D. H. Lawrence στο βιβλίο του ” Εραστής της Λαίδης Τσατερλέυ”.
Και τότε μέσα στο σκοτάδι είδε φως μέσα από τη χαραμάδα! Με αργούς ρυθμούς σηκώθηκε όρθια. Στο ύψος της. Σκούπισε τα δάκρυα της και κοίταξε το φως. Χαμογέλασε τη στιγμή που το σκοτάδι της σιγοψυθιριζε :
“Να παλεύεις για τα όνειρα σου και για ό,τι αγαπάς. Να μην τα κάνεις παιχνίδι ντόμινο στα χέρια του εγωισμού σου. Κανείς δεν ξέρει άλλωστε τον ίδιο σου τον εαυτό εκτός από εσένα και αυτός έχει τον τελευταίο λόγο στη ζωή σου”..
music pls ASAP…..
