Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
– Οι ιστορίες, τα πρόσωπα και οι τοποθεσίες που περιγράφονται από τους συγγραφείς είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Οιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική και ως τέτοια πρέπει να εκλαμβάνεται. Σκύλοι, γάτες, άλογα και γνωστές, αλλά μη εξαιρετέες, ‘κότες’ που χρησιμοποιήθηκαν ή θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από το συγγραφικό δίδυμο χαίρουν άκρας υγείας –
***
BARMAN:
Το 2016 σηματοδοτεί 30 χρόνια από την έξοδο του Top Gun στις αίθουσες.
Ακόμη και τώρα ανατριχιάζω στη θύμηση της βιντεοκασέτας που κρατούσα με δέος στα χέρια μου κάνα δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία στις αίθουσες (11 χρόνων τότε – δεν πολύ πήγαινα σινεμά). Είχα κάνει την απόσταση βίντεο κλαμπ-σπίτι γύρω στα 40 δευτερόλεπτα, μην μπορώντας να συγκρατήσω την επιθυμία μου να δω την ταινία για την οποία εκείνη την εποχή, παραμιλούσε ο πλανήτης ολόκληρος.
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνες τις μέρες…;
Αφίσες του Τομ Κρουζ και του Βαλ Κίλμερ σε κοριτσίστικα δωμάτια σε βαθμό που να μη βλέπεις τον ίδιο τον τοίχο; Rayban 3025 – Large Aviator γυαλιά να ξεπουλάνε σαν επιδημία από βιτρίνες μέχρι και μια δεκαετία μετά; Το “Take my breath away” (Όσκαρ τραγουδιού – μην ξεχνιόμαστε!) και το “Danger Zone” να σπάνε τα ραδιόφωνα; Για να μην πω για τις σχολές Ικάρων που ξαφνικά άρχισαν να δέχονται χιλιάδες αιτήσεις αριστούχων μαθητών που ήθελαν να σκίζουν τους αιθέρες δίνοντας επικές αερομαχίες!
– Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις αγόρι μου; Γιατρός, δικηγόρος ή μήπως ποδοσφαιριστής;
Ε ναι λοιπόν! Ακόμη και το σύνηθες… ποδοσφαιριστής των παιδικών μας χρόνων είχε ισοπεδωθεί από τη μόνιμη απάντηση κάθε πιτσιρικά που σεβόταν τον εαυτό του: Ιπτάμενος!!! (Και τζέντλεμαν προφανώς)…
Πολύ μικρός για σινεμά λοιπόν, είχα πρωτοδεί μερικές σκηνές του Τop Gun στο “Σκορπιό”! Μια καφετέρια δίπλα στο δοξασμένο 65ο Γυμνάσιο, όπου έτυχε να βρεθώ με τον πατέρα μου μετά από ένα τοπικό ποδοσφαιρικό ματς, μια όμορφη και ηλιόλουστη Κυριακή! Δεν είχα ξαναδεί αερομαχίες στη ζωή μου! Κόντρες θανάτου με υπερηχητικά μαχητικά αεροπλάνα, γοητευτικοί πρωταγωνιστές και μουσικές που μεγάλωσαν μια ολόκληρη γενιά (μαζί με το άλλο επικό σάουντρακ εκείνης της χρονιάς – Ρόκυ 4)!
Τη δική μου γενιά!
Κατά τ’ άλλα, ο Τομ Κρουζ απογειώνεται στους αιθέρες πιλοτάροντας ένα F-14 και μαζί απογειώνει και την καριέρα του με το απόλυτο, όπως είπαμε, blockbuster της δεκαετίας του ’80, ενώ πέρα απ’ αυτόν, μια ολόκληρη γενιά ηθοποιών αναδεικνύεται μέσα απ’ την ταινία που απέκτησε αμέσως εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον πλανήτη.
Πέρα, όμως, από την υπέρ-περιπέτεια και το λοβ στόρυ των πρωταγωνιστών, το Τοπ Γκαν έχει να πει και κάτι ακόμη. Μιλάει για την αντρική φιλία. Ίσως τη μόνη δύναμη που στα 100 λεπτά της ταινίας υπερβαίνει αυτή των G και του έρωτα ανάμεσα στον Μάβερικ και την εκπαιδεύτριά του! Να πω εδώ ότι η πρώτη φορά που δάκρυσα σε προβολή ταινίας ήταν με το θάνατο του Goose! Υποσυνείδητα έβαζα στη θέση του Μάβερικ εμένα και στη θέση του νεκρού φίλου και συγκυβερνήτη τους παιδικούς μου φίλους: το Γιώργο, το Μιχάλη…
Πολλοί θεατές και κριτικοί μίλησαν ακόμη και για μια υποβόσκουσα ομοφυλοφιλία – αδιανόητο για τις μικρές θαυμάστριες τότε! Θυμηθείτε, όμως, τους τσακωμούς του ‘Maverick’ με τον… ανίκητο ‘Iceman‘ (Val Kilmer)! Πρόσωπο με πρόσωπο με τις μύτες τους σχεδόν να αγγίζουν!
Βλέμματα οργής αλλά ταυτόχρονα θαυμασμού του ενός για τον άλλο! Για να μη μιλήσουμε για τη σχεδόν επική σκηνή του beach volley! Κορμιά γυμνά, γυμνασμένα και ιδρωμένα κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, σε μια αμιγώς αντρική σκηνή με αγκαλιές, χάδια και hi-five!
Αντρική φιλία λοιπόν!
Υπερφυσική δύναμη σε ένα σύμπαν γεμάτο υποκρισία και ψέμα.
Έχω αγαπήσει άντρες-φίλους στη ζωή μου και πάρτε το όπως θέλετε! Είναι μια αγάπη σαρωτική και αληθινή. Μια αγάπη που υπερβαίνει τα συμφέροντα και τον ατομικισμό. Δεν ξέρω αν εμένα με αγάπησαν με τον ίδιο τρόπο. Συνήθως εισέπραττα συναισθήματα ζήλιας, ως επί το πλείστον, ακόμη κι από πολύ δικούς μου ανθρώπους. Βλέπετε, κάθε αντροπαρέα είναι ακριβώς σα μια αγέλη λύκων. Υπάρχει ένας Άλφα και υπάρχουν και οι υπόλοιποι που θέλουν να γίνουν σαν αυτόν… αλλά μέχρι την ώρα της μάχης για την κυριαρχία, τον ακολουθούν. Όταν, όμως, τα πράγματα ξεδιαλύνουν και η κυριαρχία εδραιωθεί, όλα επανέρχονται στην προκαθορισμένη από την φύση τους ισορροπία. Εκεί, στην ισορροπία… ή θα αγαπήσεις με όλη σου την καρδιά τους φίλους και συνοδοιπόρους σου, ή θα σε φάει η μαρμάγκα, μάγκα!
Αληθινή αντρική φιλία. Γεμάτη ειλικρίνεια και θυσίες. Την έχω νιώσει στη ζωή μου.
Ήμουν πολύ τυχερός κι αυτό το καλοκαίρι γιατί την ξανά ένιωσα μετά από καιρό σε υπερθετικό βαθμό…και είναι ένα συναίσθημα ανυπέρβλητης αγάπης που σε εξυψώνει. Σε κάνει να θέλεις να είσαι καλύτερος. Το καλοκαίρι μου ήταν γεμάτο. Ήταν όμορφο. Ήταν σχεδόν μαγικό. Αν θα έπρεπε, όμως, να θυμάμαι μόνο ένα πράγμα, θα ήταν ο νέος μου φίλος. Ο Robin…
…Οκέι, οκέι – και ένα ονειρεμένο πρωινό στην Οία με τον έρωτα της ζωής μου, αλλά αυτό είναι για κάποιο άλλο ποστ!
Εις το επανιδείν λοιπόν, φίλε μου. Μιλάμε.
ROBIN:
Ξέρεις, θυμάμαι την αρχή της ιστορίας σαν χθες.
Μεσημέρι Δευτέρας κι εγώ κάθομαι στη στάση του λεωφορείου που βρίσκεται ακριβώς μπροστά απ΄τον Εθνικό Κήπο, με θέα το ξενοδοχείο “Αμαλία“. Κρατάω την τσάντα μου, το λάπτοπ και τα προσωπικά μου αντικείμενα απ’το γραφείο. Στάζω ιδρώτα – ο ήλιος κερνάει πρόωρα το καλοκαίρι – και το άγχος μου είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.
Με απέλυσαν. Άνεργος για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες. Και τώρα; λέω. Τι κάνουμε;
“Σκέφτεσαι υπερβολικά πολύ – αυτό είναι το πρόβλημα σου.”
Και τότε ήρθε η αναλαμπή:
Ρε συ. Εκείνο το παιδί που είχαμε πάει μαζί σινεμά μια φορά; Να τον ρωτάω εγώ “μα πώς γίνεται να βλέπεις απλά ταινίες όλο τον χρόνο και να ζεις;” και να μου απαντά πως δουλεύει το μισό χρόνο στη Σαντορίνη τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Μπάρμαν – στο επάγγελμα.
Σκορπιός – στο ζώδιο.
— Έλα ρε μαν. Μόλις με απολύσανε απ’ τη δουλειά, στο πουθενά.
— Πω ρε φίλε, μαλακία. Θες να σε φτιάξω;
Δίστασα για μισό δευτερόλεπτο. Φοβήθηκα. Ήταν το πιο τρελό πράγμα που θα έκανα στη ζωή μου. Δεν είχα δουλέψει ποτέ μου μπαρ, ποτέ μου σέρβις, ούτε καν δίσκο δεν είχα σηκώσει. Μπροστά μου βρισκόταν το χάος της αβεβαιότητας – κάτι που κάποτε παρέλυε τις σκέψεις μου και έσφιγγε το στήθος μου.
Και πήρα φόρα και… κι απλά βούτηξα στο κενό.
— Φτιάξε με.
“Μα το να ζει κανείς σημαίνει να λύνεις το ζωνάρι σου, και να ψάχνεις μπελάδες!”
Για πότε πέρασαν οι μέρες, για πότε έκλεισα εισιτήρια και μπήκα στο καράβι, ούτε που το κατάλαβα.
Φεύγοντας απ’ την Αθήνα – μια πόλη που τόσο αγαπούσα – δε γύρισα να κοιτάξω πίσω ούτε στιγμή. Ανέβηκα άρων-άρων στο Blue Star με σορτσάκι, σαγιονάρες κι ένα λεπτό φουτεράκι με τη μόνη σκέψη να πάω να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ και να αναπνεύσω.
Να μάθω να ζω και να χορεύω ξανά.
Λίγο πριν τον συναντήσω, με το λευκό πόλο της δουλειάς και τα χαρακτηριστικά μαύρα γυαλιά ηλίου του, χάθηκα σαν το μαλάκα – έστριψα αριστερά στην ανηφόρα για Ημεροβίγλι και κατέληξα ξανά στα Φηρά. Αλλά τελικά, το απόβραδο μας έβρισκε να κοιτάμε μαζί στην Καλντέρα τον ήλιο να δύει και θάλασσα κι ουρανό να γίνονται ένα ενιαίο πύρινο τοπίο.
Πίναμε μοχίτο.
— “Φίλε, να ξέρεις”, μου λέει, “πως το νησί έβαλε τα καλά του για να σε υποδεχθεί. Αυτό ήταν απ’ τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα που έχω δει. Και τώρα μικρέ, ξεκινάει η δική σου εικοσαετής περιπέτεια που θα λέγεται Σαντορίνη!”.
Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Είχα πάρα πολύ καιρό να ερωτευτώ έναν άντρα.
Καταλαβαίνετε ή μπα;
Έζησα για 105 ημέρες έναν άνθρωπο κι έμαθα για εκείνον τα πιο απλά, όπως τον τρόπο που πίνει τον καφέ του, μέχρι τα πιο πολυσύνθετα, όπως το πόσες φορές έχει ερωτευτεί στη ζωή του. Ούτε ξέρω, όσο κι αν προσπαθώ να το συλλάβω, πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες αυτές. Όλα στο μυαλό είναι ένα μωσαϊκό. Μία συγκεχυμένη εικόνα αναμνήσεων. Κάποιες απ’ αυτές τις έχουμε μοιραστεί κι εδώ μαζί σας. Άλλες πάλι, τις κρατάω μονάχα για πάρτη μου. Ατόφιες μέσα μου, στη μνήμη μου. Έτσι, ώστε να μπορέσω να κρατήσω για λίγο ακόμα ζωντανή την ανάμνηση του πλέον, φίλου μου, με τον οποίο γίναμε από ξένοι δύο πραγματικοί υπερήρωες – μια ομάδα τόσο όμοια στα όμοια και τόσο διαφορετική στις διαφορές.
Ειλικρινά, τι να σας πρωτοπώ για τις περιπέτειες μας; Να μιλήσω για τα βράδια που σχολούσε νωρίτερα κι έβρισκα στην πόρτα μου κουτιά με μισή πίτσα; Ή για το ότι με σύστηνε σε όλους στο νησί ώστε σιγά-σιγά να νιώθω άνεση και οικειότητα για να μη μου λείπει τόσο το σπίτι μου; Ή μήπως για τη φορά εκείνη που η πίεση στη δουλειά με λύγισε με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσω στις 4 τα χαράματα για να του γκρινιάξω ουσιαστικά; Κι όχι μόνο με άκουσε, σηκώθηκε κιόλας όπως ήταν μισοκοιμησμένος και με το σορτσάκι να βγάλει απ’ την ντουλάπα του ένα μικρό κουτί τυλιγμένο σε πολύχρωμο χαρτί. Μου το έδωσε στο χέρι και ξαναξάπλωσε. Χασμουρήθηκε κι έξυσε την κοιλιά του.
Προσπάθησα να το παίξω κουλ, τύπου “α εντάξει καμιά τρολλιά θα είναι, κάνα κουτί καπότες για όλες τις φορές που δε γάμησα ενώ μπορούσα”. Αλλά είχα συγκινηθεί (είχα πιει και είχε πανσέληνο) κι είχα τόσα χρόνια, ειλικρινά, να εισπράξω ανιδιοτελή αγάπη από άντρα.
Απ’ τα περιτυλίγματα ξεπρόβαλε ένα μουσικό κουτί – απ’ έξω ο Αλέξης Ζορμπάς με απλωμένα τα χέρια, με απλωμένα τα φτερά, να χορεύει κι από μέσα, famous Ouzo from Greece – Opa! Κι ένα σφηνοπότηρο. Απ’ το κουτί ξεγλιστρούσαν οι πρώτες νότες απ’ το γνωστό σε όλο τον κόσμο Συρτάκι.
Ήταν η πιο υπέροχη κιτσο-τουριστική μαλακία που μου είχαν δώσει ποτέ.
— Ήθελα να στο δώσω στο τέλος της σεζόν – κάτι να σου θυμίζει γιατί ήρθες μέχρι εδώ και πώς πέρασες: να σου θυμίζει ότι όλες αυτές οι μαλακίες, δουλειές, γκομενικά, φίλοι – όλα αυτά περνάνε κι εσύ απλά… τσαπ!
Άπλωσε τα χέρια, έκανε κλακ τα δάχτυλα και συνέχισε:
— Εσύ μικρέ μου Robin απλά θα χορεύεις, έτσι: ώπα!
Την τελευταία φορά που τον είδα φορούσε μια μπαντάνα στα μαλλιά, ένα λευκό t-shirt και κλασικά, τα μαύρα του γυαλιά. Προχωρούσαμε προς τη στροφή που θα μας χώριζε. Εκείνος θα πήγαινε δεξιά για τη δουλειά κι εγώ ευθεία – να μπω στο αμάξι με κατεύθυνση το λιμάνι.
“Φαρμάκι ο αργός αποχωρισμός από τους ανθρώπους που αγαπάς – καλύτερα να κόβεις με το μαχαίρι και να μένεις πάλι ολομόναχος: στο φυσικό κλίμα του ανθρώπου. Στη μοναξιά.”
— Νίκος Καζαντζάκης (Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά).
— Έλα, λοιπόν, θα τα πούμε…
Με άγγιξε κοφτά στον ώμο, από μακριά. Γύρισε επιτόπου. Κι έφυγε.
— “Μα πότε θα τα πούμε ρε;” ρώτησα μπερδεμένος.
— “Θα τα πούμε ρε!” και χάθηκε μέσα στα δαιδαλώδη ολόλευκα μονοπάτια.
Δεν κοίταξε πίσω του ούτε στιγμή.
Δύσκολο συναίσθημα να κλείνει η μπουκαπόρτα στο Blue Star, να βλέπω ένα-ένα τα χωριά και να θυμάμαι καθεμιά απ’ τις ιστορίες μας – κάθε καφέ, κάθε κουβέντα για γυναίκες, κάθε νυχτερινό κοκτέιλ κι όλες εκείνες τις ιστορίες που είχαμε να συζητάμε το επόμενο πρωί.
Το ξέρω ότι είναι γελοίο και ίσως δημιούργημα της φαντασίας μου αλλά σας το ορκίζομαι πως όταν πέρασε το πλοίο απ’ το Ημεροβίγλι, ένιωσα το βλέμμα του Σκοτεινού Ιππότη επάνω μου. Ήξερα πού στεκόταν αυτός ο υπέροχος μπάσταρδος κι ήξερα ότι με έβλεπε που τον έβλεπα να με βλέπει να φεύγω – να πετάω μακριά, να επιστρέφω σπίτι για το χειμώνα. Κι εκείνος, με παρακολουθούσε σουφρωμένος όπως κάνει άλλωστε ο Άνθρωπος Νυχτερίδα.
Σήκωσα το χέρι μου ψηλά στο αέρα και τον χαιρέτησα από μακριά. Αυτός είχε τα δικά του στις τσέπες του, τα χείλη του σφιχτά και ανέκφραστα.
Δε μου φτάνουν οι γραμμές. Δεν έχω το χρόνο να τα καταγράψω όλα κι ούτε τις λέξεις που χρειάζονται για να δώσω πνοή στον άντρα που με είδε να φτάνω στο νησί ένα φοβισμένο, μικρό γλαρόπουλο και να φεύγω πετώντας πια μόνος. Αετός με τα δικά μου φτερά.
Αυτό τι πάει να πει; Ότι ο Barman είναι ο Ζορμπάς; Αυτός έχει τις λύσεις; Ούτε καν – αμάν Παναγία μου!
Τότε ποιος; Εγώ; Τι λέτε καλέ; Άκου εκεί: εγώ!
Όχι – εμείς είμαστε εμείς – οι Barman and Robin.
Τα του Ζορμπά στο Ζορμπά.
Είμαστε δυο άντρες χωρίς υπερδυνάμεις αλλά ο καθένας, ήρωας με το δικό του τρόπο. Ο καθένας, μπάσταρδος με το δικό του τρόπο. Ο νέος – ο παλιός. Οι ιστορίες του κινηματογράφου κι οι ιστορίες βγαλμένες απ’ τη ζωή. Που παλεύουν με τα τέρατα μέσα τους και τις σειρήνες τριγύρω τους, ο καθένας ψάχνοντας εν τέλη, πίσω από κάθε πέτρα, πίσω από τα χρόνια που περνάνε και περάσανε, πίσω και απ’ τα μαύρα γυαλιά τους, τον απόλυτο κι αληθινό έρωτα. Δυο ξένοι που έγιναν απ’ το πουθενά φίλοι και μπορεί και να αγαπηθήκανε πολύ.
Πολύ πιθανό να μην ξαναβρεθούν ποτέ τους: να ήταν για ένα μόνο καλοκαίρι οι κοινές περιπέτειες τους.
Μα δεν παύει να ήταν ένα αληθινό, γνήσιο, υπέροχο Ελληνικό καλοκαίρι.
Και ίσως αυτό πάει να πει απόλυτος, καθαρός, έρωτας…
Ώπα!
***
Τέλος σεζόν!
…
…
…
Άραγε, οι Barman and Robin θα επιστρέψουν;;;
Κανείς δεν ξέρει! Καλό χειμώνα!
