Μικρές ιστορίες παραλίας! – Χαρά Μαρκατζίνου

Κυριακάτικο ξύπνημα μετά τις δέκα και μισή,κι ενώ ακόμα είμαι μαχμουρλού, στο νου έρχεται μια παραλία που μου έχει προτείνει ένας καλός φίλος, λίγο μετά το Θυμάρι. Googlαρισμα για τις ακριβείς οδηγίες της διαδρομής. Το άρθρο μιλούσε για μια παραλία χωρίς μπιτσόμπαρα και τα σχετικά, οπότε σκέφτομαι ‘εδώ είμαστε’. Η απόλυτη χαλάρωσις, που την έχουμε ανάγκη. Λάδι μαυρίσματος, εφεδρικό μαγιό, βιβλίο, κινητό, φωτογραφική και είδη πρώτων βοηθειών, νερό, ξηροκάρπια και λίγο σταφυλάκι, γιατί το κορμί για να συντηρηθεί θέλει θυσίες. Α και την καλύτερη των διαθέσεων για παρέα.

Μουσικούλα, απόλαυση της οδήγησης και λίγο μετά τη μια ωρίτσα,φτάνω στην πολυπόθητη παραλία. Χμμμ ναι, ήσυχη έλεγε το Google, χωρίς μπαράκια και μουσική. Το αντίθετον: δύο πρόχειρες κατασκευές τύπου μπιτσομπαροκαντίνες, λουόμενοι, πετσέτες, ξαπλώστρες, ομπρέλες ολούθε. Και μουσικούλα στη διαπασών έτσι για να γουστάρουμε. Δεν πτοούμαι. Λέω θα με ανταμείψει η θάλασσα, τι στο καλό.

Απλώνω το στρωματοπετσετάκι μου σε μια κενή λωρίδα άμμου – κομβικό σημείο, όπως αποδείχτηκε τελικά – και μπαίνω να κάνω την πρώτη βουτιά ξεχνώντας τον κόσμο και τη φασαρία. Το απέραντο γαλάζιο κάνει το θαύμα του και ξαφνικά νιώθω ότι είμαι σε μια όαση! Κολυμπάω για αρκετή ώρα και νιώθω την ελευθερία που σου δίνει το υγρό στοιχείο, εκεί που νιώθεις πως σηκώνει όλα σου τα βάρη και τις έννοιες και κανένα παραπανίσιο κιλάκι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Μετα τις ολυμπιακών αντοχών επιδόσεις μου στο κολύμπι  – τις απλωτές εννοώ αλλά είπα να το πω πιο ποιητικά – βγαίνω στην παραλία για να λιάσω το κορμί, να γίνω μία bounty, σοκολατένια με άρωμα καρύδας για.

Κι εκεί που είμαι έτοιμη να ανοίξω το βιβλίο να γίνω ένα με τους ήρωες του μυθιστορήματος που διαβάζω, μια τσιριχτή φωνή από τη διπλανή ομπρέλλα μου τραβάει την προσοχή. Ξαφνικά θυμάμαι τα λόγια του δασκάλου μου – της ζωγραφικής γιατί ήμεθα και καλλιτέχναι-  να παρατηρούμε εικόνες γύρω μας, πρόσωπα, αντικείμενα, τοπία. Κι εμένα τη δεδομένη στιγμή αυτή η φωνούλα φάνηκε πιο ενδιαφέρουσα. Το βιβλίο μου ας περιμένει. Είναι λοιπόν η κυρία Τασούλα, μία καλοδιατηρημένη κυρια γύρω στα εξήντα, παντρεμένη με τον συμπαθέστατο κύριο Δημητράκη με τη στρογγυλή κοιλίτσα, άνω των 65 αλλά αφού τον λέει τόσο γλυκά Δημητράκη, έτσι σας τον συστήνω κι εγώ. Δίνει, λοιπόν με πάσα λεπτομέρεια στις υπόλοιπες κυρίες της παρέας με εκνευριστική λεπτομέρεια τη συνταγή για μία τυρόπιττα με καταίφι. Σιγά κυρία Τασούλα μου, με το μαλακό, γιατί από την περιγραφή έχουν ήδη αρχίσει να τρέχουν τα σάλια μου και που να φτουρίσει το σταφυλάκι μετά… Κι αφού ολοκληρώνει την περιγραφή ως άλλος Μαμαλάκης η συζήτηση πάει μετά στα λιπαρά, τις θερμίδες, τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια, τα γνωστά της ηλικίας τους. ‘Τελικά, μάλλον καλύτερα το σταφυλάκι μου’, σκέφτομαι. Ακούγοντας για την κατα τα άλλα αμαρτωλή τυρίπιτα  ο γλυκύτατος κύριος Δημητράκης σαν να πείνασε και μαζεύοντας όλα τα συμπράγκαλα, γιατί είναι και τζέντλεμαν, παίρνει την τσιριχτοφωνούσα κυρία Τασούλα και φεύγουν για μεσημεριανό φαγητό και ύπνο.

Σε λίγο, και οι υπόλοιποι της παρέας φεύγουν αφήνοντας ελευθερο το χώρο, να απλώσω κι εγώ το πετσετοστρωματάκι μου λίγο πιο δίπλα, γιατί κόντευα να συσφίξω σχέσεις με τη διπλανή τετραμελή οικογένεια με τις δύο κόρες, τη μια στην εφηβεία και την άλλη στο παρατσακ. Άλλο σκηνικό εδώ. Ο μπαμπάς απορροφημένος στο σταυρόλεξο, η μαμά να λιάζεται και η έφηβη κόρη τα νεύρα κρόσια. Από την άμμο, μέχρι τον ήλιο, το μαλλί που έχει κατσαρώσει και το γκατζετάκι που δε στέκεται καλά για να βγει η selfie. Τι τραβάει και η νεολαία σήμερα!!!! Λίγο χαμόγελο, λίγο πρησμένο χειλάκι τύπου κάνω το ψαράκι, στρώνουμε το τσουλούφι που πετάει και ουπς έτοιμη η selfie. Έλα, όμως, που εμποδίζει η μικρότερη αδερφή το σκηνικό, γιατί όπως έχει σαπίσει πάνω στην πετσέτα της μπήκε μες τη φωτογραφία και φτου κι από την αρχή. Τα ίδια βήματα σχεδόν ιεροτελεστικά μέχρι να ξαναπατήσουμε το κουμπάκι και να βγει η πολυπόθητη φωτό. Και μιας και πήραμε φόρα, ας βγάλουμε και μια δίπλα στο κύμα!

Ωπα παιδιά, ένα cut σκηνοθετικόν μπορούμε να κάνουμε; Να ξεκουραστεί το συνεργείο και το καστ, να απαντήσω κι εγώ στο μήνυμα που ήρθε…

Τουκ τουκ τουκ τουκ, μόλις πατώ αποστολή μηνύματος, ωπ άλλο παρεάκι δίπλα μου. Τι παρεάκι δηλαδή, ο εξής ένας. Τουκ τουκ τουκ η σωλήνα της ομπρέλας κι από το πολύ χτύπημα θα βρούμε σε λίγο πετρέλαιο! Το παληκάρι, εκεί γύρω στα 35 με μαλλί χωρίστρα και κολλημένο από το πολύ ζελέ, τόσο που όταν μπει στη θάλασσα θα χρειαστεί ένα μίνι συνεργείο της Greenpeace για να περιορίσει την κηλίδα, με χαβανέζικο πουκαμισάκι στήνει καρεκλίτσα και κάθεται κάτω από την ομπρέλα ατενίζοντας το πέλαγο. Σε λίγο με κινήσεις ως άλλου Λάμπρου Κωνσταντάρα στο “Κάτι κουρασμένα παληκάρια” θα ξεχυθεί στη θάλασσα! Να δω τι άλλο θα δουν τα ματάκια μου!

Νομίζω τώρα ήρθε η ώρα να πιάσω το βιβλίο μου, αλλά γυρίζοντας να το βγάλω από την τσάντα, να σου new arrival. Ζευγαράκι, αυτός σφίχτερ μαν με μούσκουλα κι εκείνη με το απαραίτητο σπάσιμο του καρπού και τη σωστή δόση ξινίλας στο πρόσωπο. Ή δεν της πολυάρεσε η παραλία ή είναι το φυσικό της. Ο σφίχτερ μπαίνει να βουτήξει χωρίς το κουκλάκι που λαδώνεται από πάνω ως κάτω και βγάζει να διαβάσει το βιβλίο της, πχιοτικό τύπου ‘Η μοναξιά έχει εφτά πετσιά’. Τι το θες βρε κουκλάκι το βαρύγδουπο βιβλίο στην παραλία; Τεσπά. Ας μπω εγώ για τη δεύτερη βουτιά μου γιατί είπαμε bounty όχι καψαλισμένο σοκολατάκι! Ο σφίχτερ κολυμπά ακόμα μέσα και μετά τα μακροβούτια έρχεται η ώρα του να ‘με θαυμάσω τέτοιο κουκλάκι ζωγραφιστό και σφίχτερ που είμαι’. Γύρναγε και κοίταγε τα μούσκουλα του δεξά κι αριστερά. Είμαι σίγουρη πως από μέσα του αυτοφτυνόταν να μη ματιαστεί. Παρά τη ματαιοδοξία του όμως, ο σφίχτερ ήταν και εκδηλωτικός με το κορίτσι που δεν εννοούσε να αφήσει το βιβλίο κάτω. Για τέτοια πχιότητα μιλάμε. Και δώστου να της χαμογελάει και να της στέλνει πεταχτά φιλάκια. Αυτή βράχος, όμως, και ξινή ωσαν δέκα κιλά λεμόνια. Κάποια στιγμή, λοιπόν, όπως το bitter lemon κουκλάκι είναι ξαπλωμένο μπρούμυτα, ο σφίχτερ στη θέα των οπισθίων της δεν κρατήθηκε και την χούφτωσε θορυβωδώς. Ήμουν έτοιμη να βάλω τα γέλια, γιατί μανίτσα μου τι άλλο να κάνει κι αυτός ο άνθρωπος για να σου τραβήξει την προσοχή σου, ώσπου είδα το λοξό βλέμμα με το οποίο τον κοίταξε και κατάλαβα πως κάποιος δε θα περάσει καλά απόψε… χμμ. Για την ιστορία πάντως, ο σφίχτερ δεν πτοήθηκε, συνέχισε να το χαιδεύει το μωρό και να το περιποιείται. Κι εμένα στο αθώο μυαλουδάκι μου καρφώθηκε η ερώτησις: ‘Τελικά, γιατί οι άντρες προτιμούν τις ξινές;’ Θα μου πεις, όμως, δεν είναι του παρόντος κι εδώ ήρθαμε να χαλαρώσουμε κι όχι να φιλοσοφήσουμε, remember? Το αφήνουμε για άλλο άρθρο.

Ο επόμενος πρωταγωνιστής της παράστασης είναι εντός του υδάτινου στοιχείου. Κύριος άνω των πενήντα – τελικά στην παραλία με τα ‘κατι κουρασμένα παληκάρια’ έχω έρθει δεν εξηγείται αλλιώς- με διπλό στρώμα θαλάσσης τραγουδώντας ως μια άλλη Αλίκη ‘είναι το στρώμα μου διπλό’. Ευτυχώς που βουτάω το κεφάλι μου συχνά μες το νερό γιατί πόσα να αντέξει κι ο δικός μου εγκέφαλος; Έξοδος στην παραλία, αντιηλιακό, καπέλο, γυαλιά και το επόμενο προς παρατήρηση είναι ένα ζευγάρι που έστησαν την ομπρέλα τους και τις πορτοκαλί καρέκλες τους ακριβώς μπροστά μου. Μήπως ήθελα να βλέπω λίγο θάλασσα; Λέω, μήπως; Τέλοσπάντων, η κυρία είναι μανούλα to be και έχοντας μια ευαισθησία σε όλες τις μανούλες, το προσπερνώ. Ο κύριος περιποιητικότατος, τόσο που λέω να μην τον ματιάσω, μπράβο του. Επειδή, όμως, κάποια πράγματα, είναι too good to be true, με το που τελείωσε  την περιποίηση της συζύγου κι εκείνη μπήκε στη θάλασσα να κολυμπήσει, ο εν λόγω κύριος άρχισε κοιτάει γύρω γύρω και να το παίζει γκόμενος! Τελικά, οι παραλίες με πετραδάκι και βότσαλα για να μην πω κοτρόνες, είναι μερικές φορές χρήσιμες, αλλά εδώ βλέπεις ήμασταν τίγκα στην άμμο. Ευτυχώς που, όλως παραδόξως στην παραλία δεν είχε κορίτσια με υποψία μαγιώ στα οπίσθιά τους, γιατί ο κύριος που δεν ήθελε και πολύ θα έμπαινε σε πειρασμό… Θα μου πεις, για όλα υπάρχει νόμος, στα μάτια όχι όμως ή φάτε μάτια ψάρια κι άλλες λαικές παροιμίες, αλλά ξέρω κι εγώ…

Επόμενη βουτιά, χαλαρωτική και δροσερή. Βγαίνω αναζωογονημένη, ο καζανόβας πατέρας to be ευτυχώς έχει φύγει και στη θέση τους έχει έρθει ένας κάγκουρας φτυστός ο Στάθης Ψάλτης, με την οικογένειά του. Συγχωρέστε με, αλλά από την ασημένια καδένα, τα στρας στο καπέλο θαλάσσης και το όλο ύφος, δε συγκρατήθηκα, έβαλα τα γέλια. Πού πας βρε χριστιανέ μου έτσι; Κι άντε βάλε κανένα κιλό επάνω σου, γιατί αν φυσήξει θα σε πάρει ολόκληρο ο αέρας. Βέβαια, μετά σκέφτηκα ότι η καδένα μπορεί να λειτουργούσε σαν βαρίδι για να μην τον παίρνει ο αέρας, πέραν του στυλιστικού του θέματος. Εδώ τα πράγματα ήταν αλλιώς. Αφού ο ‘Στάθης’ τούκου τούκου, έστησε την ομπρέλα με τη γνωστή σωλήνα και κουράστηκε, ήρθε η σύζυγος-χαμάλης μεταφέροντας τσάντες, πετσέτες, καρεκλάκια και όλα τα παρελκόμενα. Μην κουραστεί το αγόρι μας, βρε, είπαμε είναι και λιπόβαρο. Ανοίγει καρεκλάκι – ναι το έκανε μόνος του – και στήνεται να ξεκουραστεί. Παράλειψις της συζύγου να του απλώσει αντηλιακό σε όλο το κορμί. Δηλαδή, πόσα πια να κάνει μόνος του αυτός ο άνθρωπος;

Τελικά, μετά από όλα αυτά μπορεί να με πείτε και κουσκουσάρα. Σπάνια ασχολούμαι. Η αλήθεια, όμως, είναι πως διασκέδασα πολύ με τους διαφορετικούς ήρωες της παράστασης που παίχτηκε μπροστά μου, τόσο που μετά από καιρό μου ήρθε έμπνευση να τους κάνω και άρθρο.

Κι εκεί που λέω πια αρκετά για σήμερα, ήμουν παρατηρητικότατη, ας ανοίξω κι αυτό το βιβλίο που το έφαγε η αλμύρα κι ο ήλιος, στο οπτικό μου πεδίο στην τέταρτη ώρα – καλά πόσο επιστημονικά το είπα, απορω κι εγώ με τον εαυτό μου – παίδαρος καστανόξανθος, ψηλός με ωραία μάτια και φοβερό χαμόγελο, και μόνος! Ε τώρα τι, με καλεί η τέχνη! Από εικαστικής άποψης και μόνο, χρειάζεται να τον παρατηρήσω με λεπτομέρεια…
Τα λέμεεεεεεε!

Comments

comments