Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Η Κοντή είχε ξυπνήσει στραβά εκείνο το πρωί, ήπιε δεν ήπιε χάπια, ποτέ δεν ξέραμε. Από τον ήχο της καλημέρας καταλαβαίναμε σε τι κατάσταση ήταν. Ψέλλισε ένα καλημέρα ξερό την άκουσε μόνο η τηλεφωνήτρια στην είσοδο και πέρασε φουριόζα να πάει να χωθεί στο τυφλό γραφείο της, το «χωρίς-παράθυρο-χωράει-ίσα-ίσα-ένα-γραφείο-και-μια-καρέκλα», σαν τον ποντικό στην τρύπα του.
Τα γραφεία μας ήταν τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο που σχεδόν όλοι μπορούσαμε να έχουμε οπτική επαφή χωρίς να μετακινηθούμε ούτε ίντσα. Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τα κορίτσια απέναντι, στη δική μας νοηματική, 2-3 κουνήματα του κεφαλιού δεξιά αριστερά σήμαιναν «ΩΩχ τι ήθελε πάλι και ήρθε!» και συνεχίσαμε τη δουλειά μας. Έναν συνάδελφο δεν έβλεπα γιατί καθόμασταν δίπλα-δίπλα σε γραφεία που τα χώριζε διαχωριστικό. Με τον καιρό κατάλαβα ότι είχε αναπτύξει ειδική ψυχοσωματική αλλεργία στη φωνή της, οπότε τον άκουσα να ξεροβήχει 5-6 φορές και συνεννοηθήκαμε.
Η αλήθεια ήταν ότι η Κοντή (παρατσούκλι για την κοντή ψυχή της και όχι τόσο για το μπόϊ της) δεν είχε ουσιαστικό αντικείμενο που να δικαιολογεί την αδιάλειπτη παρουσία της, παρά μόνο να κοιτάει τα site με τις τράπεζες και να κάνει refresh τις σελίδες σαν σύγχρονος Σκρουτζ, που κάνει βουτιά στο θησαυροφυλάκιο. Επιπρόσθετα αυτής της σοβαρής απασχόλησης, είχε να μας κάνει τα νεύρα κρόσσια, και να σιγουρευτεί ότι καμία σπατάλη, δε γίνεται όπως επίσης να βρίσκει τρόπους να βαφτίζει τις υπερωρίες με νέα ονόματα και να μεταθέτει τις πληρωμές για αργότερα.
Ποια μοίρα την είχε επισκεφτεί στη γέννηση της, ποια γεγονότα είχαν στιγματίσει εκείνα τα πρώτα 5-6 καθοριστικά χρόνια της ζωής της, ώστε να την μεταμορφώσουν σε μικρό δικτατορίσκο πρώτα για τους οικείους της και μετά για όποιον βρεθεί στο δρόμο της.
-«Οποιανού του αρέσει οποιανού δεν του αρέσει να κόψει το λαιμό του μ’ ένα γυαλί». Η αγαπημένη της έκφραση για όλα, ταίριαζε σε όλους: εργαζόμενους, πελάτες, προμηθευτές, επιθεωρητές, εφοριακούς ακόμα και στον άντρα της που για να γλυτώσει ο ίδιος μας την έφερνε εκεί κάθε πρωί να έχει να ασχολείται μαζί μας.
Ήμασταν απλήρωτοι για καιρό, όπως σχεδόν πολλοί εργαζόμενοι μέσα στην κρίση, αλλά η διαφορά ήταν ότι εμείς είχαμε και την εργασιακή τρομοκρατία από πάνω, τις φωνές και καμία κοινωνική μέριμνα για κάποιον που επανειλημμένα είχε αιτηθεί ένα μικρό ποσό από τα δεδουλευμένα του π.χ. για να μην του κόψουν το ρεύμα. Όταν έριχνες τα μούτρα σου και μάζευες ό,τι είχε απομείνει από αξιοπρέπεια και πήγαινες να ζητήσεις έναντι από τα τετραψήφια ποσά που χρωστούσε, έκλεινε τα μάτια και σου έλεγε κάτι αόριστο όπως θα σου πω σε μια εβδομάδα, θα δούμε σε 10 μέρες ίσως και πάταγε πάλι refresh σημάδι ότι η κουβέντα τελείωσε εκεί.
Όλοι οι σπουδαγμένοι περήφανοι αξιοπρεπείς και πολιτισμένοι ήμασταν σε αυτή την ίδια μοίρα. Πληρωμένοι ήταν οι τσαμπουκάδες, τα σωματεία, αυτοί που απεργούσαν, αυτοί που έκλειναν διακόπτη στο εργοστάσιο με την παραμικρή καθυστέρηση.
Εμείς οι λοιποί με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, λες και ήταν σκιλλ* που το αποκτάς με τα χρόνια στα έδρανα, καταπίναμε την ντροπή μας και κάναμε υπομονή.
Έρχεται όμως η στιγμή που μπουκώνεις, και από σεβασμό στον ίδιο σου τον εαυτό δεν μπορείς να βρίσεις, και φυσικά δε θες να κόψεις το λαιμό σου μ’ ένα γυαλί, και σκέφτεσαι πως ήρθε η ώρα να φύγεις και να ξαναρχίσεις το ψάξιμο και να βγεις στην αρένα γιατί αλλιώς θα αρρωστήσεις.
Και το θαύμα έγινε, το πήρα απόφαση βρήκα νέα δουλειά και άρχισα δίαιτα!!! Σταμάτησα να τρώω πολύ φαγητό και γλυκά γιατί ξαφνικά χόρτασα. Χόρτασα αυτοπεποίθηση, πήρα την ικανοποίηση που σου δίνει η επίτευξη του στόχου, η ανάβαση στο λόφο! Καλό και το ταξίδι αλλά όταν φτάνεις στον προορισμό και αυτό είναι από μόνο του μια επιτυχία.
Και ναι τα κατάφερα! Και ναι μες την κρίση κατάφερα να αλλάξω δουλειά και το μπόρεσα μόνη μου με το μυαλουδάκι μου και τα ταλεντάκια μου με τις φοβίες μου και τις ανασφάλειες μου.
Και ξαφνικά είμαι γεμάτη, δε θα ξαναγκρινιάξω δε θα ξαναμιζεριάσω και θα αλλάζω αυτό που με ενοχλεί. Η ζωή είναι δική μου και περιλαμβάνει όλο το πακετάκι. Το να παλεύεις είναι μέρος του σχεδίου, το να προσπαθείς σε κρατάει ζωντανό και γεμάτο ενέργεια αλλά όχι άσκοπα… όχι χωρίς έπαθλο… όχι χωρίς στόχο…
Και μη σκύβεις το κεφάλι, ψηλά όπως είχες μάθει, μαχητής όπως πάντα αλλά όχι με αλυσίδες στα πόδια. Μην αφήσεις να σου πουν δε γίνεται… πίστεψε το και θα γίνει.
Κάνω δίαιτα πια γιατί απόλαυσα πολλά πιάτα κρύας εκδίκησης και άλλα τόσα ζεστά χαμόγελα και λόγια ειλικρινά και συγκινητικά από τους συναδέλφους μου. Πίστεψα σε μένα γιατί κι άλλοι με πίστεψαν και μου ευχήθηκαν ολόψυχα κι ειλικρινά να πετύχω και έγινε.
Και αν μια πεταλουδίτσα κουνήσει τα φτερά της και όλα αλλάξουν;
Και αν το χάος λειτουργεί μη προβλέψιμα;
Έτσι πήγα εκείνο το απόγευμα στο interview με τα κρύα χέρια, με την άηχη ευχή του συναδέλφου που σχημάτισε καλή επιτυχία χωρίς να ακουστεί, με το κερασμένο εισιτήριο της φίλης μου γιατί εγώ ποτέ δε χρησιμοποιούσα μετρό, με την Α4 σελίδα του βοηθού μου που έγραφε «ξαπλωτά» καλή επιτυχία!
Το θετικό κοιτάζοντας πίσω, είναι ότι με τους παλιούς μου συναδέλφους και μέσα από τις δυσκολίες μας δεθήκαμε πολύ και δημιουργήθηκαν σχέσεις που όσος καιρός και να περάσει δεν θα αλλάξουν, γιατί μέσα από τις δυσκολίες γίναμε φίλοι και καλύτεροι άνθρωποι και μοιραστήκαμε κοινές εμπειρίες.
Είναι αποκαρδιωτικό και τρομερά ψυχοφθόρο να παραμένεις εγκλωβισμένος σε μια επαγγελματική σχέση η οποία κατασπαράζει τον χρόνο από τη ζωή σου, μάταια χωρίς καμία ανταμοιβή είτε ηθική είτε υλική. Αν δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι και με κίνδυνο να χάσεις όλα αυτά για τα οποία κοπίασες χρόνια για να αποκτήσεις, παραιτήσου.
Δούλεψε εθελοντικά, πρόσφερε στο κοινωνικό σύνολο άρα και σε σένα, ούτως ή άλλως δεν πληρώνεσαι… Και δεν είναι μόνο τα χρήματα, κράτα απόσταση από αυτό που σε εγκλώβισε και να δεις που σκεπτόμενος πιο καθαρά θα βρεις νέα μονοπάτια στη ζωή σου ενώ αν παραμένεις κάτω από την τρομοκρατία δεν θα δεις ποτέ φως.
Η εργασία είναι δημιουργία και σου προσφέρει πρώτα από όλα ηθική ικανοποίηση κι έπειτα υλική. Δημιουργία, αξιοκρατία, αξιοπρέπεια, έμπνευση, ας έχουμε αυτά, ούτε γίναμε πλούσιοι ούτε πρόκειται. Φτάνει να μπορούμε να διαβάσουμε το βιβλίο μας ήρεμα σ’ ένα πάρκο, σε μια παραλία, και ας αναζητήσουμε από την αρχή εργασία για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, με νέα δεδομένα, ας μην ψάχνουμε πια αυτό που είχαμε 10 χρόνια πριν, αυτό πάει τελείωσε.
Όλα τα πρόσωπα είναι φανταστικά και τα γεγονότα που περιγράφονται είναι προϊόν μυθοπλασίας
*Σκιλλ (επιδεξιότητα)
