Γι αυτούς που θυμούνται : Ντενεκεδούπολη, μια πολιτεία αλλιώτικη από τις άλλες!

Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1975. Την πρώτη μέρα πήγαν φίλοι και συγγενείς. Τη δεύτερη, κάλεσαν παιδιά από τη γειτονιά. Την τρίτη μέρα, κάλεσαν το δημοτικό νηπιαγωγείο. Το Σάββατο, το θέατρο γέμισε!

Στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας στην Κυψέλη, είχε μόλις ανέβει ένα έργο ιστορικό. Ένα έργο που δημιούργησε τη δική του κουλτούρα, μεγαλώνοντας με τους ήρωες του γενιές και γενιές.

Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες. Εκεί μένουν άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια. Βρέθηκαν όλα πεταμένα σ’ ένα σκουπιδότοπο κι αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους πολιτεία, για να μένουν μόνα τους και να έχουν την ησυχία τους.

Τα ντενεκεδάκια έχουν περίεργα ονόματα: Σαρδέλας, Μηλίτσα, Βουτυρένιος, Σοφός, Οκέυ Mπαμ Mπαμ. Ο Σαρδέλας είχε -πριν τον πετάξουν- σαρδέλες, η Μηλίτσα είχε κομπόστα μήλο, ο Βουτυρένιος βούτυρο, ο Οκέυ Mπαμ Mπαμ είχε κόκα κόλα, κι ο Σοφός είχε μέσα του καφέ.

«Ντενεκεδούπολη, ντενεκεδούπολη, είσαι ωραία, τρανή. Ντενεκεδούπολη, ντενεκεδούπολη, σε αγαπάμε πολύ!» Ο συγκεκριμένος στίχος, με τον οποίο ξεκινούσαν τα τραγούδια της παράστασης, εξελίχθηκε σε κάτι σαν παιδικός ύμνος στα τέλης των 70ς και τη δεκαετία του ’80.

Η Ευγενία Φακίνου είχε καταφέρει με αυτό το θεατρικό έργο να μετατρέψει το φαινομενικά απλό σε γοητευτικό για μικρούς και μεγάλους, προσφέροντας στα παιδιά ενα διασκεδαστικό παιχνίδι, που θα μπορούσαν να κατασκευάσουν ακόμη και μόνα τους με ενα ψαλίδι και με αντικείμενα που θα έβρισκαν πολυ εύκολα στο σπίτι. Οι αυτοσχέδιες… ντενεκεδούπολεις από χαρτόνια, κουτιά, αυγοθήκες και κάθε λογής συσκευασία, έγιναν επί σειρά ετών μια αγαπημένη ασχολία σε σχολεία και δημοτικά.

Εκτός όμως από την μεγάλη απήχηση στα παιδιά, ο ένας από τους λόγος που έκανε τόσο ιδιαίτερη την Ντενεκεδούπολη ήταν η βαθιά αλληγορία της. Στο έργο θίγονται ζητήματα όπως η εξουσία του μεγάλου προς τον μικρό, οι ταξικές διαφορές, η δωρεάν εκπαίδευση και η μετανάστευση. Και ο δεύτερος η ίδια η θεατρική της φύση, γιατί δεν ήταν απλώς θέατρο για παιδιά ούτε ακριβώς κουκλοθέατρο. Και κάπως έτσι έφτασε να διδάσκεται πια σε σχολές παιδαγωγών!

Στην Ντενεκεδούπολη συμμετείχαν σημαντικοί καλλιτέχνες, όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Χρήστος Λεοντής, η Άννα Βαγενά και ο αξέχαστος Παύλος Σιδηρόπουλος (στο ρόλο του Μπουλντόζα). Η τελευταία παράσταση δόθηκε το 1982 και ήταν «το Μεγάλο ταξίδι του Μελένιου». Όπως έχει πει η συγγραφέας, δεν ήταν σε θέση να γράψει άλλο θεατρικό έργο.

Το 1983 η Ντενεκεδούπολη έγινε παιδική τηλεοπτική σειρά που προβάλλονταν κάθε Σάββατο από την ΕΡΤ και που δυστυχώς ελάχιστα πλάνα έχουν διασωθεί (λόγω της απαράδεκτης συνήθειας που είχαν στην κρατική τηλεόραση να γράφουν νέο υλικό, σβήνοντας προηγούμενο για… οικονομία).

Φυσικά, τα ντενεκεδάκια έγιναν διάσημα και μέσα από τις σελίδες των ομώνυμων των παραστάσεων βιβλίων, ενώ σήμερα εκτίθενται στο Θεατρικό Μουσείο.