Αθώος ή… σιωπηλός; – Μαρκέλλα Καζαμία

«Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι όλη η γειτονιά γνώριζε, αλλά δεν μιλούσε…!»

Η φράση αυτή έχει καρφωθεί στο μυαλό μου, γιατί μεγαλώνει και διογκώνεται όταν συνειδητοποιώ πως πάντα κάποιος ή κάποιοι γνωρίζουν αλλά σωπαίνουν και συγκαλύπτουν με την απραξία τους την άσκηση βίας και τα εγκλήματα που κάποια αρρωστημένα μυαλά διαπράττουν εις βάρος ανυπεράσπιστων θυμάτων του οικογενειακού ή μη περιβάλλοντος τους. Η ενδοοικογενειακή βία αυξάνεται, η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από ανθρώπους που θα έπρεπε να τα προστατεύουν και να τα αγαπούν εξαπλώνεται σαν μάστιγα στη χώρα μας και παντού στον κόσμο…

Αντιλαμβάνομαι πως μια φωνή δεν είναι ποτέ αρκετή αλλά αν μια κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, εκπαιδευτεί να μην σιωπά, να συντρέχει και να υπερασπίζεται αθώα θύματα, τότε ο κόσμος μας ίσως γίνει λίγο καλύτερος.

Τοπικές κοινωνίες που ακόμα και σήμερα, εν έτη 2018, βαλτωμένες σε ψεύτικους καθωσπρεπισμούς και σε κουτσομπολιά που σιγοψιθυρίζονται ανέμελα, καλύπτουν άθελα τους τα μεγαλύτερα εγκλήματα που μπορούμε να φανταστούμε. «Μην ακούς, μη μιλάς, μην εμπλέκεσαι, θα βρεις τον μπελά σου…». Την ίδια στιγμή που μια ψυχή αρρωσταίνει και χάνεται, έτσι απλά…

Τα θύματα κακοποίησης παντός είδους πάντα υπήρχαν και πάντα υπάρχουν, αλλά τη σημερινή εποχή που όλα είναι πιο φανερά, που βάλλεται η ιδιωτικότητα ως αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, γιατί να κρυβόμαστε ακόμα πίσω από το δάχτυλο μας και να συγκαλύπτουμε εγκλήματα που μπορεί να συμβαίνουν στη διπλανή μας πόρτα;

Τώρα που η γνώση και η ενημέρωση μέσω του διαδικτύου μας επιτρέπουν να μάθουμε και να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε, γιατί να σιωπούμε; Ο φόβος είναι το μεγαλύτερο ανάχωμα, αλλά αν ένας άνθρωπος ζητήσει βοήθεια και στήριξη από κάποιον άλλον και αυτός με τη σειρά του από κάποιον άλλον δημιουργώντας μια ασπίδα προστασίας, εκθέτοντας ειδεχθείς συμπεριφορές, θα μπορούσαν να αποτραπούν αρκετές άνομες πράξεις που διαπράττονται δίπλα μας σχεδόν καθημερινά…

Καμία δικαιολογία δεν είναι αρκετή όταν αντιλαμβάνεσαι το έγκλημα και δεν προσπαθείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Όταν το θεωρείς σχεδόν «φυσιολογικό» γιατί αποδέκτης είναι πάντα ο πιο αδύναμος κρίκος μιας οικογένειας ή μιας κοινωνίας. Γιατί θα έρθει η στιγμή που με κάποιο τρόπο, αυτό που αφήνεις να εξαπλωθεί, θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα…

Comments

comments