“Μη με αγαπήσεις… αγάπησε εσένα πρώτα” – Αναστασία Κορινθίου

Πάντα δήλωνα έτοιμη για όλα… Μακιγιαρισμένη και λαμπερή με τα δωδεκάποντα της ασφάλειας έτοιμη να αποδείξω ότι η εύθραυστη μπαλαρίνα του Καρυοθραύστη μπορεί να τα βάλει με 100 κουτσά στρατιωτάκια μαζί!
Ποιος να μου το έλεγε…
Ποιος να μου έλεγε και να το πίστευα πως… έρχεται μια στιγμή στην ζωή σου, που δεν την έχεις προετοιμάσει.
Δεν την έχεις προβάρει, δεν την έχεις ερμηνεύσει ποτέ ξανά.
Είναι εκείνη η μία και πολύτιμη στιγμή που φτάνει κοντά σου μέσα σε μια σιωπή, σε μια μέρα μισή, μα όχι σακάτικη και με μια μόνο λέξη να κυριαρχεί στις 6 αισθήσεις, σου ουρλιάζει:
Μη με αγαπήσεις μικρή μου…
Αγάπησε εσένα… πρώτα εσένα και εγώ θα περιμένω.
Να γίνεις γυναίκα…
Να βγάλεις τα γαμημένα δωδεκάποντα και να περπατησεις μαζί μου… έξι νύχτες στην Ακρόπολη ή ξυπόλητη ή με… χαμηλά.
Let’s fall… in love.
Κι είναι εκείνη η στιγμή, που ο μόνος τρόπος για να πάρεις την επόμενη ανάσα, είναι να απομακρυνθείς από τον καθρέφτη σου. Να τον σπάσεις και να προκαλέσεις τα 7 χρόνια… της καταστροφής!
Σαν τις 7 ζωές που τον περιμενες…
Τις 7 ζωές που πάντα έφευγε…
Τώρα λέει να μείνει…
Για λίγο πάλι μη θαρρείς… Μην πάιρνεις αέρα, μόνο ανάσες! Θα μείνει λίγο για τον εδώ κόσμο, για πάντα για εκείνους τους… άλλους που σε προ(σ)καλεί να μπεις. Ξυπόλητη… ή με χαμηλά παπούτσια και με τεκίλα σε… χαμηλό ποτήρι.
Ξέρεις καλά ποιοι είναι εκείνοι οι κόσμοι οι άκοσμοι.
Είναι εκείνοι που όταν θα πεις πως πονάς, θα πονάνε λίγο παραπάνω.
Είναι εκείνοι που όταν θα χαμογελάς, θα φροντίσουν να θαμπώσουν το χαμόγελό σου με κάποιο «δράμα» τους, με κάποια γρατζουνιά. Σαν να σέρνεις τις λύπες σου σε σκουριασμένα τενεκεδάκια μπίρας μέσα σε ένα Αυγουστιάτικο μεσημέρι κοινής ησυχίας.
Ερωτευτηκες μια μνήμη… που δεν γνώρισε φραγμό στα θέλω της γιατί δεν είχε ποτέ κανένα πραγματικό θέλω.
Ειχε απλα μια αποστολή…
Να καταργήσει τα πρεπει.
Να παίξει το Παιχνίδι της χαράς με ολες τις θλίψεις μιας Ελένης, μιας Αρετούσας, μιας Ιζόλδης και μιας Ιουλιέτας, μιας Αναστασίας χωρίς υποκοριστικά!
Είναι ο άντρας αυτός που δεν θα σε ρωτήσει ποτέ για τις ρωγμές της ζωής σου. Δεν θα σε ρωτήσει ποτέ για τις φορές που περπάτησες πάνω σε γυαλιά και τα βάφτιζες σύννεφα.
Είναι εκείνος που δεν τον «είδες» από την αρχή και συνήθως σου παίρνει καιρό – χρόνια –, ακόμα και πεσμένα συμπαντικά άπειρα οκτάρια να τον αντιληφθείς, αλλά σαν γίνει αντιληπτή επιτέλους η παρουσία του, σου ρουφά όλη σου την ενέργεια και την κάνει από αστεροσκονη… σκόνη. Σκέτη.
Απλή. Μοναδική. Μια σκόνη που στροβιλίζεται με θράσος στον ήλιο.
Είναι εκείνος που θα βάψει με γκρι κάθε χαραμάδα σου να κάνει ημίφως το φως και το σκοτάδι.
Εκεί ζει… Ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Στην μάχη και την παράδοση.
Στην νίκη και στην ήττα.
Στην Αγια κοινωνία και στο μήλο το απαγορευμένο!
Κι εσύ, αυτό που μπορείς να κάνεις, αυτό που οφείλεις να κάνεις, είναι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου αυτή την μία με το όνομα το συμβατικό στο κουδούνι και το χαλάκι με το welcome, και να μπεις στις δικές του πόρτες. Μία μία θα τις ανοίξεις… μία μία θα ανοίγεις και εσύ… Κορίτσι και γυναίκα και παιδί και όλα όσα ο άντρας αυτός θα σου δώσει τον αναπτήρα να τους βάλεις φωτιά, να κάψεις τις γέφυρες με τις αναμάρτητες αμαρτίες σου χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Κλείνεις διόδους και διαδρομές, χωρίς επιστροφές. Δε θες το κακό τους. Απλά δε θες τίποτα πια από αυτά. Δε θες να ξέρεις, να μαθαίνεις νέα τους, να ρωτάνε αδιακριτα τα δικά σου, θες να πάρεις μια βαθιά ανάσα μακριά τους.
Ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις ξανά φως στα δικά του.
Παίρνεις ανάσες και σε κάθε εκπνοή εκείνο το… ξανθό της τάχα μου τελειότητας είναι όλο και πιο μακριά σου.
Χαμογελάς και βλέπεις γύρω σου χαμόγελα που μέχρι τώρα αγνοούσες. Ακόμα και της μάνας σου και των παιδιών σου και των ζητιάνων στα τρένα… Χαμογελάνε οι ζητιάνοι στα τρενα! Δεν μπορούσες να τα δεις μέσα στην ομίχλη, δεν μπορούσες να τα δεις όσο έψαχνες με αμηχανία… ψιλά στο πορτοφόλι…
Χαμογελάς πίσω κι εσύ. Στην ζωή και στον θάνατο που σου τάζει να κυοφορήσεις!
Δίνεις μάχες, παλεύεις, πέφτεις και σηκώνεσαι, τσακίζεσαι, ξαποσταίνεις, ουρλιάζεις, βρίζεις, γκαβλώνεις, βυζαίνεις γάλα θεικό και ύβρεις αλκοόλ μα βρίσκεις την δύναμη μέσα σου και γλείφεις την πληγή από την κομμένη φτερούγα.
Για πρώτη φορά απολαμβάνεις ό,τι η ψυχή σου ζητάει, κάνεις βουτιά στις στιγμές σου κι όπως βγαίνεις να γεμίσουν αέρα τα υδάτινα πνευμόνια σου, τα εξαγνίζεις όλα, με ένα χαμόγελο.
Γιατί ξέρεις…
Γιατί κατάλαβες…
Οι ήχοι που σε ξυπνούν τα βράδια που κοιμασαι στην αγκαλιά του, οι πόρτες που ανοιγοκλείνουν, τα ξύλα που τρίζουν… όλα όσα του είπες το πρώτο βράδυ ότι τα φοβήθηκες… είναι… είναι τα φαντάσματα του αύριο!
Οι «άλλοι» είστε εσείς σε όλα όσα είναι γραφτό να ζήσετε μαζί… και κάνουν γιορτή, γιατί όλα… όλα… επιτέλους ξεκίνησαν για να τελειώσουν!

Comments

comments