Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Πότε έρχεται το τέλος;
Τι είναι τελικά αυτό το τέλος μετά το βέλος… τρελέ, φτερωτέ Θεέ ;
Ποιος δίνει το τέλος;
Ουφ… κουράστηκα!
Πολλές ερωτήσεις και κανένα λεξικό να μου δώσει την απάντηση, καμιά εγκυκλοπαίδεια ή σοφή γιαγιά!
Πες μου σου λέω… τι γίνεται ο έρωτας όταν τελειώσει;
Πού πάει; Πού χάνεται; Που ζει;
Τι χρώμα έχουν οι μέρες χωρίς έρωτα;
Τι γεύση έχει ο καφές ο πρωινός;
Εγώ… πως είμαι εγώ, χωρίς κόκκινο κραγιόν και με μαύρους κύκλους στα μάτια;
Κρύβονται όσα νιώσαμε πίσω από ένα δέντρο και κλαίνε;
Σκίζει ο εγωισμός μας φωτογραφίες και διαγράφει συνομιλίες και ποστ;
Πρέπει να κουκουλωθώ κάτω από το πάπλωμα και να κλάψω, τρώγοντας σοκολάτα;
Τελικά μου τελείωσες ή απλά… άδειασες;
Ένα κενό ένιωσα ξαφνικά εκεί που πριν χόρευαν πεταλούδες!
Κενό… σαν πτώση Βιβλική.
Σκονίστηκα μόνο, δεν μάτωσα, λέρωσα λίγο το λευκό της ψυχής με σκέψεις ένοχες πως ίσως και να φταίω εγώ, που ίσως να ήμουν λίγη μα μετά… μετά σκούπισα τα χώματα της θλίψης και το… πήρα αλλιώς!
Λίγη όχι, δεν ήμουν!
Λήγουν τα λίγα οριστικά.
Εμείς απλά… δεν χωρέσαμε σωστά ο ένας στις δεξαμενές του άλλου!
Στο δικό μου παραμύθι άλλωστε, δεν σώζομαι από φιλιά και νυφικά, μα από σπαθί και ανάσα δράκου!
Για μένα, την τρελή, όταν η αυλαία πέσει, ο έρωτας οφείλει να φοράει το καλύτερό του χαμόγελο!
Να τον χειροκροτάς δυνατά την ώρα που υποκλίνεται, γιατί έπαιξε χωρίς πρόβα!
Μόλις πέσουν τα φώτα ο έρωτας ο δικός μου… βγάζει εκείνο το open εισιτήριο που έχει πάντα έτοιμο και φεύγει δίχως βαλίτσα!
Πάει σε τόπους χωρίς όνομα, σε μέρη και τοπία ψυχής αχαρτογράφητα που μυρίζουν γιασεμί, χαρτί και ιώδιο!
Όταν νιώσω εγώ πως άδειασα τότε ξεκινούν οι… πεταλούδες τον χορό τους στο στομάχι μου και ψάχνουν το φως σε μάτια καινούργια!
Νιώθω μια έξαψη και μια χαρά… κάτι σαν ανάγκη να γυρίσω στις ρίζες μου και στην αγκαλιά της μάνας μου. Να συναντήσω τον εαυτό μου. Τον μοναχικό και πάλι εαυτό μου.
Είναι σαν να μπαίνεις μέσα σε χλιαρό νερό.
Τελείωσε…
Έφυγε…
Που πήγε άραγε;
Τι έμεινε;
Μια οικειότητα νιωθω και γαλήνη.
Ξέρεις… η κεκτημένη ταχύτητα μιας διαδρομής που μόλις έφτασε στο τέλος της και εγώ ανακουφισμένη, γιατί μπήκα λαθραία… κατεβαίνω!
Δεν με τσάκωσε ο ελεγκτής!
Μια διαδρομή που άφησε πάνω μου τα σημάδια της κι εσύ. Μια διαδρομή που είχε ήλιο και ξεγνοιασιά. Αλλά και νύχτες υγρές και αξημέρωτες που μαζί ανοίξαμε το παράθυρο να μπει το κρύο στην κάμαρη. Με προετοίμαζες για το κρύο!
Ήταν μια διαδρομή που επέλεξα να την περπατήσω μέχρι το τέλος της κι ας ήξερα από την αρχή πως θα υπάρχουν σημεία κακοτράχαλα για μένα, την ξυπόλητη τρελή. Δρομάκια με χαλίκια που θα πόναγαν τα πόδια μου όπως και κάθε… δύσκολη λέξη σου.
Η αγάπη μοιράζεται.
Το πάθος εξατμίζεται.
Ο έρωτας τελικά σκορπίζεται.
Κι αν τον σκορπάς χωρίς ο άλλος να σε γεμίζει από αυτόν ξανά, τότε αδειάζεις.
Με άδειασες μόνος σου…
Μην θυμώνεις.
Είναι ωραίο εκείνο το παραμύθι του αιώνιου έρωτα, όμως θέλει και ήρωες που να αντέχουν στα μάγια της αλλαγής!Να ΜΗΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ!
Μη με κοιτάξεις την ώρα που θα φεύγω…
Μη μου ζητήσεις να μείνουμε φίλοι…
Δεν είναι φιλία ο έρωτας για να του αρκεί η αγάπη και το ενδιαφέρον. Δεν χωράει μέσα του κανένας συμβιβασμός.
Δεν μπορείς να του ζητήσεις να μείνει, επειδή κάποτε γίνατε δυο κύκλοι για ένα άπειρο απειροελάχιστο.
Δεν μπορείς να του ζητάς να σε περιμένει, όταν έχεις αρχίσει ήδη να ξεμακραίνεις εσύ και να δίνεσαι και σε άλλους.
Ξέρεις… δεν απατάμε μόνο με το κορμί!
Απιστούμε ακόμη και με διαλόγους, νοιάξιμο, αγκαλιές, ύπνους και χαμόγελα!
Σε έδινες συνέχεια… κι εγώ έγραφα κείμενα σε χαρτοπετσέτες για να σωθώ από τους στίχους της τρέλας!
Μέτρησα πολλές φορές ως το 10… και άντεξα!
Δυνατό κορίτσι, μα κάποια στιγμή θυμήθηκα πως μετράς ΜΟΝΟ στο κρυφτό!
Άδειασα σαν κρασί σε ποτήρι φτηνό που δεν ήπιαμε δίπλα σε τζάκι ποτέ!
Δεν πειράζει!
Ο έρωτας δεν ανταγωνίζεται, δεν βιάζεται δεν έχει τερματικό σταθμό να φτάσει. Σε κρατάει αγκαλιά και πάτε. Μαζί στο φως!
Δεν ξέρει τις λέξεις ΜΗ και ΟΧΙ και δεν τον πτοούν οι χαμένες μάχες, γιατί ξέρει πως έχει σίγουρα κερδισμένο τον πόλεμο.
Με βάφτισες εταίρα σου, γκέισα και βαλιδέ σουλτάνα, μα εγώ ήθελα να είμαι μόνο το κορίτσι σου… Πάρε το στέμμα πίσω.
Θέλω μόνο ένα χαμόγελο απλό να φορέσω…
Δεν πειράζει σου λεω.
Δεν του αξίζουν του έρωτα άλλωστε, όπως μου τον ψιθύρισες, οι ενοχές.
Ο έρωτας είναι αγέρωχος, ασυμβίβαστος και τα παίζει όλα ή τίποτα.
Έχει τρέλα και πείσμα και ειδικά ο δικός μου, έχει και μια βαθιά αίσθηση περηφάνιας που λάμπει και δεν θαμπώνει, ούτε καν όταν βρίσκεται τσακισμένος στην γη.
Ο έρωτας μου είναι κόκκινος σαν τα μαλλιά μου… διεκδικεί, θέλω να διεκδικείται και να γίνεται τραγούδι χαράς!
Δεν αναζητά την εκδίκηση αυτό το… άδειασμα μέσα μου.
Όταν δει το… μέσα μου ότι όλα τελείωσαν, με σκουντά στον ώμο και μου λέει… ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ κι εγώ γυρνάω την πλάτη κι αποχωρώ μ’ ένα χαμόγελο.
Σ’ ένα μέρος χωρίς όνομα.
Σαν μυστικός κήπος!
Εκεί που θαρρώ τελικά, μαζεύονται όλα τα χαμένα αισθήματα, που άδειασαν ξαφνικά και πίνουν tequila με λεμόνι δίπλα σε τριανταφυλλιές δίχως ρόδα… μόνο με αγκάθια!
