Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Η αποχαύνωση και η δουλεία μας στο σύστημα της TV.
Καθόμουν, που λέτε, ήσυχα και αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου μου. Απέναντί μου η πελάτης μου μοιραζόταν τα νέα της μέσα στην εβδομάδα με εμένα. Είχε κάνει σημαντική πρόοδο αυτήν την εβδομάδα στην διαχείριση των φοβιών της και ήταν χαρούμενη και ικανοποιημένη.
Έξω από το παράθυρο η ημέρα είχε πάρει να σουρουπώνει.
Καθώς, συζητούσα μαζί της για επικείμενα βήματα της δράσης της, και ενδόμυχα ένοιωθα και εγώ ικανοποιημένη -ή περισσότερο ευγνώμων- για την πρόοδό της, το βλέμμα μου τραβήχθηκε από μία λάμψη που ερχόταν έξω από το παράθυρο. Έριξα μία ματιά, διερωτούμενη μήπως έχει καμία αστραπή. Η έκπληξή μου μεγάλωσε, όταν διαπίστωσα πως δεν ήταν τα στοιχειά της φύσης που την προκαλούσαν.
Ήταν μία μεγάλη οθόνη τηλεόρασης από ένα αντικρυνό σπίτι. Όταν λέμε αντικρυνό, εννοούμε σε απόσταση τουλάχιστον 80 μέτρων. Οι ένοικοι του σπιτιού είχαν αφήσει ορθάνοικτες τις κουρτίνες τους και από μέσα φαινόταν το παλλόμενο φώς της τεράστιας τηλεόρασης. Το σαλόνι, στο οποίο εδράζετο η φωτεινή συσκευή, δεν ήταν βέβαια αντιστοίχως τεράστιο. Όχι, θυμάμαι το σαλόνι του “Ντάλλας” είναι έξι φορές μεγαλύτερο, αλλά home theatre δεν είχε!
Αποχαιρέτησα την πελάτισσά μου και στα λίγα λεπτά διάλειμμα που είχα, κόλλησα το πρόσωπό μου στο παράθυρο με έκδηλη περιέργεια. Αναμενόμενο αυτό, εγώ δεν έχω καν τηλεόραση. Σε όποιον με ερωτά γιατί, του απαντώ πως οι καινούργιες συσκευές δεν έχουν πού να βάλω το σεμενεδάκι της γιαγιάς μου! Φυσικά και δεν είναι αυτή η αλήθεια, (διότι η γιαγιά δεν χαλάλιζε το ταλέντο της για σεμενεδάκια της τηλεόρασης), αλλά η συγκεκριμένη ιστορία είναι για άλλο επεισόδιο.
Αγνάντευα, λοιπόν, μέσα στο λυκόφως που μας αποχαιρετούσε, το αντικρυνό σπίτι με την τεράστια τηλεόραση. Μπορούσα να δώ μέχρι και τί κανάλι έπαιζε! Λίγο πιο προσεκτικό κοίταγμα και μπορούσα να διαβάσω και τα μεγάλα γράμματα που βάζουν τα κανάλια από κάτω σαν μπορντούρα. Ξέρω, θα μου πείτε δεν το λένε “μπορντούρα”, αλλά “supercalifragilisticexpialidocious” ή κάπως έτσι. Δεν βλέπω ΤιΒι, δεν γνωρίζω, δεν με απασχολεί.
Το εντυπωσιακό ήταν πως έβλεπα από απόσταση 80 μέτρων τα μεγάλα -έστω- γράμματα μίας τηλεόρασης που έπαιζε σε ένα μέτριο σαλόνι. Άλλο φως δεν υπήρχε στον χώρο. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Το δωμάτιο βομβαρδιζόταν από ό,τι φωτεινό σήμα εξέπεμπε η τερατώδης συσκευή.
Εκείνην την στιγμή αναρωτήθηκα: αλήθεια, γνωρίζουν οι άνθρωποι πόσο διαβρωτικό είναι το γεγονός ότι βάζουν τόσο μεγάλα “διαβολοπράματα” μέσα στο σπίτι τους;
Τους ακούω συχνά να χολοσκάνε, γιατί δεν έχουν – τάχα μου- χρήματα να πάρουν το νέο , πιο μεγάλο μοντέλο τηλεόρασης που βγήκε στην πιάτσα, και μετά το πιο μεγάλο, και ακόμα πιο μεγάλο. Και έχω τύχει κατά λάθος ωτακούστρια συζητήσεων, στις οποίες ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιός έχει την μεγαλύτερη συσκευή και ποιός την καλύτερη.
Μπράβο, συγχαρητήρια! Έστω ότι έτυχες να έχεις την μεγαλύτερη! Γνωρίζεις άραγε τί πραγματικά κερδίζεις;
Κερδίζεις σίγουρα μεγάλες δόσεις αποβλάκωσης! Δεν είναι δυνατόν να γίνεσαι δέκτης τόσο ισχυρών ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και να μην επηρεάζεται η λειτουργία του εγκεφάλου σου. Διασπάται η προσοχή σου και διαταράσσεται η οπτική και ακουστική σου αντίληψη.
Αν βάλουμε, δε, και το περιεχόμενο των σημερινών εκπομπών, την φυρά του I.Q. σου την έχεις στο τσεπάκι σου! Σε υποτιμούν, σε αντιμετωπίζουν σαν ηλίθιο και σε αγχώνουν με τις ψευτο-είδησεις και την τρομολαγνεία τους. Εσύ τρελαίνεσαι, ενώ αυτοί βγάζουν χοντρό μεροκάματο.
Κάνει κακό στα μάτια σου! Θέλει πολλή λογική για να το καταλάβεις;;;; Θα γκαβωθείς και θα αναρωτιέσαι τίς πταίει. Η απάντηση; Εσύ, που σε βάζεις μπροστά στην διαβολοχαβούζα.
Άλλο “κατόρθωμα” που τσεπώνεις: απομονώνεσαι κοινωνικά. Ποιός πάει να βγεί έξω από το σπίτι του να συναντήσει άλλους, όταν σπίτι έχει την οθονάρα του, να του κάνει νάζια; Και ποιός αφήνει άλλους στο σπίτι του να έλθουν και να του διαταράξουν την ησυχία του, την ώρα που χαριεντίζεται με την τηλεόρασή του;
Έχω μπει σε αρκετά σπίτια με αναμμένη την καταραμένη και ενώ μιλάς στους ανθρώπους, εκείνοι είναι με το βλέμμα καρφωμένο στο τί παίζει τώρα το κανάλι. Λες και, αν το βλέμμα τους φύγει, θα λυγίσουν οι ώμοι του Άτλαντα, θα πέσει η υδρόγειος χάμω και ο κόσμος θα καταστραφεί.
Μέχρι και να έχω φύγει από σπίτι, έτυχε, και οι ιδιοκτήτες να μην έχουν πάρει χαμπάρι. Έπαιζε η αγαπημένη τους τούρκικη σειρά!
Άλλο πάλι και τούτο! Κάναμε αμάν (τούρκικο και αυτό) να απορρίψουμε πολλές τούρκικες λέξεις από το γκιαούρικο λεξιλόγιό μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όμως, τώρα, χάρη στις πολύ επιτυχημένες, καλογραμμένες, φιλοσοφημένες τουρκικές σειρές, οι γκιαούρηδες φρεσκάρουν την γλώσσα, φλερτάρουν μαζί της, για να είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο…
Είπα “φλερτάρουν”. Με τόσο μεγάλες οθόνες, ούτε καν αυτό! Κοκό γιοκ (είδες τα τούρκικα;). Ποιός να ξυπνήσει μέσα του τα ερωτικά του ένστικτα, όταν βλέπει την Φατιμέ σε φυσική διάσταση και μετά και όλα τα γκομενάκια από το Game of Thrones;
Άσε όταν έχει Champions League. Εκεί το κοκό ούτε για πλάκα, πολύ δε περισσότερο εφόσον οι ελληνικές ομάδες τρώνε χώμα από τα πρώτα παιγνίδια. Ο φίλαθλος πενθεί, δεν μπορεί να έχει όρεξη για περιπτύξεις… Μείνε μπουκάλα νιόπαντρη κοπελιά….
Επίσης, γίνεται να…. η περιφέρειά σου από το καθισιό. Πόσες ώρες πια θα καθίσεις στον καναπέ; Σε λίγο θα νομίζεις ότι είσαι μαξιλάρι του. Βγες έξω, περπάτησε, βοήθησε το σώμα σου να λειτουργήσει, να έχει υγεία και ευεξία. Αλλιώς, όσο πιο πολύ κάθεσαι εκεί, τόσο πιο πολύ έχεις την τάση να τρώς και να πίνεις ακατάσχετα. Άντε μετά να τα χάσεις!
Η κατάντια πάει και σε άλλα δωμάτια. Μια που θέλουμε να κάνουμε σωστές δουλειές, είπαμε να προχωρήσουμε την αποβλάκωση και αλλού μέσα στο σπίτι.
Και για πες μου ΜΙΑ, όχι άλλη, ΜΙΑ λογική εξήγηση: τί την θες την Plasma στο υπνοδωμάτιο; Το πλάσμα που έχεις δίπλα σου δεν σου φθάνει; Ή όσα δεν φθάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια; Και ύστερα αναρωτιόσαστε γιατί υπάρχει κρίση στα ζευγάρια. Δεν λέω, λόγοι πολλοί. Αλλά για μάντεψε έναν εύκαιρο τώρα….
Και πές ότι μία ημέρα είχε διακοπή ρεύματος – όπως τότε στην Ν. Υόρκη, και είδαν την υγειά τους πολλοί και μετά από εννέα μήνες είδαν το φως της ημέρας ακόμα περισσότερα νεογέννητα. Και πες ότι κατάφερες να φέρεις όλως τυχαίως και εσύ ένα παιδί στον πλανήτη γη.
Τί την θές καλέ μου άνθρωπε την τηλεόραση στο δωμάτιο του παιδιού; Για να του εγγυηθείς τα ίδια δεινά με τα δικά σου;
Τόσο πολύ το μισείς το παιδί σου; Τόσο βαριέσαι να το μεγαλώσεις;
Ξέρεις το παιδί δεν μπαίνει στον μούσκιο. Μεγαλώνει με καθημερινή φροντίδα. Χωρίς τηλεόραση και ταμπλέτες. Αλλιώς του διαταράσσεις τον λόγο, την αντίληψη, την συγκέντρωση προσοχής, την κοινωνικότητά του, την δημιουργικότητα και την φυσική του περιέργεια και τις φυσιολογικές συνήθειες του ύπνου. Αν του έκανες λοβοτομή θα υπέφερε λιγότερο.
Αν αυτά σου φαίνονται ασήμαντα, με ‘γειά σου, με χαρά σου. Σε ειδοποιώ όμως, θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και τότε θα είναι αργά και δεν θα σου αρέσει καθόλου.
Άσε αυτές τις νεοπλουτίστικες, υπερκαταναλωτικές φανφάρες. Δεν δίνουν κανένα νόημα στην ζωή, δεν την ομορφαίνουν, αλλά την βρωμίζουν και την κάνουν πιο ζοφερή και βαρετή. Αυτό δεν αντέχεται με τίποτα.
Βγες έξω λίγο, να σε δεί ο ήλιος, έχεις και εσύ έλλειψη της βιταμίνης D, όπως όλοι όσοι μένουν κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους.
Βγες έξω και πήγαινε μία βόλτα, ένα πικ νικ, μία πεζοπορία με τους φίλους σου. Είναι τόσο απλό και εύκολο!
Τί μου κόλλησες μπροστά από το χαζοκούτι; Όσο και να μεγαλώνουν οι διαστάσεις του, δεν καλυτερεύει η επίδρασή του επάνω σου. Τουναντίον.
Αυτά σκέφτηκα, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι μου. Μέχρι που θόλωσε το τζάμι και έκρυψε στον αχνό το παράλογο. Μετά κατέβασα και τα ρολλά. Για να μην ξαναμπώ στον πειρασμό και κοιτάξω.
Αυτό ήταν. Έπειτα, υποδέχθηκα την επόμενη πελάτισσά μου. Είχα την τύχη να ομιλώ με έναν άνθρωπο ζωντανό και όχι να βλέπω την Φατιμέ των 40 ιντσών….
