Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Φίλοι και φίλες βρισκόμαστε ήδη στον πυρήνα της σεζόν των βραβείων και από σήμερα έχετε την δυνατότητα να απολαύσετε δύο σπουδαίες ταινίες στις αίθουσες!
Η πρώτη, ”Η Πιο Σκοτεινή Ώρα” είναι μια βιογραφική ταινία για τον Γουίνστον Τζώρτσιλ,τον οποίο υποδύεται αριστουργηματικά ο τεράστιος Γκάρι Όλντμαν (έφτασε η ώρα για το Όσκαρ του) και αφηγείται τις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του, όταν οι Ναζί είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την Ευρώπη και ο ίδιος έπρεπε έχοντας όχι μόνο την απειλή της εισβολής των δυνάμεων του Χίτλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και 300.000 στρατιώτες εγκλωβισμένους στη Δουνκέρκη να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει ή αν θα τους αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης.
Η δεύτερη όμως είναι αυτή με την οποία θα ασχοληθούμε εκτεταμένα εδώ!
Το ”Τρεις Πινακίδες Έξω Από το ‘Εμπινγκ, στο Μιζούρι’‘ είναι μια ιστορία που μπλέκει μαεστρικά το δράμα με την κωμωδία, το μαύρο χιούμορ με την θλίψη αλλά και την απώλεια με την λυτρωτική εκδίκηση! O Μάρτιν ΜακΝτόνα (Αποστολή στην Μπριζ), επιστρέφει λοιπόν με μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, η οποία σάρωσε τις Χρυσές Σφαίρες και που αναμένεται να πρωταγωνιστήσει και στα επερχόμενα Όσκαρ!
Στόρι: Μετά από μήνες χωρίς να έχει βρεθεί ο ένοχος στην υπόθεση δολοφονίας της κόρης της,η Μίλντρεντ Χέιζ (βραβευμένη με Όσκαρ,Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) κάνει μία τολμηρή κίνηση νοικιάζοντας τρεις πινακίδες στην είσοδο της κωμόπολης όπου κατοικεί ,στις οποίες τυπώνει ένα καταγγελτικό μήνυμα για τον ακριβοδίκαιο αρχηγό της αστυνομίας (πολύ καλός για ακόμη μια φορά ο Γούντι Χάρελσον). Όταν ο δεύτερος στην ιεραρχία, αξιωματικός Ντίξον (καταπληκτικός ο Σαμ Ρόκγουελ – κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα -) ένας ανώριμος ”μαμάκιας” με τάση προς τη βία, ανακατεύεται στην υπόθεση η μάχη μεταξύ της Μίλντρεντ και του νόμου στο Έμπινγκ θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις και όλα αυτά θα είναι μόνο η αρχή.
«Πιάστηκα πολύ από τον Τζον Γουέιν όσον αφορά στην ιδέα του παρουσιαστικού, επειδή πραγματικά δεν είχα κάποιο γυναικείο είδωλο στο μυαλό μου», εξηγεί η ΜακΝτόρμαντ. «Η Μίλντρεντ ανήκει περισσότερο στην παράδοση του μυστήριου άντρα στα Σπαγγέτι Γουέστερν, αυτού που έρχεται περπατώντας στη μέση του δρόμου, τραβάει το περίστροφο του και τους διαλύει όλους –αν και είναι σημαντικό, πιστεύω, πως το μόνο όπλο που χρησιμοποιεί ποτέ η Μίλντρεντ, είναι η εξυπνάδα της». Ο ΜακΝτόνα προσθέτει: «Που πας όταν βρίσκεσαι σε μία κατάσταση απώλειας και οργής που είναι αδιέξοδη; Τι μπορείς να κάνεις που να είναι εποικοδομητικό ή καταστροφικό; Είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα να εξερευνήσεις, το τι συμβαίνει όταν ίσως δεν υπάρχει καμία ελπίδα σε μία κατάσταση, αλλά αποφασίζεις να το παλέψεις μέχρι αυτή η ελπίδα να έρθει. Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που αυτή η ταινία μοιάζει διαφορετική από τις άλλες crime ταινίες: Υπάρχει αυτό το ερώτημα στον αέρα, ‘κι αν δεν υπάρχει λύση σε αυτό το έγκλημα;’».
Γνώμη: Αυτό που κάνει την διαφορά εδώ είναι το σενάριο. Η ιστορία σε αρπάζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα και ξαφνικά γίνεσαι μέρος της. Μέρος του προβλήματος. Μέρος της αγωνίας. Μέρος της απελπισίας. Μέρος της εκδίκησης… και ελπίζεις να γίνεις μέρος και της όποιας πιθανής λύτρωσης. Η σκηνοθεσία είναι αψεγάδιαστη και όσο για τις ερμηνείες ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Σπαραχτικές σχεδόν με κοφτερές σαν ξυράφι ατάκες, ενώ για δύο ώρες οι έξυπνοι διάλογοι και το άπλετο μαύρο χιούμορ από την τσαμπουκαλεμένη ΜακΝτόρμαντ και τον σπουδαίο Χάρλσον σε κάνουν να χαμογελάς ασταμάτητα. Ειδική μνεία όμως θα κάνω στον Σαμ Ρόκγουελ. Για άλλη μια φορά είναι απλά σαρωτικός, πλάθοντας έναν χαρακτήρα τόσο προβληματικό, όσο και καταλυτικό για την εξέλιξη της ιστορίας. Τέλος, η μουσική συμπληρώνει αυτή την μοναδική εμπειρία χρωματίζοντας και εναλλάσσοντας πινελιές θλίψης και χαράς με τρόπο μοναδικό ενώ και το υπόλοιπο καστ είναι πραγματικά αξιόλογο.
Όπως ήδη προ ανέφερα οι ταινία κέρδισε απρόσμενα 4 Χρυσές Σφαίρες, αλλά στα Όσκαρ απέναντι σε μεγαθήρια τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα. Ίδωμεν! Τέλος, για να γκρινιάξω και λίγο και γιατί θα έσκαγα αν δεν το έγραφα, αυτό που κάπου αρχίζει και με κουράζει είναι αυτές οι Fargo-like ερμηνείες της Μακντόρμαντ την οποία εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον, νομίζω ότι την βλέπω να αναπαράγει ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα. Οκ Φράνσες και καλή ηθοποίος είσαι και πιθανώς και ως φαβορί μπαίνεις στον δρόμο για τα Όσκαρ και όλα τα καλά του Θεού έχεις, αλλά αρκετά με αυτή την ακριβοδίκαιη εκδικητική ξινίλα σε κάθε ρόλο. Δεν την παλεύω άλλο. Πέρα από αυτό, το… επί προσωπικού, φίλοι και φίλες ελπίζω να σας έψησα για σινεμά αυτό το τριήμερο, όποια και αν είναι η επιλογή σας!
Απολαύστε το τρέιλερ και καλές προβολές!
