Ζωή χωρίς ρολόι… – Αναστασία Κορινθίου

Άκου να σου πω γιατί το ξεφτιλίσαμε και άρχισα να εκνευρίζομαι με αυτόν τον… δικό μου ιδιαίτερο τρόπο!
ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ μια φορά την ζούμε και όλα αυτά για επιστροφές και μετεμψυχώσεις εγώ τα ακούω βερεσέ.
Θα σε θυμάμαι;
Θα με θυμάσαι;
Όχι.
Τότε τι χάνουμε χρόνο σαν στειρωμένες εφτάψυχες γάτες;
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ, με αυτές τις μνήμες, με αυτό το κορμί, μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ.
Την ψυχή μου μπορεί και να την ξανασυναντήσεις, αλλά το σώμα μου, μεγάλε, δεν θα το ξαναγγίξεις ποτέ!

Τα χείλη μου δεν θα τα φιλήσεις ποτέ ξανά και δεν θα με δαγκώσεις ποτέ, να γίνεις σημάδι μου σε αυτόν τον λαιμό.

Δεν θα έχω αυτή την γεύση και αυτό το άρωμα οπότε παράτα με, με τις φιλοσοφίες και τα χαζομπλα μπλα σου για συμπαντικά κυνηγητά στο Αύριο.
ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ!
Η Ζωή μας είναι αυτή την στιγμή στην διάθεση μας και… διαθέσιμη. Και μεις τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε, πες μου, γαμώ την τρέλα μου;
Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την.
Την ξεφτιλίζουμε με αναμονές και εμμονές!
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Του κώλου θεωρίες.

Οργανωμένο έγκλημα, ανθρωπάκο μου.
Με θες λες… Τι θες αφού δεν ΘΕΣ να ζεις;
Αφού… φοβάσαι τις σχέσεις!
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει ΜΑΖΙ στο ΤΩΡΑ. Κοίτα με.

Δεν φοράω ΠΟΤΕ ρολόι. Ποτέ!!!
Τα σιχαίνομαι τα ρολόγια ακόμα και αυτά που φοριούνται σαν… κόσμημα στο δεξί!
Πρώτη φορά αριστερά έχουμε, μάγκα μου, οπότε δεν μασάω στο δημοκρατικό σου δημοψήφισμα περί… χρόνου!
Και ΟΧΙ να πω ΝΑΙ θα το κάνεις.
Εγώ θέλω να αργώ…
Θέλω αργά να τσουλάνε όλα…
Η ταχύτητα είναι στις ξεπέτες.
Η καύλα είναι στα… επώδυνα αργά!
Εγώ αλλιώς μετρώ τα “μετρήσιμα” και ακόμη και στα ραντεβού μου πάντα λέω “βραδάκι”, “απογευματάκι”, “για πρωινό καφέ”.
Γιατί έτσι…
Γιατί μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, γίναμε αιχμάλωτοι του χρόνου.

Άχρονος είναι ο χρόνος. Αμέτρητος! Δεν μετριέται. Δεν στοιβάζεται.
Αμμος είναι ο χρόνος σε κλεψύδρα.
Αμμος και χώμα σαν εμάς.
Ελα να ζήσουμε πριν γίνουμε χώμα!
Ολο σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σαν ρούχο που βαρεθήκαμε!
Ναφθαλίνη βάζουμε στις μέρες τις αφόρετες!
Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Έρχεται η Πρωτοχρονιά, ξεστολίζουμε το δέντρο και ανυπομονούμε να έρθει η επόμενη… γιορτή για έναν οργανωμένο φόνο του χρόνου με τραγούδια “ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ!”.
Όχι ρε φίλε , εγώ ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Δεν θα… πάρω το μασημένο τρατάρισμα σας.
Χωρίσαμε τον πολύτιμο χρόνο μας σε πτώματα στιγμών, αντί να ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ μας, μοιράσαμε τον -έλα και θα ξεράσω τώρα – “ποιοτικό” χρόνο μας σε ταπεράκια πλαστικά στην κατάψυξη δίπλα στον κιμά από τα Lidl, οριοθετηθήκαμε σε σκοτωμένες αξόδευτες δημιουργικά ώρες που τις καταδικάζουμε, οργασμός κορμιού και σκέψης ποτέ να μην γίνουν!
Ζωές με χρονόμετρο και σταγονόμετρο που τις στοιβάζουμε με όλων των ειδών τις διαφημιζόμενες μαλακίες που μας πασάρουν μέσα από την τηλεόραση.
Μετρήσαμε το σώμα μας και το θάψαμε μαζί με τις μετρημένες στιγμές μας σε ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων ΘΕΛΩ.
Συμφωνήσαμε να περάσουμε βέρες με τα ΠΡΕΠΕΙ και αφήνουμε καθημερινά τα πιο σημαντικά να …σαπίζουν σε μια πρόωρη εφηβική αποσύνθεση.
Αναβολές… Σαν φοβισμένοι φαντάροι.
Αύριο θα παίξουμε, αύριο θα πάμε εκδρομή με τα παιδιά του Σαββατοκύριακου, αύριο θα κάνουμε έρωτα, απόψε λέω να πηδηχτούμε που είναι πιο γρήγορο, αύριο θα βγούμε στο χιόνι κι αν λιώσει έλιωσε, δεν γαμιέται, αύριο θα σου πω ΣΕ ΑΓΑΠΩ, αύριο θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που εγγύηση ότι θα έρθει, δεν έχουμε ποτέ.
Όχι, δεν γεννιόμαστε με ημερομηνία λήξεως, μα με ληγμένα όνειρα.
Όχι, δεν έχουμε εγγύηση. Αν με χαλάσεις, πάει χάλασα. Δεν επιστρέφομαι, δεν φτιάχνομαι. Χάλασα.
Κουράστηκα σου λέω, μπάφιασα να με… χαλάνε με μετρήματα.
Όχι, δεν θα σε περιμένω να ξεφοβηθείς, γιατί θα με μάθεις να φοβάμαι κι εγώ.
Θα με εκπαιδεύσεις με τα “παιδέματα” σου τα… προκαταρκτικά στον φόβο, για να με πηδήξεις στο τέλος – τέλος, να κυοφορήσω έναν καναπέ βολέματος.
Ασε με.
Δεν ξέρω τίποτα για την ζωή μας στο αυριο.
Ξερω μόνο πως δεν θέλω να βάλω ρολόι.
Δεν θέλω να με μετράς και να με αναμετράς με τον… χρόνο.
Το μόνο σίγουρο είναι ο θάνατος.
Άσε με να ζήσω λοιπόν!
Τωρα!
Χωρίς ρολόι.

Comments

comments