Θέλεις να τα φτιάξουμε; – Αναστασία Κορινθίου

Θέλεις να τα… φτιάξουμε;

Όπως τότε στο Γυμνάσιο, πίσω στα 80 ‘s .

Stanger things και εμείς αγάπη μου. Επίκαιροι μέσα σε ένα κιτς κλασσικό «θες να τα φτιάξουμε;»

Ναι, θέλω και θέλω να ακούω γέλια και δυνατές φωνές σαν αυτές στα διαλείμματα που με κερνούσε ένα αγόρι λεμονάδα στο φιλί του. Με κούρασαν οι σιωπές οι ενήλικες, που υπονοούν τα πάντα  και δεν λένε τίποτα.

Θέλω εκείνες τις φωνές που τολμούν να πουν τα ανείπωτα. Ελα να… χουφτωθούμε darling! Eλα να… φασωθούμε και να έχει φάση!

Ποια Μπράντσο και sex and the city, αγόρι μου;

Στα πίσω καθίσματα ενός αυτοκινήτου, πρώτη θέση στην πίστα της καρδιάς μου, με μια ντίσκο-μπάλα να στροβιλίζει την τρέλα μας και την γκαύλα μας για Ζωή!

Έλα να μείνουμε ζωντανοί σε έναν κόσμο που γερνά από τα είκοσι του, με αγχωμένες μαλακίες πολιτικών και σικέ διαδηλώσεις καρδιάς!

Έλα να γίνουν οι ανάσες μας ίδιες με τα βότσαλα που πετάγαμε μικροί στη θάλασσα για να ταράξουμε την ηρεμία της.

Δεν μπορώ άλλο τους βουβούς ανθρώπους σε μια έγχρωμη πόλη που ονειρεύεται μαυρόασπρα σαν τον Τσαρλι Τσαπλιν. Θέλω την φασαρία, το θόρυβο και το χάος που γεννά αστέρια.

Το αντέχω το χάος εγώ!!

Θέλω όλα εκείνα, που θα ξεκουνήσουν την καθημερινότητα μου από τη ρουτίνα μιας ρόμπας που μυρίζει μαλακτικό!

Θέλω αποφάσεις καθαρές και λέξεις ατόφιες να χορεύουν στην βροχή, στην λάσπη και όχι χέρια που μυρίζουν χλωρίνη.

Δεν αντέχω την τελειότητα του κόσμου αυτού, με πνίγει! Με στενεύει ο ένα νούμερο μικρότερος εαυτός μου που μου χαρίσατε!

Θέλω όλα εκείνα τα μικρά, που εγώ λατρεύω σαν… μεγάλα!

Θέλω τους ανθρώπους μου, εκείνους τους ελαττωματικούς – πειραγμένους σαν εμένα που θυμώνουν, μουτρώνουν, τσακώνονται και τα ξαναβρίσκουν με ένα φιλί και ένα ξεπλυμένο «θες να τα φτιάξουμε;».

Ναι θέλω!!!

Και ξέρεις κάτι; ΔΕΝ χρειάζεται να μοιάζουμε, ούτε καν να ταιριάζουμε! Δεν θέλω να είσαι συμβατός με μένα. Δεν θέλω να μου θυμίζεις τίποτα και να μου τάξεις μόνο ρίσκα επικίνδυνα! Καμία σιγουριά που θα μας… καβατζώσει σε μια καταδίκη να χωρίσουμε ή να ζήσουμε μαζί συγκάτοικοι του… χωριστά!

Χρειάζεται μόνο να μετράμε το χρόνο, δίχως ρολόγια.

Χρειάζεται να δινόμαστε χωρίς ενοχή.

Κι αν κάποιος σου έμαθε μέσα σε τάξεις σχολικές πως οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται, εγώ θα σου πω, τρελέ μου, πως οι παράλληλες ζωές… ενώνονται.

Αρκεί να θες να τα… φτιάξουμε για να σπάσουμε όμορφα κάποια στιγμή σε 1000 κομμάτια που Ποτέ δεν θα ξανακολλήσουν!

Σπασμένα, μικρά κρύσταλλα που θα γίνουν αστέρια στο χάος, που έζησε μέσα μας κάπου, κάποτε… Τώρα και πάντα!

Comments

comments