Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του – Αναστασία Κορινθίου

Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του.
Σιωπές που κουβαλούν τα βαριά τους έπιπλα, τις βελούδινες κουρτίνες, τα πατημένα από λασπωμένα πόδια χαλιά και τα ράφια με τους ανθρώπους που τους πήραν την φωνή…
Άνθρωποι σε ράφια… αδιάβαστοι άνθρωποι… τι θλίψη!
Σιωπές που σέρνουν μοναχικές πολυθρόνες και όχι καναπέδες της συντροφιάς μέσα στο μυαλό σου, που ξεσκονίζουν και σφουγγαρίζουν με μανία την καρδιά να είναι καθαρή μα όχι καθάρια!
Λευκή αποστειρωμένη την θέλουν και όχι κόκκινη την καρδια ΣΟΥ!
Λευκή… και η σιωπή λευκή είναι, σαν θάλαμος ψυχιατρείου που ποτέ δεν σε κάνει καλά, μονάχα σε κοιμίζει… με ένα σώμα να φορά χίλια αντικαταθλιπτικά για ρούχο…
Πιες λήθη…
Γιατι αλλιώς πως να αντέξεις να ζεις με τις αναμνήσεις από ένα αυριο που δεν εχετε συστηθεί ποτέ;
Πως είναι δυνατόν να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την θύμηση ενός πολύχρωμου γέλιου σαν φορεματάκι καλοκαιρινό;
Χειμώνας από σήμερα…
Το αποφάσισα.
Τους χειμώνες εσύ τους αποφασίζεις.
Τα καλοκαίρια εισβάλουν.
Πάντα…
Για φαντάσου, βάλαμε ζακετούλα και κρύψαμε τα λινά!
Για φαντάσου, η μάνα φώναξε “βάλε μπουφανάκι” για να σου πει με τον δικό της τρόπο “σε αγαπώ”.
Και εσύ δεν έβαλες!
Από αντίδραση, από πείσμα, από γινάτι στα καλώς καμωμένα του κισμέτ μου μάνα!
ΠΟΤΕ δεν έβαλα το μπουφανακι που μου ζήτησες.
Ούτε τώρα θα το βάλω κι εσύ το ξέρεις, μάνα.
Αχ μάνα!
Πίσω από κοστούμια και σικάτα συνολάκια να το ξέρεις, εγώ στο υπογράφω. Πίσω από τις φανταχτερές παρουσίες – απουσίες που φαρασιά – φαρασιά, σε πετάνε σαν σκόνη ανεπιθύμητη, κρύβεται πάντα μια παρούσα σιωπή…
Άγια ζευγάρια, αμαρτωλοί εραστές, ήσυχοι κακοποιοί, ανήσυχοι πολίτες της τάξης, έφηβοι γερασμένοι και φιλίες που παίζουν τυφλόμυγα…
Ανάμεσα σε δυο λέξεις και μια ανάσα πάντα θα ξεμυτίσει μια σιωπή να σου βγάλει την γλώσσα, να βγάλει γλώσσα άηχη.
Σκάβει λαγούμια σαν τρωκτικό παντού, χώνεται μέσα σου στην σκέψη σου, κυρίως και γελάει με ένα γέλιο, που δεν ακούς, που σε τρελαίνει, βαθύ σαν την απελπισία σου.
Ρωτάς τις σκιές αν είδαν που έβαλες τα κλειδιά να… ανοίξει ο εαυτός σου!
Ψάχνεις την ελευθερία των ονείρων και πάνω που ζεις την απόλυτη παράδοση, ξυπνάς… μια παντόφλα που σέρνεσαι και εσύ μαζί της στο πεντακάθαρο πάτωμα, να βρομίζεις τα όνειρα σου που ούτε και σήμερα θα τολμήσεις!
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του… αχ και να μετακόμιζαν… αχ και να τους έκανες έξωση… αχ και να διόρθωνες με ένα μερεμέτι ίσως, αυτή την ρωγμή που σου άφησε μια κατεδάφιση…
Κάποιος πάντα “κατεδαφίζεται” σε έναν έρωτα αγάπη μου!
Κάποιος πάντα ξυπόλητος χορεύει στην άκρη του γκρεμού και διασχίζει με αισιοδοξία, με δύναμη και ΦΩΝΑΧΤΑ την Ελευθερία απ’ άκρου εις άκρον!!!
Έτσι δεν είπε ο ποιητής;
Ποιος είναι ποιος και ποιες οι σιωπές και οι γκρεμοί τους, μόνο αυτοί ξέρουν και όσα ποτέ δεν είπαν στο αύριο.
Όσα ποτέ δεν θα πουν στα ανείπωτα του έρωτα τους.

Comments

comments