Ο δικός μου Άγιος – Χρήστος Δασκαλάκης

Ο δικός μου Άγιος.

Μεγάλωσα μέσα στις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Από έξι χρονών με θυμάμαι να κάνω το παπαδάκι, να λέω το «Πιστεύω», να εξομολογούμαι, να ψέλνω στον εσπερινό και να διαβάζω την αγαπημένη μου προσευχή στον απόδειπνο.

Τότε ήμουν ακόμα μικρός, αθώος, αφελής ίσως, και σίγουρα δεν είχα ιδέα για το μέλλον που με περίμενε.

Από την ηλικία των 17 και ύστερα, έπαψα να εξομολογούμαι, έπαψα να ψέλνω, έπαψα να πηγαίνω στην εκκλησία, και φυσικά, μετά βίας θυμάμαι την αγαπημένη μου προσευχή.

Και όμως, ακόμα νιώθω το ίδιο δέος κάθε φορά που μπαίνω σε μία εκκλησία, πόσο μάλλον στην εκκλησία των γονιών μου. Έρχονται όλες οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές από το λιβάνι, οι ήχοι από τους ψαλμούς.

Γι’ αυτό, και με την πρώτη ευκαιρία, παίρνω το κλειδί και ανηφορίζω στην οικογενειακή μας εκκλησία. Και εκεί, με περιμένει πολύ δουλειά. Τρία καντήλια έχει η μητέρα  μου στη σειρά, ένα για τον Άγιο, ένα για εμένα, ένα για τον παππού που δεν είναι πια κοντά μας. Μετά, σειρά έχει το  θυμιατό. Μαύρα τα χέρια από το κάρβουνο, άσπρα στη συνέχεια από την πούδρα που αφήνει το  χειροποίητο λιβάνι. Το αγαπημένο μου βέβαια σημείο είναι τα κεράκια. Δική μας είναι η εκκλησία, όσα κεριά θέλω μπορώ να ανάψω!  Ένα για τους γονείς μου, ένα για τη δουλειά μου, ένα για τους φίλους μου, για όσους δεν είναι πια κοντά μας, ένα για τα παιδιά όλου του κόσμου,  για εμένα φυσικά, και ένα τελευταίο για τα βιβλία μου. Αναλόγως την προσωπική μου κατάσταση βέβαια κάθε φορά, μπορεί να ανάψω κάτι παραπάνω για συγκεκριμένα άτομα… 

Τις φορές που επισκέπτομαι την εκκλησία με παρέα, σίγουρα θα πάω στο δεξί ψαλτήρι και θα διαβάσω την αγαπημένη μου προσευχή. Και θαρρείς και γίνομαι ξανά παιδί.

Ξεχνάω οτιδήποτε με βασανίζει, ξεχνάω οτιδήποτε με θυμώνει ή με αγχώνει, ζαλίζομαι από το λιβάνι και θαρρείς και όλα εξαφανίζονται με μιας.

Κάπου στον τοίχο όμως υπάρχει και ο δικός μου αγαπημένος  Άγιος. Ειδική παραγγελία των γονιών μου αμέσως μόλις μάθαμε την ιστορία του. Ήμουν θυμάμαι περίπου  14 ετών τότε και ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα διαβάζοντας έναν βίο αγίου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης. Νέος τον γνώριζα, νέος πέθανε και αυτός, νέος παραμένει στην υπέροχη αγιογραφία στα αριστερά της εκκλησίας. Τον κοιτάζω και νιώθω ότι με γνωρίζει από χρόνια, ότι ξέρει τι σκέφτομαι, τι νιώθω, τι αναζητώ.

Και παρόλο που μεγάλωσα, παρόλο που έπαψα να είμαι το αθώο εκείνο αγόρι που διάβαζε τα βράδια προσευχές, ο δικός μου άγιος, ο δικός μου Καλυβίτης, μου φέρνει στο μυαλό εκείνο το αγόρι και μου υπενθυμίζει κάθε φορά τη σημασία του να μην ξεχάσω ούτε μέρα την πορεία της ζωής μου.

Γεμίζω το μανουάλι με κεριά και εύχομαι όλες οι προσευχές να πάνε κατευθείαν στα αυτιά κάθε υπευθύνου. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να  είναι, δεν ξέρω καν αν υπάρχει,  ξέρω μόνο πως όλο αυτό το υπέροχο «παραμύθι» με κράτησε στο έδαφος και με έσωσε, όταν το είχα ανάγκη, από δρόμους με σκοτάδια και φωτιές.

Και τώρα, καθώς το καλοκαίρι τελειώνει και εγώ επιστρέφω στην Αθήνα, προσπαθώ να αποτυπώσω εικόνες και μυρωδιές, λιβάνι, προσευχές και λίγη πίστη…

Τόση, όση απέμεινε για να περάσει ο χειμώνας, τόση όση χρειάζεται για να μένω δυνατός.

Σε λίγο θα κλειδώσω την πόρτα και θα φύγω. Σβήνω τα κεριά, προσκυνώ τα εικονίσματα, κοιτάζω τον καπνό από το θυμιατό και αναρωτιέμαι αν μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά ως τον παράδεισο. Φοβάμαι πως όχι. Μα καταφέρνει να φτάσει στον δικό μου παράδεισο, εδώ, στην δική μας εκκλησία.  Μαζί με τον Άγιο, τις αναμνήσεις, την ηρεμία που μου προσφέρει αυτός ο χώρος.

Γιατί, παράδεισος, είναι το κάθε μέρος που μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς, να ελπίζεις, να δυναμώσεις, να αισθανθείς ξανά «καθαρός» και έτοιμος για τη συνέχεια.

Δεν είμαι ειδικός σε θέματα πίστης, ούτε ο κατάλληλος να μιλήσει για αμαρτίες, μα πως θα παίρναμε συγχώρεση αν πριν δεν είχαμε αμαρτήσει, πως θα νιώθαμε τη λύτρωση αν πριν δεν είχαμε πνιγεί μες τα σκοτάδια;

Αφήνω την εκκλησία πίσω μου και νιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος.  Κοιτάζω το γαλάζιο από τα ψηλά και λίγο ξεχνιέμαι. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή, μα ευτυχώς, με λίγο λιβάνι, ένα καντηλάκι  και μια προσευχή, μπορούμε για λίγο να δημιουργήσουμε  τον  δικό μας προσωπικό παράδεισο…

Καλό μας χειμώνα!

Comments

comments