Τα παιδιά μας. Τα ξωτικά μας! -Βιολέττα Κουμπή

Τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες των μεγάλων. Είναι μαγικά ξωτικά που γεννιούνται για να μας μαγέψουν. Να μας κάνουν και μας ξωτικά. Τα παιδιά μας είναι η μαγική μας ευκαιρία να συμμετέχουμε στο παραμύθι της ζωής χωρίς δράκους και φωτιές. Μας ανοίγουν το παράθυρο. Να μπει αγάπη και ουράνιο φως και η άσπρη πεταλούδα που θα μας οδηγήσει στο αύριο.
Κανένα ξωτικό μέχρι τώρα δεν κατάφερε να κάνει τους γονείς του σαν εκείνο. Οι γονείς όσο και να το αγαπούν χαλάνε τη μαγεία. Όσο και να προσπαθεί το παιδί να τους μεταδώσει τη χαρά στο τέλος οι γονείς υπερισχύουν. Διώχνουν τη χρυσόσκονη και μετατρέπουν το ξωτικό σε έναν έφηβο που θα μπει θέλοντας και μη στον κόσμο των μεγάλων.
Πόσο ανάποδος είναι ο κόσμος. Οι μεγάλοι λένε παραμύθια στα παιδιά. Λες και ξέρουν οι μεγάλοι από παραμύθια. Ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα τα παραμύθια από τα ίδια τα παιδιά που κατοικούν στον μαγικό τους κόσμο;
Είναι τόσο μικρά μα τόσο δυνατά και ατρόμητα. Μπροστά τους φαντάζουμε γίγαντες. Δε μας φοβούνται όμως. Μας κοιτάζουν κατάματα και διεκδικούν. Δε φοβούνται γιατί είναι ξωτικά. Εμείς τους μεταδίδουμε τον φόβο με τις αμφιβολίες μας.Αντί να πάρουμε την εκστατική τους πίστη χωρίς κανένα δισταγμό αμφισβητούμε τη δύναμή τους και τη μαγεία τους.
“Γιάννη δεν είσαι καλό παιδί ...”
“Μαρία με απογοητεύεις. Η Θεοδώρα είναι καλύτερη.”
Πονάει ο Γιάννης. Λιώνει η Μαρία. Κι ας μη το δείχνουν πάντα. Σκύβουν το κεφάλι τα ξωτικά. Χάνεται η μαγεία σιγά σιγά. Πεθαίνει η μαγική πίστη. Φεύγει η Άνοιξη και κρύβεται ο ήλιος.
Ο Γιάννης γίνεται αυτομάτως κακό παιδί και η Μαρία θα σε απογοητεύει συνεχώς πια.
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να μας βάλουν στον κόσμο τους. Να μας δώσουν λίγη από την πολύτιμη μαγεία τους. Μπορούν. Θέλουν. Μας απλώνουν το χέρι. Μας καλεί στα παραμύθια τους. Μας δείχνουν τον δρόμο.Χαμογελούν και τρέχουν. Ας δεχτούμε την πρόσκληση.
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο στον κόσμο από το γέλιο των παιδιών;
Αυτό το γέλιο είναι μαγικό. Βγάζει όλη τη μαγκιά της ψυχούλας τους και φωνάζει γιατί μας καλεί μαζί του.
Να παίξουμε, να φωνάξουμε, να ακούσουμε το παραμύθι του.
Ίσως είναι νόμος στην χώρα των ξωτικών να μην μπορούν να μας αποκαλύψουν την αλήθεια.
Ίσως οι μεγάλοι να μην μπορούν να την καταλάβουν. Ή απλώς θα τη χλευάσουν. Κάθε νέο παιδί που έρχεται στον κόσμο γεννιέται μ’ αυτόν τον σκοπό. Να μπορέσει να μεταμορφώσει και τους γονείς του σε ξωτικά χωρίς να τους πει κάτι.
Κανένα δεν τα έχει καταφέρει ακόμα.
Δυστυχώς ο κόσμος των μεγάλων είναι πολύ μικρός για να χωρέσει τα παραμύθια.
Τα παραμύθια που στην ουσία είναι η μαγική αλήθεια.
Έτσι τα παιδιά παύουν να είναι ξωτικά και γίνονται κι αυτά μεγάλοι. Και μετά ξεχνούν ότι ήταν ξωτικά και πάει λέγοντας.
“Πες μου ένα παραμύθι μαμά…”
“Δεν μπορώ χρυσό μου τώρα έχω δουλειά…”
“Θέλεις να σου πω εγώ ένα παραμύθι μαμά;”
“Μα δεν ακούς που σου λέω ότι έχω δουλειά;”
Αν αυτή η μαμά άκουγε το παραμύθι έστω και μία φορά! Αν έστω και μία μαμά γινόταν ξωτικό και το έλεγε και στις άλλες. Και γίνονταν δύο και μετά πιο πολλές.
Θα άλλαζε ο κόσμος. Οι μαμάδες μαζί με τα ξωτικά τους μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Να τον κάνουν καλύτερο.
Ας αφουγκραστούμε τα παιδιά. Ας ακούσουμε το παραμύθι τους. Μήπως και μπουμε τελικά στον κόσμο τους. Ο κόσμος των παιδιών αν και φαίνεται μικρός χωράει όλους τους πλανήτες του σύμπαντος.
Σίγουρα χωράει και τις μαμάδες. Ας γίνουμε εμείς ο κρίκος της μαγικής αλυσίδας των παραμυθιών. Αφού είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο μας, ας αλλάξουμε κόσμο.
Ας πάμε στον κόσμο των ξωτικών. Σίγουρα εκεί είναι καλύτερα. Κάτι παραπάνω ξέρουν τα παιδιά μας. Γι αυτό γελούν με το παραμικρό. Γι αυτό γελούν τόσο εύκολα. Γιατί ο δικός τους κόσμος είναι όμορφος. Παραμυθένιος.
Κόκκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη. Δωστου κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν΄αρχινήσει…