Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
My name is Pawnd… Daniel Pawnd.
Είμαι πάντα σε κάποια μυστική αποστολή. Από μόνες τους προκύπτουν. Μάλλον η μοίρα αυτό μου έγραψε. Και με τη μοίρα δεν τα βάζει κανείς.
Όλη μου η ζωή είναι ένα ανεξήγητο γαϊτανάκι αποριών, φαινομένων και μυστηρίων.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι και αισθάνομαι λίγο διαφορετικός. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι που με αγαπάνε πολύ, αλλά έχουμε ένα πρόβλημα επικοινωνίας.
Μιλάμε άλλη γλώσσα εγώ, η μαμά μου και οι δυο αδερφές μου. Νιαου εγώ, τίποτα αυτές, όλο κάτι ξενικά απαντάνε. Προσπαθώ να μάθω νέες λέξεις, εξωτικές και αλανιάρες μπας και μιλήσουμε την ίδια γλώσσα. Σνιαρ λέω, άχου το και γουτσου γουτσου περίεργα αυτές… ή έτσι νομίζω.
Έπειτα είναι η εμφάνιση… αυτές έχουν τρίχες μόνο στην κορυφή του κορμού τους σε εκείνο το στρογγυλό που έχει και την πόρτα φαγητού επάνω, εγώ έχω παντού. Και νομίζω πως είμαι πιο όμορφος με τρίχες παντού, γιατί δεν χρειάζεται να φοράω τίποτα, ενώ αυτές όλο με κάτι πολύχρωμα πανιά τυλίγονται. Το χειμώνα δε κουκουλώνονται με κάτι ιου φλις, ανατριχιαστικές προβιές που όταν πάω να κουλουριαστώ και να κάνω ανάσκελα ναζάκια, μένει το μισό μου τρίχωμα, στρώμα επάνω και τινάζονται όλοι σα να τους κόλλησα ένα είδος ψωρίασης.
Αμ το άλλο. Η φύση μας εξόπλισε με 4 πόδια και αυτές χρησιμοποιούν τα δυο για να μετακινούνται. Το δοκιμάζω πολύ συχνά να σταθώ σε αυτή τη γελοια όρθια θέση, γιατί τις αγαπάω, δεν θέλω να τις κάνω να αισθάνονται βλαμμένες, που έχουν θέσει σε αχρηστία τα δυο επάνω πόδια τους, αλλά με πιάνει η μέση μου και πέφτω πάλι στα 4. Πολύ άβολη επιλογή έχει κάνει η οικογένειά μου και προκειμένου να κυκλοφορώ με λουμπάγκο πάνω στο άνθος της ηλικίας μου, θα διαφοροποιηθώ για άλλη μια φορά. Τι να κάνουμε… σε μια κοινωνία δημοκρατίας και αποδοχής της διαφορετικότητας, αναγκαστικά αγαπάμε τους δικούς μας με όλα τους τα ψεγάδια και προσπαθούμε να γίνουμε ψυχή τε και σώματι το φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Ένα άλλο μυστήριο που καλούμαι συχνά να λύσω έχει να κάνει με τη νοημοσύνη της μαμάς μου και των δύο συμπαθεστάτων αδελφών μου. Αυτές όλο με κάτι κουτάκια φωτεινά περνάνε ώρες στα χέρια τους. Τα πατάνε, τους γελάνε, τους μιλάνε, τους κάνουνε φατσούλες. Μα είναι τώρα αυτή ενασχόληση; Είναι δημιουργικός τρόπος να περάσεις την ώρα σου; Σαν να μην έφταναν τα κουτάκια, κάπου κάπου μέσα στην ημέρα ακουμπάνε στα μπούτια τους και ένα άλλο που ανοίγει κάπως σα βιβλίο (που παρεπιπτώντος το προτιμώ, γιατί κάτι βράδια ήρεμα η μαμά μου μου διαβάζει με μια μονότονη, αλλά ζεστή και νανουριστική φωνή κάτι ακαταλαβίστικα, που όμως με κάνουν να γουργουρίζω)… και τότε μπαίνουν σε μουντ απόλυτης αποχαύνωσης. Δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον τους. Τι πέφτω κάτω, πηδάω, τρίβομαι, γρατζουνάω, φωνάζω νιαουριστά, κρεμιέμαι από κουρτίνες, μαδάω καναπέδες, σπάω λαμπατέρ, μασάω καλώδια…. Καμία σημασία οι δικές μου!
Όλοι ξέρουμε ότι το καλύτερο παιχνίδι είναι με κατσαρίδες και μύγες. Άντε και με κάτι μπαλάκια που θυμούνται ενίοτε να μου πετάνε ή σχοινάκια ή κλειδιά ή φωτάκια που τα κυνηγάμε μανιωδώς και κρατάμε και τη φόρμα μας, όσο τρέχουμε να τα δαγκώσουμε. Αγχώνομαι όταν τις βλέπω τόσο αμέτοχες τις καημένες, τόσο μη επικοινωνιακές. Δεν ξέρουν τι πα να πει ζωή. Δεν ξέρουν τι ωραία που είναι να κυνηγάς τα περιστέρια, όταν πάνε να σου κλέψουν φαγητάκι μιαμ μιαμ στο μπαλκόνι. Δεν ξέρουν τι ωραία μυρωδιά έχουν οι ακρίδες όταν λίγο τις ζουλίξεις στο πλακάκι.
Προχθές που είχα βγει βόλτα στον κήπο, αφού μου είχαν περάσει ένα μισητό λουράκι στο λαιμό και με περιόριζαν με άλλο ένα σχοινί για να μην απομακρυνθώ (ένσταση: την Ιρίνα και τη Βάσια γιατί δεν τις δένεις, μαμά; ε; άπονη ζωή…) γνώρισα κάτι άλλους σχεδόν έξυπνους ανθρώπους που είχαν υγρές μουσούδες, πιο μακριά αυτιά από τα δικά μου και μάλλον ήταν και αυτοί μιας κάποιας καλής νοημοσύνης, γιατί περπάταγαν επίσης στα 4 (η δικαίωση θα έρθει!) Βέβαια, δε μπορώ να παραβλέψω ότι μου πέταξαν κάτι χαζά γαβ, εγώ τους απάνταγα με νιααααααααου σε αργό ρυθμό μπας και συνεννοηθούμε λίγο με τα ημιέξυπνα υπερκινητικά, άκρη δε βρήκα. Ένα μάλιστα μου έδειξε και τα δόντια του να δω ότι μάλλον τα βουρτσίζει και δεν θα χρειαστεί άμεσα οδοντίατρο, οπότε τα βαρέθηκα νωρίς και σκαρφάλωσα επάνω στη μαμά μου, να με πάει για ύπνο. Έχει αυτή τη ζέστη τελευταία και δεν είμαι για πολλά πολλά. Σιγά μην ασχοληθώ και με τους υστερικούς τώρα. Δε μου φτάνουν όλα τα μυστήρια της προσωπικής μου ζωής, θα βάλω και έξτρα μπελάδες τώρα; Θα επιστρέψω να καταπιαστώ με την αφεντιά σας semiclever μπουνταλάδικα τετράποδα, μόλις λύσω τα βασικά, δηλαδή από πιο δέντρο φυτρώνει η τροφή κονσέρβας και τα λουκάνικα που τα προτιμώ σε σχέση με τις τραγανές, αλλά μονότονες κροκέτες, πως κρατάς τις κατσαρίδες πιο μεγάλο διάστημα ζωντανές, για έξτρα παιχνιδική απόλαυση, πριν τις πατήσεις κατά λάθος πάνω στον ενθουσιασμό, ή τις μασήσεις πρώιμα, από ασυγκράτητο πάθος και άλλα τέτοια γοητευτικά.
Αυτό ήταν το πρώτο άρθρο γνωριμίας μας αγαπητό κοινό. Ακολουθεί ένα μίνι φωτογραφικό ντοκουμέντο, από τα παιδικά μου χρόνια, που ήμουν ένα κουκλί ζωγραφιστό, ομολογουμένως, του νοου ας μπετα. Θα επανέλθω σύντομα.
Σας γλείφω πατόκορφα με νάζι,
Daniel Pawnd
Agent Double Miow Seven
