Η Ζηνοβία και η προβιά του λύκου – Roberto Colubra

Ρώμη, 31 Ιουλίου 1978

Αγαπημένη μου Ζηνοβία,

Ελπίζω αυτή η επιστολή να σε βρει καλά στην υγεία σου και σε καλή διάθεση. Σε έχω επιθυμήσει πολύ και ελπίζω να τακτοποιήσω γρήγορα τα θέματα της εργασίας μου, ώστε να συναντηθούμε ξανά.

Το θέμα της επιστολής είναι άκρως σημαντικόν και απόρρητον. Για αυτόν τον λόγο επέλεξα να σου την αποστείλω με τον έμπιστο μου Νικόλαο, ο οποίος έχει εντολή να παραμείνει εις Παρισίους μέχρι να ολοκληρώσεις τας απαραιτήτους ενεργείας, ώστε να μου φέρει ιδιοχείρως οποιαδήποτε έγγραφα κρίνεις εσύ ότι πρέπει να λάβω γνώσιν.

Το πλαίσιον της υποθέσεως έχει ως εξής:

Όπως με ενημέρωσαν υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι, κατά τα τελευταία έτη συνεργάζεσαι με έναν  Ιάκωβον Καρκανέζη ή Καρνέζη, ο οποίος κατάγεται εν μέρει από την Κρήτη. Επιτυχημένος επαγγελματίας του χώρου ο οποίος  έχει κερδίσει την φιλία και την εμπιστοσύνη σου. Εξ όσων μου ανεφέρθησαν, αντιλαμβάνομαι ότι έχετε προχωρήσει σε συνεργασία σε μόνιμη βάση με αμοιβαία οφέλη και κέρδη.

Όπως γνωρίζεις, διατηρώ στενούς δεσμούς με το τραπεζικό και το εφοπλιστικό κύκλωμα της Σιγκαπούρης. Επίσης έχω φιλικούς δεσμούς με όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη των αντιστοίχων οργανισμών εις το Μονακό και την Μελβούρνην. Εντελώς τυχαία λοιπόν, πληροφορήθηκα ότι ο εν λόγω κύριος ήρθε σε επαφή με ορισμένα από αυτά τα στελέχη και διερευνά περίπτωσιν διεθνούς συμφωνίας. Αυτήν την συμφωνίαν προτίθεται να σου προτείνει να την υλοποιήσετε από κοινού.  Πρόκειται περί υψηλού αλλά ελεγχομένου ρίσκου συνεργασία ή επένδυση, με προοπτική σημαντικών κερδών.

Μελέτησε σε παρακαλώ όλα τα συνημμένα έγγραφα και όταν είσαι έτοιμη, ειδοποίησε με μέσω του Νικολάου, ώστε να επικοινωνήσωμεν και τηλεφωνικώς με τον γνωστόν ασφαλή τρόπον. Έχω αποκλειστικάς πληροφορίας για το όλον θέμα, τις  οποίες δεν θα ήθελα να γράψω εδώ, αλλά επειδή σε αφορούν άμεσα, πρέπει να τις γνωρίζεις. Σε παρακαλώ μην κάνεις ουδεμίαν κίνησιν πριν μιλήσουμε.

Σε ασπάζομαι θερμά
Vittorio-Emanuele Colubra

Vittorio Emanuele Colubra (1920-2015)

Η μέρα είναι αναπάντεχα δροσερή και βρήκα ευκαιρία μέσα στην καλοκαιρινή τεμπελιά να ανοίξω τις κούτες του παππού Βίττο. Στις παρυφές της πόλης τέτοια εποχή έχει πολλή ησυχία και με τα παράθυρα ανοιχτά η απογευματινή αύρα είναι απόλαυση. Σκαλίζοντας τα χαρτιά και τις φωτογραφίες βρήκα το παραπάνω γράμμα. Αντίγραφο του πρωτοτύπου δακτυλογραφημένο άψογα στην παλιά Olivetti, με καρμπόν σκούρο κόκκινο, όπως συνήθιζε για την προσωπική του αλληλογραφία.

Λίγο πριν κοιμηθεί για πάντα, μου είχε παραδώσει τις κούτες λέγοντας κοφτά και στεγνά: “Εδώ μέσα θα βρεις όλα τα τεκμήρια από τις ιστορίες που σου έχω πει κατά καιρούς. Φρόντισε να τις πεις στα αγαπημένα κωλόπαιδα σου, παραδίδοντας με τη σειρά σου τις κούτες. Με λίγη τύχη οι ιστορίες που έζησα θα μείνουν ζωντανές. Τσακίδια τώρα. Νυστάζω!”

Πήγε στο δωμάτιο του, έβαλε σε χαμηλή ένταση Pavarotti και αποκοιμήθηκε. Όταν τον αναζήτησα για τον απογευματινό καφέ, τον βρήκα να κοιμάται ακόμη, χωρίς να αναπνέει αλλά με ένα σαρδόνιο μειδίαμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Η ιστορία πίσω από την επιστολή που μόλις διαβάσατε είναι πολύ περίεργη. Θα σας την αφηγηθώ με όσες λεπτομέρειες θυμάμαι και με όλο το αλατοπίπερο που έβαζε ο παππούς Βίττο όταν μου μιλούσε για τους έρωτες και τα φλερτ του. Για τις μπιγκόνιες του με άλλα λόγια.

Comments

comments